Το καρέ του θανάτου συμπληρώθηκε και ας κλείσει η παρτίδα εδώ. Οι τέσσερις νέοι που έχασαν τη ζωή τους σε Ρέθυμνο και Χανιά, σε θάλασσα και στεριά, πέρα από το νεαρό της ηλικίας τους έχουν πολλά ακόμα κοινά στοιχεία που σε κάνουν να λες ότι η ζωή παίζει περίεργα παιχνίδια. Και οι τέσσερις έφυγαν σε στιγμές ξεγνοιασιάς, χαλάρωσης.
Έφυγαν μαζί, λες και ο ένας δεν ήθελε να αφήσει τον άλλο μονάχο του. Έφυγαν αφήνοντας πίσω τους μονάχα πόνο και προβληματισμό. Μα είναι δυνατόν- σκέφτεται κανείς- να χάνονται έτσι, τόσο εύκολα και ξαφνικά, άνθρωποι πάνω στον ανθό της νιότης τους; Τέσσερις άνθρωποι χάθηκαν είτε γιατί οι ίδιοι δεν πρόσεξαν είτε γιατί κάποιος τρίτος με την απροσεξία του τους έκοψε το νήμα της ζωής. Τους δύο πρώτους τους αποχαιρετήσαμε όλοι μας χθες και προχθές. Τα δύο παιδιά στα Χανιά αποχαιρετά με τον δικό του τρόπο ένας Ηρακλειώτης, ο Γιάννης Λιονάκης.
Το δικό του μήνυμα δανείζομαι, γιατί πιστεύω ότι θα πρέπει να διαβαστεί από όσο το δυνατόν περισσότερους γίνεται. “ΣΥΓΓΝΩΜΗ … Συγγνώμη που δεν σας αφήσαμε να μεγαλώσετε. Συγγνώμη που δολοφονηθήκατε στο νησί μας. Συγγνώμη που δεν σας αφήσαμε να τελειώσετε το Πολυτεχνείο μας που καμαρώνουμε εμείς οι Κρητικοί γι’ αυτό.
Συγγνώμη που ενώ έχουμε χάσει πολλούς φίλους σας στον ίδιο δρόμο, εμείς το… συνηθίσαμε! Συγγνώμη που μανάδες σαν και τις δικές σας έστειλαν επιστολές φόβου γι’ αυτό που σας βρήκε παντού και απάντηση δεν πήραν ποτέ. Συγγνώμη που η Περιφέρεια, ο Δήμος, η Αστυνομία, το Επιμελητήριο η Πρυτανεία, όλοι εμείς ΔΕΝ κάναμε τίποτα για να σας έχουμε σήμερα κοντά μας ζωντανά, γελαστά. Συγγνώμη που βρεθήκατε στον αγαπημένο μας νόμο, που ενώ έχει το 22% των οχημάτων, έχει το 47% των τροχαίων θανάτων φέτος..
Συγγνώμη που δεν αστυνομεύσαμε έτσι που πρέπει αυτό το δρόμο. Συγγνώμη που δεν βάλαμε μειωτήρες ταχύτητας γιατί δεν το επιτρέπει ο… νόμος. Συγγνώμη που δεν βάλαμε ένα σοβαρό κάγκελο ή σιδερένιους κώνους για να περπατάτε με ασφάλεια στη σχολή σας. Συγγνώμη που δεν φτιάξαμε μια υπόγεια ή υπέργεια διάβαση ενώ κάνετε εκεί χιλιάδες μετακινήσεις.
Συγγνώμη που γεμίσαμε κάμερες τον ΒΟΑΚ, αλλά εκεί αφήσαμε τον κάθε ανεγκέφαλο δολοφόνο να τρέχει του… σκοτωμού. Συγγνώμη που δεν κάναμε εκεί ένα κυκλικό, να ανακόπτεται η ταχύτητα, και πήγαμε και το κάναμε στον ΒΟΑΚ στα… Μάλια. Συγγνώμη που δεν βάλαμε κανένα φανάρι, ενώ βάζαμε στη γέφυρα της Παπαναστασίου ας πούμε… και έχουμε διάβαση πεζών στον Άη Γιώργη τον Σεληνάρη!
Δεν λέω κουράγιο στους δικούς σας, δεν φτάνει!
Λέω ΣΥΓΓΝΩΜΗ που μαράναμε και θάψαμε τα όνειρά σας πριν ανθίσουν…”.