Αποδείχτηκε και τώρα ότι ο μεγάλος παίκτης στην περιοχή είναι οι ΗΠΑ
«Το μυστικό της διεθνούς πολιτικής είναι να κλείσεις μια καλή συμφωνία με τη Ρωσία» έλεγε ο θρυλικός καγκελάριος Μπίσμαρκ. Τότε ίσως ίσχυε. Ωστόσο, για να τον παραφράσουμε, το μυστικό αυτή την εποχή είναι να τα έχεις καλά με την Αμερική, άντε και με την Γαλλία, γιατί εάν περιμένεις από τη Ρωσία ζήτω που κάηκες.
Ιστορικά είμαστε στο… περίμενε 200 σχεδόν χρόνια για μια συμφωνία και μια υποστήριξη από τη Ρωσία που σχεδόν σταθερά, με ιστορική συνέπεια, είναι αλήθεια, στέκεται απέναντί μας και τάσσεται στο πλευρό των Τούρκων.
Την ίδια ώρα που είναι τόσο εντυπωσιακή και συνεχής, τα τελευταία χρόνια, η υποστήριξη της Γαλλίας στην Ελλάδα είτε στο Μέγαρο των Ηλυσίων βρίσκεται ο Ολάντ (Ολαντρέου κάποτε για τον Αλέξη!), είτε ο Σαρκοζί και ο Μακρόν που, ειρήσθω εν παρόδω, αποδεικνύεται μεγαλύτερο ιστορικό μπόι από ό,τι τον είχαν και οι ίδιοι οι Γάλλοι- σίγουρα όχι τυχαίος. Να τον καλέσουμε, λοιπόν, να τον τρατάρουμε τον άνθρωπο, αξίζει και με το παραπάνω τη φιλία μας!
Αλλά μην ξεχνάμε ότι και ο Γάλλος κοιτάζει πρωτίστως τον λαό του και την πάρτη τους.
(Επειδή τα πάντα είναι συμφέροντα- όχι ότι δεν υπάρχουν και διαπροσωπικές σχέσεις- όλα στηρίζονται στο δούναι και λαβείν. Βλέπετε ότι δώσανε στήριξη οι Γάλλοι, δώσαμε κι εμείς κάτι παραπάνω για να πάρουμε «Ραφάλ». Έτσι είναι αυτά, έτσι γινόταν πάντα).
Αλλά να μην χάνουμε τη φάκα βλέποντας το τυράκι. Διότι αποδείχτηκε και τώρα ότι ο μεγάλος παίκτης στην περιοχή, παρά τα προβλήματα και τις προεδρικές Τραμπ-άλες, παραμένουν οι Αμερικανοί. Μόνο όταν εκείνοι έδωσαν κίτρινη κάρτα στον Ερντογάν, έκανε ένα βήμα πίσω.
Γι’ αυτό κατά τη γνώμη των ειδικών είναι πολύ σημαντική η επίσκεψη Πομπέο στην Ελλάδα και τη Σούδα- ειδικά τώρα που ο αλλοπρόσαλλος πρόεδρος των ΗΠΑ επανακάμπτει και μάλλον έχει ισχυρές πιθανότητες να ξανακερδίσει τις εκλογές!
Και λοιπόν;, θα μου πείτε. Θέλει ισορροπίες και προσοχή αυτή η σχέση με τον Αμερικανό. Ούτε οσφυοκαμψίες ούτε αριστερές δηθενιές. Την ιστορία άλλωστε με τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο στο Χασάνι την έχετε ακούσει, οι παλιότεροι σίγουρα.
Στην συνάντησή του, το 1945, με τον Αμερικανό στρατηγό Τζέιμς Βαν Φλιτ, θέλοντας να τον καλωσορίσει του είπε: «Στρατηγέ, ιδού ο στρατός σας», δείχνοντας τις Ένοπλες Δυνάμεις της χώρας μας.
Και ακόμη ο Κανελλόπουλος θα ήταν ιστορικά δακτυλοδεικτούμενος εάν δεν είχαν μεσολαβήσει κάτι… ευχαριστίες στους Αμερικάνους από επίσημα χείλη, κάτι αριστερές γονυκλισίες στην αστερόεσσα και φυσικά ο καλύτερος όλων, ο Καμμένος, που προσέφερε γη και ύδωρ στον θείο Σαμ.
Υποψιάζομαι ότι ο Πομπέο δεν θα ακούσει τέτοια λόγια από τους δικούς μας σήμερα και αύριο. Αλλά -δεν μπορεί- θα τον κάνουμε να αισθάνεται σαν στο… σπίτι του. Και «δικό» τους να μην ήταν, 73 χρόνια μετά, μια χρησικτησία θα τη διεκδικούσαν!
Δεν ισχύει πάντα εκείνο το ωραίο που είχε πει ο Κιούμπρικ: Τα μεγάλα έθνη συμπεριφέρονται σαν γκάνγκστερ, ενώ τα μικρά σαν πόρνες. Αλλά με τους Αμερικανούς, από το 1947, έχουμε σχεδόν… παντρευτεί. Τι καβγάδες έγιναν, τι γκρίνιες υπήρξαν, τι μούτρα τούς κάναμε, αυτοί εκεί!
Σύμμαχοί μας σταθεροί για μια μερίδα Ελλήνων, προτεκτοράτο τους για κάποιους άλλους. Έχουμε περάσει πολλά μαζί. Πόλεμος, Εμφύλιος, Σχέδιο Μάρσαλ, Αποστασίες, Χούντες, Κυπριακό και Διχοτομήσεις, Αιγαίο και Τουρκία… αλλά πάντα κάτω από την ίδια στέγη.
Μοιάζουμε με το κακοφορμισμένο ζευγάρι που εξακολουθεί να κοιμάται μαζί, έχει κρεβατομουρμούρα, δεν κάνει σεξ, αλλά αναγκαστικά συμβιώνει-πού να χωρίζεις τώρα, πού θα βρεις καλύτερο;
Πότε πότε η σχέση αυτή έχει αναλαμπές. Οι Αμερικανοί κάνουν πως θυμούνται τον γεωστρατηγικό ρόλο της Ελλάδας, εμείς κάνουμε πως τους το λέμε γιατί και οι δυο πλευρές κατά βάθος ξέρουν ότι στη Σούδα και κάτι άλλα μέρη που τους έχουμε παραχωρήσει έχουν την επικαρπία, εμείς απλώς την ψιλή κυριότητα.