Όταν πριν δύο χρόνια η Ζωή Λάσκαρη γιόρτασε σπίτι με την οικογένειά της τα γενέθλιά της, φρόντισε να αφοπλίσει όσους ετοιμαζόταν να γράψουν για την ηλικία και τα γηρατειά της με μια ανάρτηση στην προσωπική της σελίδα στο διαδίκτυο. “Άνευ σημασίας: σήμερα κλείνω τα εβδομήντα μου χρόνια. Ατύχημα που συνέβη σε πολλούς πριν απο μένα και θα συμβεί και σε πολλούς μετά απο μένα.
Την ηλικία μου την γνωρίζει το άπαν σύμπαν ήδη απο το 1959. Να σκεφτείς ακόμα και αυτοί που γράφουν έντρομοι πως έγινα εβδομήντα, υπογραμμίζουν πως αυτή τη χρονιά, σε ηλικία 15 χρονών, κέρδισα στα καλλιστεία. Την ηλικία μου την γράφω όμως και εδώ στο facebook από το 2008.
Με ένα απλό κλικ είναι διαθέσιμη στον κάθε αργόσχολο δίχως να κοπιάζει με έρευνες και αρχαιολογικές ανασκαφές. Αν σε πιάνει θλίψη με τα γηρατειά μου (συγκρίνοντας τα με τη νεότητα μου), καταλαβαίνεις πως το πρόβλημα το έχεις εσύ και όχι εγώ, έτσι;”. Η Ζωή Λάσκαρη ή “Ζωίτσα” για πολλούς έζησε μια γεμάτη ζωή με τα καλά και τα άσχημα, με τα δύσκολα και τα εύκολα.
Όμως, όπως έλεγε η ίδια, ένιωθε ότι δεν ήταν μια ζωή χαμένη. Τι βαριόταν αφόρητα; Την κοσμική ζωή. “Δεν μου πάει καθόλου” έλεγε και εξηγούσε: “Δεν περνάω καλά. Προτιμώ να πάω σε ένα ταβερνάκι με τις φίλες μου, να πιω ένα κρασάκι. Δεν έχω τι να πω σε τέτοιες εκδηλώσεις. Νιώθω ηλίθια. Και κάνω προσπάθεια, μη νομίζετε.
Και γελάω, και είμαι κανονική, γιατί δεν θέλω να προσβάλλω κανέναν. Αλλά φεύγω άδεια. Προτιμώ να είμαι σπίτι μου, να ράβω, να φτιάχνω τα σκουλαρίκια μου”. Η σχέση της με τη θρησκεία ήταν πολύ προσωπική. “Πιστεύω βαθύτατα, κοινωνώ, έχω πνευματικό εδώ και δεκαετίες. Τον Θεό τον έχω μέσα μου. Για εμένα δεν υπάρχει η εκκλησία ως κτίριο, εμείς είμαστε η εκκλησία”.
Δεν της άρεσε να αναπολεί το παρελθόν, ούτε ήθελε να κοιτάζει πίσω και το κυριότερο δεν φοβόταν να πονέσει, δεν φοβόταν να ζήσει. “Όλα έχουν κέρδος” επαναλάμβανε, “και τα άσχημα και τα καλά. Αρκεί να βουτάς με τα μούτρα και να μη φοβάσαι, γιατί τότε η ζωή είναι χαμένη. Σαν να μην έζησες, σαν να ήσουν περαστικός κι έφυγες.
Θέλει πολλή τόλμη. Στο κάτω κάτω, γιατί ζούμε; Γιατί να μην πονέσουμε;
Δεν πονάμε πιο πολύ όταν δεν ζούμε τα πράγματα; Να μην φοβάσαι τη ζωή, προχώρα.
Και μην κοιτάς ποτέ πίσω, μόνο μπροστά”.