Γιατί θα πρέπει όλοι να τρέχουν τελευταία στιγμή να προλάβουν τον αγιασμό;
«Η μάχη του αυτονόητου κερδήθηκε. Για πρώτη χρονιά όλοι οι δάσκαλοι θα βρίσκονται στις θέσεις τους για τον αγιασμό». Αυτό ακούγαμε πέρσι, όταν στο «τιμόνι» του Υπουργείου Παιδείας καθόταν ο Νίκος Φίλης. Να σημειωθεί ότι ο ίδιος ο πρωθυπουργός τότε του είχε βάλει βαθμό άριστα για τις… επιδόσεις του στην αρχή της σχολικής χρονιάς. Και μετά τον καρατόμησε.
Ξημερώματα της περασμένης Τετάρτης, ανακοινώθηκε μία ομολογουμένως μεγάλη φάση προσλήψεων αναπληρωτών εκπαιδευτικών. Οι νηπιαγωγοί, δάσκαλοι, καθηγητές θα κληθούν τις επόμενες ημέρες να τοποθετηθούν στα σχολεία τους. Σε ποια, θα το μάθουν δύο μέρες πριν χτυπήσει το πρώτο κουδούνι. Αυτονόητο;
Ας δεχτεί κανείς ότι το Υπουργείο, σε ένα βαθμό, κέρδισε το πρώτο στοίχημα και ο Κώστας Γαβρόγλου φάνηκε συνεπής στις υποσχέσεις του, αν και αυτό αμφισβητείται από αρκετούς εκπαιδευτικούς που μιλούν για πολλά ακόμα ακάλυπτα κενά.
Η όλη συζήτηση όμως είναι σε λογική βάση; Γιατί θα πρέπει όλοι να τρέχουν τελευταία στιγμή να προλάβουν τον αγιασμό; Γιατί οι εκπαιδευτικοί να μη βρίσκονται στις θέσεις τους, έστω από τη στιγμή που το καλοκαίρι κλείνουν τα σχολεία;
Αφού ανοίξουν τα σχολεία, τότε φαίνονται τα πραγματικά προβλήματα. Αίθουσες ακατάλληλες, ημιυπόγεια χωρίς αυλές που για ακόμα μια χρονιά θα φιλοξενήσουν ακόμα και νήπια, παιδιά, δηλαδή, που έχουν ανάγκη το παιχνίδι και δεν μπορούν να κλειστούν σε … τρύπες.
Ας μην αναφερθούμε καλύτερα στην καθοριστική συμβολή που έχουν πλέον οι σύλλογοι γονέων που διενεργούν ακόμα και εράνους για να καταφέρουν να εξοπλίσουν το σχολείο με ο, τι χρειάζεται.
Μαζί με ευχές για μία καλή σχολική χρονιά, με τα χαμόγελα για τους συμμαθητές που σμίγουν ξανά και τις αίθουσες που γεμίζουν από χαρούμενες φωνές, ας ευχηθούμε φέτος να είναι η τελευταία χρονιά που η μάχη για το αυτονόητο θα πρέπει να δοθεί και να κερδηθεί.