Η κυρία Μενδώνη όχι μόνο δεν κατάφερε να καλύψει τον εαυτό της στη διαδικτυακή συνέντευξη- παρωδία για τον Λιγνάδη, ένα κατά δήλωσή της «επικίνδυνο άνθρωπο που την εξαπάτησε», αλλά εξέθεσε και την κυβέρνηση, ως μέλος του υπουργικού συμβουλίου.
Ίσως από συναδελφική αλληλεγγύη, ίσως από το ένστικτο της (κυβερνητικής) αυτοσυντήρησης, ο κ. Τσιάρας εξέδωσε ανακοίνωση σχεδόν ταυτόχρονα με το ένταλμα σύλληψης του καταγγελλόμενου για τέρατα, μέχρι πρότινος καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου. Μια ανακοίνωσή για να μας πει ότι το υπουργείο (του) Δικαιοσύνης και η κυβέρνηση είναι εδώ για να λάμψει η αλήθεια.
Γιατί τόση σπουδή και τόση πρεμούρα; Έτσι κι αλλιώς η υπουργός Πολιτισμού, είχε καταδικάσει από την προηγούμενη ημέρα και είχε ρίξει στην πυρά τον σκηνοθέτη- ηθοποιό, με τον οποίο έχει απαθανατιστεί σε δεκάδες φωτογραφικά ενσταντανέ. Χωρίς καν να του αναγνωρίσει το τεκμήριο αθωότητας, που στον πολιτισμένο κόσμο έχουν και οι χειρότεροι εγκληματίες.
Και πότε άλλοτε αλήθεια το Υπουργείο Δικαιοσύνης έσπευσε να βγάλει ανακοίνωση για ένα μείζον θέμα; Και είχε άπειρες ευκαιρίες, επιδεικνύοντας κραυγαλέες αφωνίες. Καραμπινάτες υποθέσεις, σκάνδαλα, θανατωμένοι μάρτυρες, παραιτήσεις, μεταθέσεις, απειλές και ύβρεις κατά δικαστικών λειτουργών, πειθαρχικά παραπτώματα, ύποπτες αποφάσεις και αυθαιρεσίες δικαστών, αλλά το υπουργείο- και επιτρέψτε μου για το κακόηχο- μούγκα στην στρούγκα. Άρα κ. Τσιάρα έχουμε μια δικαιοσύνη a’ la carte και ένα υπουργείο κατά το δοκούν.
Να συμφωνήσουμε ωστόσο σε κάτι για να μην υπάρχουν παρερμηνείες. Σε σχέση με άλλες υποθέσεις και καταγγελίες, η Δικαιοσύνη, ενήργησε τάχιστα και ορθώς έπραξε, κάτω φυσικά από μια αφόρητη κοινωνική και πολιτική πίεση. Αλλά αυτό δε σημαίνει ότι αθωώνεται για πλείστες όσες περιπτώσεις, που είτε κάνει τα στραβά μάτια είτε επιβεβαιώνει το… τα ζώα μου αργά.
Προφανώς και η ενέργεια του υπουργείου Δικαιοσύνης, αντανακλά την πολιτικοποίηση του θέματος, αλλά και δείχνει μια αγωνία της κυβέρνησης ν’ αποσείσει τις ευθύνες από πάνω της. Δυστυχώς όμως όπως είπε ο Ζαν Πωλ Σαρτρ, είμαστε οι επιλογές μας. Και ο Δημήτρης Λιγνάδης ήταν μια κυβερνητική επιλογή για το Εθνικό Θέατρο. Και στην πολιτική οι επιλογές έχουν ένα παραπάνω κόστος.
Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου πρέπει να περάσει από κόσκινο και οι αρμόδιοι της επιλογής να ξεσκονίσουν το ποιόν του και το παρελθόν του. Ο άνθρωπος που τώρα κατηγορείται για βιασμούς κατά συρροή, δεν μπορούσε να περνά απαρατήρητος και ως δημόσιο πρόσωπο ένα παραπάνω, για τον ιδιωτικό βίο του. Τώρα βγαίνουν δεκάδες και λένε ότι κάτι είχαν ακούσει και κάτι είχαν δει.
Τώρα λέγεται ότι είχε εκδιωχθεί από ιδιωτικό σχολείο το 2015 για σεξουαλική παρενόχληση, ότι τον έβλεπαν σε παγκάκια με μικρά αγόρια που μπορεί να ήταν και ασυνόδευτα προσφυγόπουλα, ότι νεαρά άτομα έμπαιναν στο σπίτι του. Αν λοιπόν αυτοί που τον επέλεξαν ρωτούσαν στην καλλιτεχνική -έστω- πιάτσα, όλο και κάτι θα μάθαιναν.
Και το αντεπιχείρημα του Μαξίμου «Μα ζήτησε κανείς ευθύνες από τον Τσίπρα που έβαλε την υπογραφή του για να γίνει υπουργός ο Χαϊκάλης;» στερείται σοβαρότητας.
Όχι ότι ο Χαϊκάλης είναι κάποιος σοβαρός- σύμφωνα και με τις παραδοχές του για τον τηλεφωνικό αυνανισμό που ολοκλήρωσε αφού η νεαρή από την άλλη άκρη της γραμμής δεν του το έκλεισε!- μα ο κωμικός ηθοποιός τουλάχιστον ακόμα δεν διώκεται από τη Δικαιοσύνη.
Και φτάσαμε στο σημείο ο Χαϊκάλης να εγκαλεί τώρα το Μαξίμου και να ζητά από τον Μητσοτάκη «ν’ ανακαλέσει το ατυχές παράδειγμα, διαφορετικά θα είναι κοινός συκοφάντης»!
Αν κάτι μας διδάσκει επιπλέον αυτή η ιστορία, είναι ότι αυτή η χώρα δεν σώζεται ούτε από τους διδάσκοντες σε Αρσάκεια Σχολεία.
Και καμιά φορά ούτε από φοιτήσαντες ή φοιτήσασες στα ίδια σχολεία. Και αν δεν τα λέω καλά κ. Μπαμπινιώτη με τις μετοχές καταδικάστε με για κακοποίηση της ελληνικής γλώσσας, αφού περί άλλων κακοποιήσεων ουδεμία γνώση έχετε…