Ο Άρης και η Κλαίρη πέρασαν στην αιωνιότητα αγκαλιασμένοι.
Και ήταν μόλις 17 και 15 ετών, αντίστοιχα
Ο Άρης και η Κλαίρη έδειχναν στις φωτογραφίες ένα ευτυχισμένο νεαρό ζευγάρι. Έκαναν όνειρα για το κοινό τους μέλλον και σχεδίαζαν τη ζωή που είχαν μπροστά τους. Είτε στη Σάμο είτε όπου τους έβγαζε ο κοινός δρόμος, που είχαν αποφασίσει από νωρίς να περπατήσουν χέρι-χέρι. Η ζωή όμως είναι απρόβλεπτη και πολλές φορές άδικη: με τους καλούς, τους μικρούς, τους αγαπημένους.
Ο δρόμος του Άρη και της Κλαίρης περνούσε σχεδόν κάθε μεσημέρι από το ίδιο στενό σοκάκι. Αυτό που οδηγούσε από το σχολείο στα σπίτια τους. Το ίδιο έκαναν και την Παρασκευή, μόνο που βρέθηκαν στο λάθος σημείο τη λάθος στιγμή. Τη στιγμή που ο εγκέλαδος ενεργοποίησε τα 6,7 ρίχτερ, τα οποία για 15 δευτερόλεπτα ταρακούνησαν τα Βαλκάνια και συθέμελα την απέναντι και πιο ευπαθή πλευρά του Αιγαίου.
Τα παλιά και μη συντηρημένα κτήρια άρχισαν να χορεύουν και ένας μεγάλος τοίχος της οδού Μισάρχου υποχώρησε και πλάκωσε τους δύο νέους, που βρέθηκαν θαμμένοι κάτω από τα συντρίμμια… συντρίβοντας τα σωστικά συνεργεία που ήλπιζαν ότι θα τους βγάλουν ζωντανούς. Ο Άρης και η Κλαίρη πέρασαν στην αιωνιότητα αγκαλιασμένοι. Και ήταν μόλις 17 και 15 ετών, αντίστοιχα.
Το μακάβριο νέο από τον σεισμό της Παρασκευής άρχισε να κάνει γρήγορα τον γύρο της Ελλάδας. Και μόνο το γεγονός ότι τα θύματα ήταν δύο παιδιά που επέστρεφαν από το σχολείο τους επέτεινε τη θλίψη και το μούδιασμα του απλού κόσμου.
Πέρασαν κάμποσες ώρες από το δυνατό και παρατεταμένο κούνημα που έγινε ιδιαίτερα αισθητό και στην Κρήτη και όλοι άρχισαν να σκέφτονται τα χειρότερα, κάνοντας μια νοητή προσομοίωση του σεισμού στις δικές μας γειτονιές και με επίκεντρο λίγο βόρεια του Ηρακλείου. Ο κ. Μηνάς από τον Λάκκο σίγουρα ήταν ένας από αυτούς.
Μάλιστα με πήρε και τηλέφωνο για να μου πει έντρομος τους κακούς συνειρμούς του και τους φόβους του στην περίπτωση που ένα αντίστοιχο φαινόμενο «χτυπήσει» το Ηράκλειο, με τα τόσα εγκαταλελειμμένα και τα τόσα επικινδύνως ετοιμόρροπα χαρακτηρισμένα. Στον Λάκκο, στο Υγειονομικό, στην Αγία Τριάδα και πολλές άλλες μικρότερες γειτονιές στο ιστορικό κέντρο της πόλης, που περνάς και πιάνεται η ψυχή σου σκεπτόμενος και μόνο τι μπορεί να συμβεί σε περίπτωση ενός δυνατού σεισμού.
Και περνούν μέρες, εβδομάδες, μήνες, χρόνια και δεν γίνεται τίποτα. Και ας γυρνά ο κ. Μηνάς στον Δήμο, τον εισαγγελέα, την Αστυνομία να τους πείσει με φωτογραφίες και ντοκουμέντα για το αυτονόητο. Το ίδιο και ο κ. Συμεών. Καταγραφές, καταγραφές και ξανά καταγραφές.
Σπάνια κατεδαφίσεις, σπανιότερα αποκαταστάσεις και ολίγη από μέριμνα και πρόνοια. Το πρόβλημα όμως παραμένει και κρέμεται κυριολεκτικά πάνω από τα κεφάλια μας. Είναι ωραία και γραφικά τα στενάκια του Ηρακλείου και κρύβουν πλούσιο ιστορικό απόθεμα, ενδεχομένως και σημαντικές ιστορίες για συγχωρεμένους ένοικους και αλλοτινές εποχές.
Μα τώρα πια τους έχει μείνει μόνο το φιλότιμο. Γιατί από φιλοτιμία και μόνο δεν πέφτουν. Μέχρι πότε όμως; Μακάρι να μη συμβεί ποτέ και να προλάβουμε έστω με τους αργούς και ράθυμους ρυθμούς μας να κάνουμε κάτι, για να μη φτάσουμε ποτέ στο σημείο να θρηνήσουμε τον δικό μας Άρη και τη δική μας Κλαίρη, που θα βρεθούν θυσιασμένοι στα στενοσόκακα του Μεγάλου Κάστρου.
Υ/Γ: Οι Αρχές καλούνται να δράσουν πριν είναι πολύ αργά. Να δικαιολογήσουν τον ρόλο και το έργο τους και κυρίως να αποτρέψουν τους μελλοντικούς κατοίκους αυτής της πόλης, από το να προβαίνουν σε ονοματοδοσίες δρόμων και να επιλέγουν τις τοπικές οδούς… Μισάρχου, που ετυμολογικά παραπέμπουν σε αυτόν που μισεί τις Αρχές (μισώ+ αρχή)…