Αδιαφορώ για το σύστημα, τις θεωρίες συνωμοσίας, τις «παράγκες», το παρασκήνιο, τους φραγκάτους και τους φευγάτους
ΤΟ ΣΤΙΓΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ:
Μόνο για άνδρες, το πόνημα που ακολουθεί είναι μόνο για άνδρες και για την ακρίβεια τους μισούς άνδρες, αν υποθέσουμε ότι οι άλλοι μισοί δεν παρακολουθούν μπάλα ή δεν τους αφήνει το ταίρι τους. Και όταν λέμε μπάλα, εννοούμε την κανονική, όχι τη «σπυριάρα» του μπάσκετ.
Σαράντα χρόνια παρακολουθώ ανελλιπώς τον Παναθηναϊκό, χιλιάδες φορές έχω διαπληκτιστεί με γνωστούς κα αγνώστους, πέρασα αμέτρητες χαρές με την «αρρώστια» μου και πολλές νύχτες με κατεβασμένες πλερέζες.
Ποτέ δεν αλλαξοπίστησα, ποτέ δεν γύρισα την πλάτη στο τριφύλλι και έστησα πολλές κοπέλες για πάρτη του, γυρίζοντας από γήπεδο σε γήπεδο και από καφετέρια σε καφετέρια.
Με θυμάμαι παιδί του δημοτικού με το πράσινο κασκόλ στη βεράντα του σπιτιού μας. Τότε που ακόμα το πρωτάθλημα παιζόταν αυστηρά κάθε Κυριακή και ήμασταν κολλημένοι στα τρανζιστοράκια και στα ημίχρονα ακούγαμε από το κρατικό ραδιόφωνο Πόλυ Κερμανίδη και Σπύρο Ζαγοραίο. Μυθικές περιγραφές, μυθικοί παίκτες, μυθικές φάσεις, άλλες εποχές.
Σαν ψέματα μού φαίνεται τώρα! Ο Παναθηναϊκός πέρασε από πολλές φάσεις, αλλά Παναθηναϊκάκι δεν ήταν ποτέ. Και τώρα έγινε!
Δεν με νοιάζει ποιοι το έκαναν, πώς το έκαναν και γιατί το έκαναν; Αδιαφορώ για το σύστημα, τις θεωρίες συνωμοσίας, τις «παράγκες», το παρασκήνιο, τους φραγκάτους και τους φευγάτους. Μπορεί να υποφέρω βλέποντας την κατάντια των τελευταίων μηνών αλλά δεν θέλω τη συμπόνια κανενός, όπως θα τραγουδούσε και ο Καζαντζίδης στα ημίχρονα των ραδιοφωνικών περιγραφών.
Ξέρω ότι δεν είμαι μόνος μου σε αυτή την «τραγωδία», ξέρω ότι χιλιάδες «βάζελοι» τραβούν τα ίδια ζόρια, μα πιο πολλοί με πειράζει ότι οι αντίπαλοι οπαδοί και φίλοι μου δεν μου κάνουν πια ούτε καζούρα, παρά τις απανωτές γκέλες. Όχι δεν είναι ανωτερότητα, ούτε πρόκειται για οπαδικό fairplay.
Απλά δεν νιώθουν πια την απειλή του «εχθρού». Ο πάλαι ποτέ βασιλιάς είναι πλέον γυμνός και καταφρονεμένος. Πένητας, ρακένδυτος και έτοιμος να περιπλανηθεί στα «χωράφια» της Γ’ Εθνικής. «Εμείς Ευρώπη και εσείς στο Νευροκόπι», έγραφαν κάποτε τα πανό που κρεμάγαμε στο ΟΑΚΑ.
Δεν ξέρω αν είναι θεία δίκη, δεν ξέρω αν είναι τιμωρία, μα ούτε πιστεύω ότι πέσαμε θύμα του καιρού που έχει γυρίσματα. Εκείνο που ξέρω είναι ότι ο Παναθηναϊκός ήταν πάντα το δεύτερο καλύτερο πράγμα για μένα και έτσι θα παραμείνει. Οι οπαδοί των άλλων ομάδων μπορούν να με καταλάβουν.
Εξάλλου στο ίδιο… καμίνι έχουμε βράσει και τα ίδια τσιμέντα έχουμε μοιραστεί!