Κάθε χρόνο, υπεύθυνοι κυλικείων και εκπαιδευτικοί βλέπουν μαθητές στο σχολείο να μην μπορούν να αγοράσουν ούτε ένα κουλούρι
«Μαμά, φέτος θέλω η τσάντα μου να είναι Minnie»! Πρόκειται για μία δήλωση που για πολλά χρόνια , ίσως μία με δύο δεκαετίες, άκουγαν οι γονείς από το στόμα των παιδιών τους. Όπου Minnie μπορεί να βάλει κανείς Superman, Spiderman, ανάλογα την ηλικία και το φύλο του παιδιού.
Πόσο μακρινό φαντάζει σήμερα το σκηνικό, κάθε Σεπτέμβριο οι γονείς να αγοράζουν όλο καμάρι στα παιδιά τους τσάντες, κασετίνες και άλλα σχολικά είδη που θεωρούνται της μόδας; Ακόμα και οι λίγο πιο προνομιούχοι από τους άλλους που μπορούν ίσως να το κάνουν, προχωρούν σε μία τέτοια κίνηση ή σκέφτονται την αμηχανία που θα προκαλέσουν στους συμμαθητές των παιδιών τους και τους γονείς τους;
Τα τελευταία επτά περίπου χρόνια, οι γονείς «τρέμουν» τη στιγμή που το παιδί θα έρθει από το σχολείο και θα κρατά στα χέρια του μία λίστα, έναν κατάλογο που θα περιλαμβάνει από τετράδια μέχρι είδη για το μάθημα των εικαστικών. Θυμάμαι κάποτε (προ κρίσης) μία τάξη να παίρνει αποβολή γιατί οι μαθητές δεν είχαν αγοράσει το βιβλίο των αγγλικών. Ήταν ένα βιβλίο που δεν δινόταν δωρεάν και οι γονείς αναγκάζονταν να το προμηθευτούν οι ίδιοι με ό,τι αυτό σήμαινε για την τσέπη τους.
Ίσως η δημόσια και δωρεάν παιδεία να μην είναι τόσο δωρεάν, παλιότερα σίγουρα δεν ήταν σε απόλυτο βαθμό. Όμως, σήμερα, ποιος γονιός μπορεί στα αλήθεια να προσφέρει «τα πάντα» στο παιδί του και πώς εκείνο αντιδρά, όταν βλέπει ότι ίσως ο διπλανός του τα έχει;
Πέρα, βέβαια, από τα σχολικά είδη, το πιο «καυτό» θέμα είναι το κολατσιό. Κάθε χρόνο, υπεύθυνοι κυλικείων και εκπαιδευτικοί βλέπουν μαθητές στο σχολείο να μην μπορούν να αγοράσουν ούτε ένα κουλούρι. Δράσεις για τη στήριξή τους γίνονται και αυτό πρέπει να αναγνωριστεί προς τιμήν όσων τις οργανώνουν. Όμως, το «κλειδί» είναι η λύση να δοθεί κεντρικά για να μη βρεθεί ποτέ ξανά ένας γονιός και, ακόμα περισσότερο, ένα παιδί σε αυτή τη θέση.