Με αφορισμούς δεν πήγε κανείς πουθενά
Αυτό το καλοκαίρι δεν ήταν καλό. Τροχαία, πνιγμοί, διαπληκτισμοί και μια κοινωνία σε διχασμό, ήταν τα βασικά χαρακτηριστικά του φετινού κρητικού καλοκαιριού.
Από τη μία, οι τοπικές κοινωνίες να διεκδικούν κι από την άλλη, οι πολιτικοί να επιχειρούν την ένταξη τους σε ένα παιχνίδι πλειοδοσίας που δεν βοηθά κανένα.
Ας αρχίσουμε από τα βασικά. Τροχαία και υποδομές μονοπώλησαν αρνητικά τον Αύγουστο. Ειδικά στο Λασίθι, οι καταστάσεις ξέφυγαν πολλές φορές. Κι είναι να αναρωτιέται κανείς: Πρέπει να στέλνει εξώδικα ένας οποιοσδήποτε φορέας σε έναν οποιοδήποτε κρατικό λειτουργό για να «λυθούν» -υποτίθεται- θέματα που θα έπρεπε να έχουν λυθεί εδώ και χρόνια; Προφανώς και όχι.
Τα δεδομένα είναι απλά. Τα θέματα υποδομών έπρεπε να έχουν λυθεί από χρόνια. Όπως και τα θέματα αρμοδιοτήτων της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Έχουμε χάσει, όμως, πολλές ταχύτητες εξέλιξης. Κι αυτά είναι που δεν αλλάζουν.
Τι μπορεί να αλλάξει; Για τα τροχαία, για παράδειγμα, μπαίνουμε σε μια διαδικασία άκριτης απόδοσης ευθυνών και μόνιμης κριτικής. Λάθος! Με το να φαγωθούμε μεταξύ μας δεν θα μειωθούν τα Τροχαία. Θα μειωθούν, ενδεχομένως, αν αποφασίσουμε πως οι καθεστωτικές αντιλήψεις μόνο πίσω οδηγούν.
Για το θέμα τον έργων και των υποδομών ακούμε «φταίνε οι προηγούμενοι που έταξαν και δεν έδωσαν, εμείς τώρα δεν μπορούμε, αλλά θα κάνουμε…». Και πάλι λάθος. Βλέπουμε μόνο την καμπούρα του άλλου, ενώ η κριτική περισσεύει. Αναγκαία, όμως, δεν είναι η κριτική, αλλά η δουλειά.
Αναφορικά με το κομμάτι της πολιτικής διαχείρισης. Πολλοί σπεύδουν να κατηγορήσουν τον Χ ή τον Ψ για όσα έκανε, για όσα δεν έκανε ή για όσα προβάλλει μιντιακά γύρω από φλέγοντα θέματα. Και έτσι, προεξοφλείται μια προδιαγεγραμμένη υποκρισία του και μια σίγουρη αποτυχία.
Μα με αφορισμούς δεν πήγε κανείς πουθενά. Ας βρούμε ξανά την Ελλάδα πρώτα μέσα μας κι ας ψάξουμε το καράβι, το αμπέλι και την ελιά για να την κάνουμε Ελλάδα ξανά.