Εκτός από τροφή, νερό και καθαριότητα, χρειάζεται, όπως μαθαίνω, και πολλή αγάπη για να ζήσει…
Είναι πράσινος, έχει ρίγες, ράμφος και φτερά! Η κόρη μου, της οποίας και δικαιωματικά ανήκει αφού είναι το χριστουγεννιάτικο δώρο της νονάς της, τον ονόμασε Μίκυ. «Θα το πούμε Μίννυ». «Μα, είναι αγόρι!». «Ε, τότε θα το πούμε Μίκυ!». Τόσο απλά, όσο απλά είναι όλα στον κόσμο των παιδιών.
Τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά πέρασαν, όσα παιδιά ήταν πιο τυχερά γέμισαν με δώρα από τον Άγιο Βασίλη, τους παππούδες, τις γιαγιάδες, τις θείες και τις νονές. Αρκεί μία βόλτα στους… κάδους απορριμμάτων που αυτή την περίοδο γεμίζουν με πολύχρωμα, κυρίως πράσινα και κόκκινα, χαρτιά περιτυλίγματος και σακούλες από γνωστά πολυκαταστήματα, για να καταλάβει κανείς πόσα χρήματα ξοδεύτηκαν σε παιχνίδια, βιβλία και παραμύθια. Η πιο όμορφη εορταστική εικόνα είναι όταν ένα μικρό παιδί ανοίγει διάπλατα τα μάτια του στην εικόνα ενός πιάτου με ψίχουλα από μελομακάρονα που… καταβρόχθισε ο αγαπημένος του άγιος και ενός δώρου που έχει τοποθετηθεί με ευλάβεια κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο.
Η ευχή για το 2018 είναι να γίνουν οι συνθήκες κατάλληλες για τα παιδιά όλου του κόσμου ώστε ο Άγιος Βασίλης να καταφέρει να επισκεφτεί όλα τα σπίτια και να μην υπάρχουν πια ευχές, όπως «να βρει ο πατέρας μου δουλειά», «να έχω κάθε μέρα φαγητό στο τραπέζι μου» και «να παραμείνω ζωντανός», όπως παρουσιάζει γνωστή διαφήμιση.
Στην αντίπερα όχθη, παιδιά που επί δέκα μέρες, ίσως και παραπάνω, παίρνουν συνεχώς νέα δώρα, ξεσκίζουν τα χαρτιά και δε ρίχνουν δεύτερη ματιά σε ένα δώρο που θεωρούν… ανάξιο λόγου.
Η ισορροπία είναι ίσως κάπου στη μέση τα δώρα δεν είναι σε καμία περίπτωση… κακά, αλλά το μέτρο χρειάζεται και εδώ.
Για μένα, το 2017 έφυγε και άφησε πίσω του ένα επιπλέον μέλος στην οικογένειά μου, τον Μίκυ, που, εκτός από τροφή, νερό και καθαριότητα, χρειάζεται, όπως μαθαίνω, και πολλή αγάπη για να ζήσει…