Μου επιβεβαίωσαν αυτό που πάντα πίστευα: δεν ξέρουμε να… μας πουλάμε ακριβά
Μια σειρά ντοκιμαντέρ στην κρατική τηλεόραση, όπου ένας νεαρός άνδρας περπατάει στα άγνωστα μονοπάτια της ευρωπαϊκής ηπείρου και μια γαλλική ταινία που είδα πρόσφατα μού επιβεβαίωσαν αυτό που πάντα πίστευα: Δεν ξέρουμε να… μας πουλάμε ακριβά.
Κι εξηγούμαι, κάνοντας κάποιες απλές σκέψεις χωρίς βεβαίως να γνωρίζω μάρκετινγκ ή οικονομικά.
Στο ντοκιμαντέρ υπήρχε ένα επεισόδιο γυρισμένο στην Ελλάδα, όπου ντόπιοι ξεναγούσαν τον παρουσιαστή στις άγριες ομορφιές, σε υπέροχες παραλίες, σε τραπέζια που οι φιλόξενοι κάτοικοι είχαν ετοιμάζει για να τον φιλέψουν.
Όλα καλά κι όλα ωραία, θα μου πείτε. Πού είναι το περίεργο;
Στο αντίστοιχο επεισόδιο στην Ιταλία, οι Ιταλοί έκαναν ό,τι κι εμείς, ως λαός του νότου και της Μεσογείου που σέβεται τον εαυτό του. Αλλά έκαναν και κάτι που ξέρουν καλά. Απ’ όπου περνούσαν επαινούσαν και τα αντίστοιχα προϊόντα του τόπου, αλλά με ονοματεπώνυμο. Πχ τα φημισμένα λεμόνια του Αμάλφι, το μπαλσάμικο της Μόντενας, τα τυριά της Λομβαρδίας κλπ.
Στην ταινία πάλι ΄Ύψηλή μαγειρική’’ η ηρωίδα μαγειρεύει προσωπικά για τον πρόεδρο της γαλλικής δημοκρατίας. Στο μενού που παρουσιάζει στον πρόεδρο και η μαγείρισσα επιμένει σ’ αυτό, τα προϊόντα έχουν γεωγραφική προέλευση π.χ. τα καρότα του Λίγηρα, οι πουλάδες της Μπρέστης κλπ.
Είπα λοιπόν να ψάξω για παράδειγμα τι προσφέραμε στον Γάλλο πρόεδρο που ήρθε πρόσφατα και στον πρώην Αμερικανό πρόεδρο Μπαρακ Ομπάμα.
Στον κύριο Μακρόν η ελληνική προεδρία προσέφερε γλώσσες Μενιέρ με ελληνικές πινελιές, λες κι ο Μακρόν ήρθε στην Ελλάδα για να φάει ό,τι και στη Γαλλία. Για δεύτερο πιάτο είχε φιλέτο μόσχου, σερβιρισμένο με λαχανικά βουτύρου και σάλτσα τρούφας!
Το επιδόρπιο περιελάβανε παγωτό και φρούτα εποχής, καφέ και ελληνικά κρασιά (λευκά και κόκκινα). Πάλι καλά.
Όταν είχε έρθει ο Ομπάμα, το γεύμα περιλάμβανε γαρίδες με ρύζι, σφυρίδα με βραστά λαχανικά, λευκό κρασί και ως επιδόρπιο γλυκό με κάστανα.
Πουθενά όχι μόνο ο γεωγραφικός προσδιορισμός των προϊόντων, όπως κάνουν οι Γάλλοι και οι Ιταλοί, αλλά τους προσφέραμε κάτι που θα έτρωγαν σε οποιαδήποτε χώρα του κόσμου. Όνομα, χωρίς προέλευση. Πουθενά η γραβιέρα Κρήτης, οι πατάτες Νάξου, τα αλλαντικά Ευρυτανίας, η μαστίχα Χίου κλπ.
Θα μου πεις έχασε η Βενετιά βελόνι. Κι όμως σε ένα καταναλωτικό κοινό που κατακλύζεται από εκατομμύρια προϊόντα, το όνομα, η προέλευση και ο μύθος που δημιουργείται γύρω απ’ αυτά μετράει για την τελική επιλογή.
Κάτι ανάλογο μπορεί να γίνει στα ξενοδοχεία και στα εστιατόρια της χώρας μας, ανοίγοντας τον δρόμο για τους αυριανούς πελάτες που θα ψάξουν στις χώρες τους τα ονομαστά ελληνικά προϊόντα.
Κι επειδή όλα είναι αλυσίδα, ο τουρίστας θα διαλέξει τους επόμενους σημαντικούς γαστρονομικούς προορισμούς του.