Όποιος κι αν βρισκόταν στη θέση του Αλέξη Τσίπρα, στην καλύτερη περίπτωση θα είχε χάσει την εξουσία
Όχι, δεν θα μιλήσω για το αναπτυξιακό. Χορτάσαμε από ανάπτυξη κι εξαγγελίες στην Κρήτη.
Άλλωστε, γιατί να μιλήσουμε για ανάπτυξη στο νησί της κοσμογονίας; Με αφορμή όμως το αναπτυξιακό, σκέφτομαι πόσα “γιατί” γεννάει αυτή η κυβέρνηση και πόσα περισσότερα αυτή η κατάσταση στη χώρα.
Αν σκεφτεί κανείς οποιονδήποτε πρωθυπουργό της Μεταπολίτευσης στη θέση του ηγέτη της τωρινής κυβέρνησης, θα τρομάξει μόνο στην ιδέα των όσων θα είχε υποστεί.
Όποιος κι αν βρισκόταν στη θέση του Αλέξη Τσίπρα, στην καλύτερη περίπτωση θα είχε χάσει την εξουσία. Στη χειρότερη θα είχε τεμαχιστεί στο Σύνταγμα για παραδειγματισμό, χωρίς ίχνος ντροπής, από εκατοντάδες χιλιάδες υποκινούμενους διαδηλωτές, οι οποίοι θα διψούσαν για αίμα.
Ο Αλέξης Τσίπρας ωστόσο, είναι το τελευταίο άλλοθι του ελληνικού λαού. Υπήρξε η τελευταία ευκαιρία κάθε Έλληνα για ελπίδα. Η τελευταία επιλογή για αποτίναξη του ζυγού και για απεξάρτηση από τον δανεισμό. Υπήρξε η τελευταία απενοχοποίηση των λαθών.
Υπ’ αυτή την έννοια, ο ελληνικός λαός αισθάνεται ντροπή. Ντροπή, γιατί για μία ακόμα φορά διαψεύσθηκε, αφού και ο Αλέξης είναι πολύ χειρότερος απ’ όλους τους άλλους.
Όμως πώς να γυρίσεις πίσω, όταν η αμέσως επόμενη επιλογή φέρει το όνομα Μητσοτάκης; Στο μυαλό του μέσου ψηφοφόρου η επιλογή του Κυριάκου είναι μια παραδοχή ενός διαχρονικού λάθους και μια επαναφορά σε μια καταστροφική κανονικότητα. Ανεξάρτητα από το αν ο μέσος ψηφοφόρος αυτή την καταστροφική κανονικότητα τη ζει στο πετσί του με τον χειρότερο τρόπο μέσω Τσίπρα.
Οπότε, τα λάθη είναι πολλαπλά. Αλλά η ντροπή μεγαλύτερη στο να τα παραδεχτούμε. Γι’ αυτό και οι πολιτικοί εξακολουθούν εμμονικά να αρέσκονται στο ψέμα. Γι’ αυτό και ο λαός δεν θα αναζητήσει την πραγματική λύση ποτέ. Μας βολεύει όλο αυτό το ψέμα.
Αρκεί να ψοφούν τα πάντα μέχρι την κατσίκα του γείτονα κι εμείς να περνάμε την καταστροφή με μια απλή επίκαιρη… ιλαρά.