Μπασκετομάνα είμαστε, και το ’87 ήταν μόνο η αφετηρία. Αλλά και ποδοσφαιρομάνα; Το 2004 η κατάκτηση του Euro ήταν ένα ποδοσφαιρικό θαύμα, που δεν είχε συνέχεια. Και φτάσαμε στο 2024, όπου η Ελλάδα εκπροσωπείται μετά από 12 χρόνια με δύο ομάδες στο F4 του ευρωπαϊκού μπάσκετ στο Βερολίνο, με την υποσημείωση ότι Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός έχουν συνολικά εννέα τρόπαια στο παλμαρέ τους (6+3, αντίστοιχα). Την ίδια ώρα ο ποδοσφαιρικός Ολυμπιακός είναι φιναλίστ του Conference League και θα παίξει για το τρόπαιο στον τελικό, που εκ θαύματος γίνεται στην «Αγιά Σοφιά OPAP Arena» – έδρα της ΑΕΚ και όραμα του άσπονδου φίλου Δημήτρη Μελισανίδη ή «τίγρη»!
Αλλά ακόμα μεγαλύτερο θαύμα είναι ότι ο Ολυμπιακός πήγε μέχρι τέλους, αν και άλλαξε τρεις προπονητές μέσα στην ποδοσφαιρική χρονιά. Αλλά αυτό δεν είναι καν το ρεκόρ του Μαρινάκη. Έχει αλλάξει και τέσσερις! Εντούτοις, οδεύει ολοταχώς στη γη της επαγγελίας… Παράδοξο ξεπαράδοξο για φέτος δικαιώνεται. Το χορτάρι έχει τους δικούς του κανόνες, ενώ η τύχη, οι καραμπόλες και οι συμπτώσεις, ενίοτε μπορεί να παίξουν και καθοριστικό ρόλο. Το ίδιο και τα ελληνόπουλα στις ομάδες τους, αλλά αυτό στα τελευταία αθλητικά χρόνια είναι μία πονεμένη ιστορία, με μικρές όμορφες εξαιρέσεις.
Το σίγουρο είναι – και εδώ στο παιχνίδι μπαίνει και ο κόσμος – ότι οι «αιώνιοι» έχουν οδηγήσει τους οπαδούς τους σε ένα ντελίριο και τους έχουν βάλει στην πρίζα για την απόκτηση του πολυπόθητου εισιτήριου. Οι πιο προνοητικοί είχαν κλείσει θέση για Βερολίνο και OPAP Arena, πριν ακόμα Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός εξασφαλίσουν την συμμετοχή τους στο F4 της Ευρωλίγκας και πριν η ποδοσφαιρική ομάδα του Πειραιά προκριθεί έναντι της Άστον Βίλα, οδηγώντας σε πρωτόγνωρες εκδηλώσεις λατρείας τους οπαδούς της.
Ακόμα και εδώ στο Ηράκλειο, εκατοντάδες άνθρωποι σε κατάσταση αμόκ καταγίνονται ολημερίς και ολονυκτίς για την εξεύρεση ενός εισιτηρίου. Το «μαγικό χαρτάκι», όπως λέγαμε από την… εποχή των τσιμέντων στα γήπεδα. Εκλιπαρούν, παρακαλούν, ικετεύουν για ένα εισιτήριο, προκειμένου να δουν διά ζώσης την αγαπημένη τους ομάδα, την ερωμένη που δεν τους πρόδωσε ποτέ, καθώς σε κάθε στραβή φταίει η «πόρνη μπάλα» – όπως την έχει αποκαλέσει ο αείμνηστος Ίβιτσα Όσιμ.
Και είναι τόσο μεγάλη η ένταση και η λαχτάρα της προσμονής, που οι περισσότεροι από τους μισούς Έλληνες, δε βλέπουν τίποτα άλλο από την ώρα του Βερολίνου (24 έως 26 Μαΐου) και την ώρα της Νέας Φιλαδέλφειας στις 29 του μήνα. Άλλοι με την «σπυριάρα» και άλλοι με την στρογγυλή θεά, όπως νοείται η μπάλα του ποδοσφαίρου.
Και παρά τις επιτυχίες για την Ελλάδα που περιγράψαμε, δε λείπουν οι παθογένειες και η εγχώρια τοξικότητα… Τέσσερις μόλις ημέρες πριν τον ευρωπαϊκό τελικό που φιλοξενείται στην Αθήνα, η ΕΠΟ, η Αστυνομία και οι λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις δεν μπορούν να διοργανώσουν τον τελικό του κυπέλλου Ελλάδος στο ποδόσφαιρο, με κόσμο στις κερκίδες του Πανθεσσαλικού, που έχει επιλεγεί για την διεξαγωγή του. Ανάξιοι, ανίκανοι και άμοιροι ευθυνών.
Ευρωπαίοι με τσαρούχια και αρχοντοχωριάτες μαζί. Η μπάλα- και αυτό φάνηκε και στις εποχές που η Ελλάδα ήταν στο γύψο- είναι το όπιο του λαού, όπως είχαν αποφανθεί κάποιοι που δεν τους λες και εραστές της. Υπάρχουν όμως και οι φιλόσοφοι, που την έχουν αποθεώσει και όχι άδικα. Όχι μόνο σαν θέαμα αλλά και σαν κοινωνικό φαινόμενο, που καθορίζει τον τρόπο ζωής εκατομμυρίων ανθρώπων ανά τον κόσμο. Και ίσως το ποδόσφαιρο, είναι ο πιο αληθινός καθρέφτης της κοινωνίας. Θόλος και σε πολλά σημεία σπασμένος, αλλά αντιπροσωπευτικός…
Προφανώς και δεν είναι όλα αγγελικά πλασμένα. Αλίμονο. Το γήπεδο δεν είναι κατηχητικό. Γιατί αν ήταν, αξιωματικοί της ΕΛ.ΑΣ. δεν θα φυγάδευαν τους μεγαλόσχημους χουλιγκάνους με την αποστολή της ομάδας του βόλεϊ, έπειτα από τα επεισόδια στου Ρέντη και τη δολοφονική επίθεση στον αστυνόμο Λυγγερίδη! Και δεν το λέμε εμείς, το καταθέτει ένας ένστολος συνάδελφός τους… Η μπάλα χάνεται κατά καιρούς, αλλά το καλύτερο σενάριο είναι όταν ο τερματοφύλακας την βρίσκει στα δίχτυα του ή όταν η «σπυριάρα» κάνει clutch στο διχτάκι…