Είχαμε εμφανή δυσκολία να ζυγίσουμε ποια από τις δύο γυναίκες είχε μεγαλύτερη ανάγκη στήριξης
Ο νοτιάς είχε δημιουργήσει μια ατμόσφαιρα αποπνικτική στην πόλη όταν λίγο μετά τις 8:00 το βράδυ έφτασαν στο γραφείο της «Π» δύο γυναίκες κουβαλώντας πάνω τους το βάρος μιας αφόρητης δυστυχίας και ζήτησαν βοήθεια.
Ένα νεαρό κορίτσι με εμφανή προβλήματα επικοινωνίας, μαζί με τη μητέρα του, που φαινόταν χαμένη στην απόγνωση, έψαχναν στέγη για να φιλοξενηθούν.
Η μητέρα μάς περιέγραφε ότι οι συγγενείς που έχουν αναλάβει την φροντίδα του κοριτσιού της το κακομεταχειρίζονται και διαβεβαίωνε ότι το πρωί μέσω δικηγόρου θα προχωρούσε τη διαδικασία για να πάρει ξανά την επιμέλεια του παιδιού της.
Την ίδια ώρα το κορίτσι με άναρθρες κραυγές προσπαθούσε να επιβεβαιώσει τη μητέρα του που επαναλάμβανε ότι φοβόταν να επιστρέψει σπίτι της γιατί ενδεχομένως οι συγγενείς θα επιχειρούσαν το βράδυ να πάρουν πίσω το παιδί, που εκτός των άλλων αντιμετωπίζει σοβαρότατα καρδιακά προβλήματα.
Σε όλη τη διάρκεια της δραματικής περιγραφής την οποία παρακολουθούσαμε όλοι οι συνάδελφοι συγκλονισμένοι από τον βαθύ ανθρώπινο πόνο και την απόγνωση που είχαμε εμφανή δυσκολία να ζυγίσουμε ποια από τις δύο γυναίκες είχε μεγαλύτερη ανάγκη στήριξης που θα απαιτούσε διαφορετικές ιατρικές ειδικότητες…
Πιάσαμε τα τηλέφωνα απευθυνόμενοι σε φορείς και δομές που θα μπορούσαν να υποστηρίξουν τις δύο γυναίκες. Τηλέφωνα που εμφανίζονταν ως γραμμές επικοινωνίας είτε «δεν αντιστοιχούσαν σε συνδρομητή του ΟΤΕ» είτε δεν απαντούσαν… λες και τα προβλήματα του κόσμου, σταματάνε μετά τις 2.30 το μεσημέρι.
Όταν μιλήσαμε με αρμοδίους πέσαμε πάνω σε χρονοβόρα και άκαμπτα πρωτόκολλα διαδικασιών που περισσότερο περίπλοκα έκαναν τα πράγματα παρά έδιναν λύση και προοπτική. Εναλλακτικά μας παρέπεμπαν στα νοσοκομεία ή την αστυνομία, αφού δεν υπάρχει καμία δομή για τη διαχείριση έκτακτων περιστατικών που προκύπτουν μετά τις ώρες γραφείου.
Η προθυμία όσων είχαν πραγματική διάθεση προσφοράς εγκλωβιζόταν στην απουσία ενός ολοκληρωμένου πλαισίου διαχείρισης και ευέλικτων δομών που θα μπορούσαν να δώσουν διεξοδικές λύσεις σε ευάλωτες κοινωνικές ομάδες που βρίσκονται αντιμέτωπες με τη βία και απαιτούν μια πολυεπίπεδη ψυχολογική, ιατρική και κοινωνική στήριξη.
Κάπως έτσι θυμήθηκα αυθόρμητα τον Α. Σαμαράκη που είχε πει: «Δεν έχουμε δικαίωμα να κοιτάμε στα μάτια τα παιδιά σήμερα, είμαστε ένοχοι. Είμαστε ένοχοι, εμείς οι μεγάλοι, στα χρόνια και στα αξιώματα.
Και μπροστά στα μάτια ενός παιδιού πρέπει να σκύβουμε με συντριβή το κεφάλι, … και αν μπορούσα κάπως να το κοιτάξω θα του έλεγα, σε παρακαλώ να αγωνιστείς, γιατί τίποτα δεν γίνεται χωρίς αγώνα…».