Ίσως όταν το καταλάβουν αυτό οι σημερινοί υποψήφιοι και κομματάρχες, θα αντιληφθούν σε ποια λούμπα τούς έχει βάλει η «πρώτη φορά Αριστερά»
Από πού να αρχίσει κανείς; Όσο κι αν δεν θες, η πολιτική επικαιρότητα σε τραβά κοντά της, με φόντο όσα γίνονται στην αυτοδιοίκηση, όσα γίνονται στο Ηράκλειο και όσα ευτράπελα γενικά συμβαίνουν. Μήπως όμως η πολιτική είναι ένας χώρος που τρέχουν όλοι και τελικά κερδίζει ο ΣΥΡΙΖΑ; Διότι στο δικό μου μυαλό, τουλάχιστον το τελευταίο διάστημα, αυτό συμβαίνει.
Εξηγούμαι: Έχω γράψει και στο παρελθόν ότι για τον ΣΥΡΙΖΑ στη σημερινή μορφή του υπάρχουν δύο κύριοι στόχοι: 1. Η ανάδειξη (από προσωπική του φιλοδοξία) του Αλέξη Τσίπρα σε απόλυτου ηγέτη και ρυθμιστή μιας υπό κατάρρευση Ευρωπαϊκής Ένωσης. 2. Η πλήρης αποδόμηση συστήματος και κράτους.
Υπ’ αυτή την έννοια και οι δύο στόχοι μέχρι στιγμής επιτυγχάνονται. Γιατί; Μα γιατί ο πρωθυπουργός ασχολείται αποκλειστικά με όλες τις δράσεις που θα τον ωφελήσουν σε προσωπικό επίπεδο κι ο υπόλοιπος ΣΥΡΙΖΑ με το πώς θα καταστρέψει ένα σύστημα που τον κράτησε στα «πολιτικά τάρταρα» για χρόνια.
Αυτό μάλλον οι υπόλοιποι δεν το αντιλαμβάνονται. Ίσως γιατί είναι βαθιά «αριστερίζον». Εξηγούμαι ξανά: Ο «Κλεισθένης» αποτελεί την απόλυτη αποδόμηση της δημοκρατίας σε επίπεδο τοπικής αυτοδιοίκησης. Δεν προάγει τις συνεργασίες, αλλά μια «δημοκρατική αναρχία», όπου δεν υπάρχει αρχή, μέση ή τέλος. Με άλλα λόγια, προάγει την αγαπημένη δημιουργική ασάφεια που ευαγγελίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ διαχρονικά.
Εκτός αυτού, με δεδομένο τον μικρό αριθμό των υποψήφιων ανά παράταξη, προάγει τον πολιτικό αλληλοσπαραγμό, την πόλωση και τον εξευτελισμό κάθε αντιπάλου. Την ίδια στιγμή, ισχυρίζεται πως αποτελεί το μοναδικό σύστημα υπεράσπισης των συνεργασιών και της απλής αναλογικής δημοκρατίας. Ασφαλώς. Αφού πρώτα όμως έχει διαλύσει τα πάντα και δεν υπάρχει πλέον κανένα πεδίο αληθινής, παρά μόνο ωφελιμιστικής συνεργασίας.
Ίσως όταν το καταλάβουν αυτό οι σημερινοί υποψήφιοι και κομματάρχες, θα αντιληφθούν σε ποια λούμπα τούς έχει βάλει η «πρώτη φορά Αριστερά» και πόσο γελάει μαζί τους.
Το τραγικότερο όλων όμως δεν είναι αυτό. Είναι πως μέσα σε αυτή τη λούμπα φαίνεται πόσο τελικά μοιάζουν μεταξύ τους δεξιοί, αριστεροί και μεσαίοι κι αναδεικνύεται παράλληλα το γιατί η πλειοψηφία του κόσμου αποστρέφεται ένα σύστημα που ζέχνει, περισσότερο ακόμα κι από την πλήρως αποσαθρωμένη κοινωνία.