Διότι, αν το δει κάποιος στην κυριολεξία και τις βαθύτερες προεκτάσεις του, μάλλον θα μελαγχολήσει
Είπα να γράψω ένα στίγμα καθαρά πολιτικό. Δεν μου βγήκε. Πήγα να γράψω ένα στίγμα λίγο πιο γιορτινό. Το ίδιο. Κι αναρωτιόμουν μέσα στη φρενίτιδα του μυαλού, αν το τελευταίο στίγμα του έτους θα έπρεπε να είναι ξανά πολιτικό ή λίγο πιο χαλαρό.
Κι ως τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές ακόμα δεν έχω πάρει απόφαση.
Ακροβατώ ανάμεσα στα κόστη για τα τέλη κυκλοφορίας, τις ασφάλειες, τα ΚΤΕΟ και τα σέρβις, όπως επίσης και το μικρό «κλαψουλίνι» που δεν κατάφερα να βρω στη βαφτιστήρα μου.
Αλλά από την άλλη θεωρώ πως όσοι διαβάζουν αυτές τις γραμμές, είτε σε κάποια καφετέρια είτε στο σπίτι, το γραφείο ή τον υπολογιστή, περιμένουν να ακούσουν κάτι περισσότερο από ευχολόγια γιορτινά. Μένω λοιπόν στο πνεύμα των ημερών, αλλά σκέφτομαι πόσοι είναι αυτοί που «πιάστηκαν» από τα ρεπορτάζ της «Π» για τους υποψήφιους σε Δήμο, Περιφέρεια και κεντρική πολιτική σκηνή. Ακόμα και στον γιατρό για τα τελευταία «γιορτινά φάρμακα» η ίδια ερώτηση: «Τελικά ποιοι θα κατέβουν; Και τι θα γίνει στον Δήμο;» Κι ομολογώ πως η κουβέντα, μέσα στην εμμονή της αναζήτησης, είναι αρκετά ενδιαφέρουσα, αν τη δει κανείς από το πρίσμα της… κοινωνικής κριτικής.
Διότι, αν το δει κάποιος στην κυριολεξία και τις βαθύτερες προεκτάσεις του, μάλλον θα μελαγχολήσει, κι οι μέρες τη μελαγχολία την ευνοούν. Για να είμαστε δίκαιοι, είναι αλήθεια πως τουλάχιστον ο νομός Ηρακλείου θα έχει πολύ «δυνατά χαρτιά» σε επίπεδο κεντρικής πολιτικής σκηνής. Αν στο κάδρο μπουν Τσίπρας ως αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ, Αυγενάκης ως γραμματέας Πολιτικής Επιτροπής Νέας Δημοκρατίας και Φώφη Γεννηματά ως αρχηγός της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, φαίνεται πως στο Ηράκλειο θα «πέσουν κορμιά». Αλλά αν, από την άλλη πλευρά, σκεφτούμε λογικά, διαπιστώνουμε πως ουσιαστικό νόημα για τη συζήτηση δεν υπάρχει. Κι αυτό γιατί μάλλον δεν έχει και τόση σημασία ποιος θα διαχειριστεί μια οριακή κατάσταση και μια χώρα στην εντατική.
Ξυπνώ απότομα! Και σκέφτομαι πως είναι παραμονές Πρωτοχρονιάς. Ας ξεχάσουμε λοιπόν για λίγο την πολιτική κι ας ζήσουμε το «τώρα» όσο προλαβαίνουμε, πριν μας προλάβουν οι νέοι φόροι του 18.