Τέτοιες μέρες ήταν πριν από 9 χρόνια που… έφυγε για πάντα
«Κάποιος εις τον ύπνον του παρεκάλεσε τον Διάβολον να του υποδείξη μέρος χωρίς θλιβεράς αναμνήσεις. “Σκάψε, του είπεν εκείνος, σκάψε πολύ. Αρκεί. Τώρα έμπα μέσα και κουκουλώσου”», έγραφε ο Δ. Καμπούρογλου.
Τον θυμήθηκα αυτές τις μέρες που έχουμε τα…συναπαντήματα του χριστουγεννιάτικου δώρου. Όπου κι αν πας, σε όποια παρέα και αν καθίσεις αυτές τις μέρες έχουν «όμορφες αναμνήσεις» που μετατρέπονται σε… θλιβερές, γιατί ακριβώς είναι πολύ όμορφες! Και συζητάνε πόσα παίρνανε τότε, τέτοιες μέρες τι κάνανε. Και διηγώντας τα να κλαις… Μόνο κονιάκ δεν πίνουν μακαρία του!
Τέτοιες μέρες ήταν πριν από 9 χρόνια που ο Γιώργος και η τότε κυβερνητική παρέα ανακοίνωσαν ότι το «παγόβουνο έρχεται πάνω στον Τιτανικό» και δεν μπορεί η χώρα να αντέξει πληρώνοντας δώρα! Κι έκοψε το χριστουγεννιάτικο δώρο των δημοσίων υπαλλήλων, αλλά το… άφησε για τον ιδιωτικό τομέα!
Οι μεν, στο Δημόσιο, κράτησαν τις αναμνήσεις για τον μακαρίτη οι δε, του ιδιωτικού, το έχουν ως ανέκδοτο! Διότι ήταν τρόπον τινά οξύμωρο να κόβεις το δώρο από τον δημόσιο τομέα που κουτσά στραβά θα μπορούσε να το δώσει και να το διατηρείς σε μια ρημαγμένη ιδιωτική αγορά που τα πράγματα στράβωσαν μετά το 2010- πλήρωσε από τότε η αγορά την κρίση του υπερχρεωμένου δημοσίου, μαζί πλέον χρεώθηκε και ο ιδιωτικός.
Γι’ αυτό και σήμερα βλέπεις τον απόλυτο εξευτελισμό εργοδοτών και εργαζομένων. Βλέπεις εργοδότες, που δεν μπορούν να ανταποκριθούν στα αυτονόητα και τις νόμιμες υποχρεώσεις τους, να βασανίζονται. Προσπαθούν να είναι εντάξει στις υποχρεώσεις τους παλεύοντας με νύχια και με δόντια να κρατηθούν σε ένα περιβάλλον που καθημερινά γίνεται πιο εχθρικό για τις επιχειρήσεις και τις υγιείς εταιρείες.
Αυτή είναι η καλή και ταλαιπωρημένη πλευρά των επιχειρηματιών, γιατί υπάρχουν και οι σύγχρονοι Βλαντ Ντρακούλ, που θέλουν αίμα για να χορτάσουν. Και σκαρφίζονται απίθανα κόλπα για να μην βρουν τον μπελά τους. Μέχρι και να βάζουν το δώρο στην τράπεζα και μετά να ζητούν από τους εργαζόμενους να το… επιστρέψουν για να τους πληρώσουν τον μήνα! Είναι και οι εργαζόμενοι που προσπαθούν να μην εξευτελίζονται, να ψάχνουν μια δουλειά, να διατηρήσουν την αξιοπρέπειά τους για μια χούφτα ευρώ. Που προσπαθούν να πείσουν τους εαυτούς τους ότι «πάλι καλά που υπάρχουν κι αυτά».
Δυστυχώς φτάσαμε σε μια εποχή που θα ζούμε κάποιοι με τις μνήμες και οι επόμενοι με τις διηγήσεις.
Σε κάθε περίπτωση πάντως κανένας… δεν θα έκλαιγε τον… μακαρίτη αν υπήρχε πράγματι ζωή και όχι αυταπάτη! Να ήταν καλές οι εργασιακές συνθήκες, οι δουλειές, αξιοπρεπείς μισθοί, ουδείς θα θυμόταν το δώρο με το οποίο μπάλωνε τρύπες και έκανε ένα αντίδωρο στον εαυτό του. Κι έτσι κι αλλιώς κι αυτό, όπως όλα, γινόταν… ατμός!