Η ζωή είναι εδώ, τώρα, και εγώ τη χάνω με το «θα», το «αν», το «τίποτα»
Κάθε μέρα που περνά πιάνω τον εαυτό μου να αθετεί μία υπόσχεση τουλάχιστον δεκαετίας. Κάθε νύχτα τη μεταθέτω στο αύριο, το αύριο γίνεται χθες, προχθές, μήνας, χρόνος, χρόνια…
Και αυτό γίνεται κάθε νύχτα εδώ και πολλά χρόνια. Και θυμώνω με μένα, νευριάζω, με βρίζω και υπόσχομαι ξανά για αύριο. Αλλά τα καμώματα της νύχτας τα βλέπει η μέρα και γελά.
Ήμουν νια και γέρασα, αλλά μυαλό δεν έβαλα και αυτή η υπόσχεση παραμένει μετέωρη σαν άδικη κατάρα να με στοιχειώνει κάθε νύχτα όταν κάνω τον απολογισμό της ημέρας… Και ξέρω ότι πλέον δεν έχω άλλες δικαιολογίες.
Λες και η ζωή μας είναι ανεξάντλητη και εμείς άτρωτοι. Από αύριο θα σκοτώσω εν ψυχρώ το «αν» που έρχεται να προσκολληθεί σαν βδέλλα σε κάθε σκέψη που κάνω, θα κλέψω το πράσινο από το ουράνιο τόξο, θα βάψω γκρι το μαύρο, θα ανταλλάξω δύο τζούρες νικοτίνης με θαλασσινό αέρα, δεν θα με «πίνει» ο καφές, δεν θα περπατώ ασθμαίνοντας για να προλάβω, θα ψάξω να με βρω και επιτέλους θα εκπαιδευτώ να σκέφτομαι ψύχραιμα.
Η ζωή είναι εδώ, τώρα, και εγώ τη χάνω με το «θα», το «αν», το «τίποτα». Η ρουτίνα με έχει τυλίξει στα δίκτυα της και μου προκαλεί πια ασφυξία. Και το έκανε αθόρυβα, ύπουλα…
Κατηγορώ τον εαυτό μου που δίνει υποσχέσεις που δεν μπορεί να τηρήσει… Ατάκες «ζήσε την κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία» δεν με αντιπροσωπεύουν. Ακόμα και σε αυτό υπάρχει πίεση…
Εύχομαι μόνο να μπορούσα να ζήσω την κάθε μέρα όπως αυτή έρχεται: να νιώσω τις καλές στιγμές, να αισθανθώ ευγνωμοσύνη γι’ αυτές, να σταθώ ψύχραιμη στις άσχημες, να έχω το σθένος να τις διαχειριστώ. Θέλω να είμαι προετοιμασμένη για την επόμενη ημέρα.
Μπορεί να είναι καλύτερη, μπορεί και χειρότερη από την προηγούμενη. Δεν θέλω μόνο να πω ξανά: πώς πέρασε και αυτή η ημέρα χωρίς να το καταλάβω.