Μέσα σε τρεις μόλις μέρες έμαθα για δύο περιπτώσεις ατόμων που αναζητούν πλέον την τύχη τους στη Γερμανία
Μετανάστης ετών 50. Δε μιλάω για όσους έρχονται, αναφέρομαι σε αυτούς που φεύγουν. Μέσα σε τρεις μόλις μέρες έμαθα για δύο περιπτώσεις ατόμων που αναζητούν πλέον την τύχη τους στη Γερμανία.
Ίσως δεν είναι τυχαίο που και οι δύο άνθρωποι ζούσαν τόσα χρόνια από την οικοδομή. Ποια οικοδομή, θα μου πείτε σήμερα…
Οι περισσότερες αναφορές για όσους φεύγουν από τη χώρα μας γίνονται για τους νέους, πτυχιούχους ΑΕΙ, που εγκαταλείπουν τη μητέρα πατρίδα στην αρχή μίας πολλά υποσχόμενης πορείας. Το γνωστό πια brain drain.
Τι γίνεται όμως για τα άτομα μεγαλύτερης ηλικίας που στα 18 ήταν γεμάτοι όνειρα και ελπίδες, στα 30 έφτιαξαν οικογένεια και στα 40 κατάλαβαν ότι όλα ήταν μία «φούσκα»; Ότι δεν μπορούν να προσφέρουν πια ούτε τα απαραίτητα στα παιδιά τους που θέλουν να σπουδάσουν, φεύγουν φαντάροι ή παντρεύονται; Μιλάμε για άτομα που κάποτε διοικούσαν ακόμα και, έστω μικρές, επιχειρήσεις που έβαλαν λουκέτο.
Στη Γερμανία λοιπόν ή σε κάποια άλλη χώρα, κυρίως της Ευρώπης, προσπαθούν να κτίσουν κάτι καινούργιο από την αρχή. Στα 50, ίσως και χωρίς τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας μαζί. Μόνοι σε μία ξένη χώρα για να στέλνουν εμβάσματα.
Με αφορμή και την πρόσφατη επέτειο από τον θάνατο του Μ. Καραγάτση, θυμάμαι να διαβάζω για την Ελλάδα παλαιότερων δεκαετιών, για σπίτια – τρώγλες, όπου οι άνθρωποι ζουν χωρίς τα στοιχειώδη.
Μόλις χθες μου φαίνεται η εποχή που οικονομικοί μετανάστες έρχονταν στην Ελλάδα για να δημιουργήσουν εδώ κάτι καλύτερο, εδώ υπήρχαν οι προοπτικές μίας αξιοπρεπούς διαβίωσης.
Μόλις ξέσπασε η κρίση, όσοι μετανάστες δεν είχαν ριζώσει εδώ, εγκατέλειψαν, αυτή την φορά την Ελλάδα. Το μαρτυρούν, άλλωστε, και οι αριθμοί, όπως οι μειωμένες εγγραφές στα σχολεία, κάτι που ανέδειξε η «Π» πριν από μέρες.
Το ερώτημα είναι: Οι μετανάστες που σήμερα φεύγουν πότε θα γυρίσουν πίσω;