Με αυτοσκοπό την εισπρακτική πολιτική, θα επιβραβεύεται συλλήβδην και στο διηνεκές η παρανομία
Σχεδόν ένας χρόνος μας χωρίζει από τον περσινό Ιούλιο που μας αποχαιρέτησε αφήνοντάς μας, εγκαυματικές οδύνες από τις φλόγες της εθνικής τραγωδίας στο Μάτι, όπου όλη η χώρα θρήνησε στα αποκαΐδια του, το βάθος και την έκταση αφόρητων ανθρώπινων δραμάτων.
Ακολούθησε ένα τσουνάμι κυβερνητικών εξαγγελιών για κατεδαφίσεις αυθαιρέτων και σε αυτό το σχεδιασμό είδαμε την Κρήτη, να μπαίνει σε προτεραιότητα μαζί με την Αττική για την εκτέλεση 370 πρωτόκολλων κατεδάφισης στο νησί (προτεραιοποιημένων με βάση τα οριζόντια κριτήρια του υπουργείου Περιβάλλοντος).
Βεβαίως τα λεφτά που ανακοινώθηκαν δεν ήρθαν ακόμα, αυθαίρετα ακόμα παραμένουν στη θέση τους, και φυσικά κανένας δεν μπήκε στη διαδικασία να τα διεκδικήσει, ή ακόμα και να υπενθυμίσει διακριτικά στην Κυβέρνηση να τηρήσει τις πολιτικές δεσμεύσεις της για την τιμή των όπλων.
Αντ’ αυτών ήρθε ένα νέο σχέδιο νόμου στη Βουλή που στρώνει με ροδοπέταλα τη μαζική «τακτοποίηση» των αυθαίρετων κατασκευών στην παράκτια ζώνη, με όρους βαθειά αντιπεριβαλλοντικούς ακόμα και σε περιοχές Νατούρα (NATURA) όπως καταγγέλλουν οι περιβαλλοντικές οργανώσεις της χώρας.
Όπως τονίζουν, με τις διατάξεις του συγκεκριμένου σχεδίου οδηγούμαστε στην οριστική και ολοκληρωτική αλλοίωση της μορφολογίας του αιγιαλού.
Περιορίζεται η ελεύθερη πρόσβαση των πολιτών στον αιγιαλό, καταργείται, στην ουσία, η συνταγματικά κατοχυρωμένη κοινή χρήση του αιγιαλού και με αυτοσκοπό την εισπρακτική πολιτική, θα επιβραβεύεται συλλήβδην και στο διηνεκές η παρανομία.
Αυτά τα άκρως επικίνδυνα που συμβαίνουν γύρω μας, δεν είδα να απασχολούν τις ατζέντες των υποψήφιων αυτοδιοικητικών που κατά τα άλλα μας τάζουν «την Άρτα με τα Γιάννενα» και βγάζουν πύρινους λόγους για την αειφόρο ανάπτυξη.
Το γεγονός αυτό, αποτελεί ένα ακόμα περίτρανο παράδειγμα για το πως η πλειοψηφία των υποψηφίων διαχρονικά προσεγγίζει την έννοια της αυτοδιοίκησης μέσα από μια βολικά αυτοπεριοριστική και στερεοτυπικά γραφειοκρατική αντίληψη, που τους παρέχει την ασφάλεια και την ευκολία της μη σύγκρουσης με οικονομικά συμφέροντα ακόμα και όταν παραβιάζουν θεμελιώδεις αρχές της προστασίας του περιβάλλοντος, της βιώσιμης ανάπτυξης του τόπου και των δημοσίων αγαθών.
Και ασφαλώς το σκηνικό αυτό αναδεικνύει και τις δικές μας ευθύνες που δείχνουν πόσο πιεστική είναι η δική μας συμμετοχή για να αλλάξει αυτή η πραγματικότητα που μας επιβάλλουν καθώς «μας σκοτώνουν με μικρές δόσεις, πολύ τακτικά, πολύ σιωπηλά, πολύ σοφά…».