Στην Ελλάδα υπάρχει ένας νόμος του κράτους ο οποίος έρχεται να νομιμοποιήσει όλες τις λεηλασίες
Έρχεται κάποιος και σου σπάει το παρμπρίζ. Τον γνωρίζεις. Του κάνεις μήνυση. Κι όταν μετά από δύο χρόνια φθάνεις επιτέλους στο δικαστήριο, αντιλαμβάνεσαι ότι η υπόθεση σου μπαίνει στο αρχείο, διότι αυτό έχει αποφασίσει η κυβέρνηση.
«Νόμος 4411 του 2016, παράγραφος 8» σου λέει με ύφος 18 καρδιναλίων η πρόεδρος και πετά το μπαλάκι στην εξέδρα. Προσπαθείς να ψάξεις. Γιατί δεν πιστεύεις ότι υπάρχει μια κυβέρνηση, η οποία επιτρέπει το μπάχαλο με νόμο. Και δεν πιστεύεις στα μάτια σου!
«Εξαλείφεται το αξιόποινο και παύει η δίωξη των ακόλουθων αξιόποινων πράξεων, που έχουν τελεσθεί μέχρι και τις 31.3.2016: α) των πταισμάτων και β) των πλημμελημάτων, κατά των οποίων ο νόμος απειλεί ποινή φυλάκισης μέχρι δύο (2) έτη ή χρηματική ποινή ή και τις δύο ποινές».
Στη συνέχεια προσπαθείς να συνέλθεις. Όχι για τα 2.000 ευρώ που πλήρωσες επειδή ο γείτονας ξύπνησε μια μέρα με κέφια και ρόπαλο. Αλλά γιατί αντιλαμβάνεσαι ότι στην Ελλάδα υπάρχει ένας νόμος του κράτους, ο οποίος έρχεται να νομιμοποιήσει όλες τις λεηλασίες, όλες τις καταστροφές, όλες τις φωτιές κι όλη την καμένη γη, που έχουν αφήσει πίσω τους σε κάθε πορεία ανά την Ελλάδα οι γνωστοί – άγνωστοι «μπαχαλάκηδες».
Μετά σκέφτεσαι πως έρχονται Χριστούγεννα και λες να δώσεις τόπο στην οργή. Μα δεν μπορείς. Κυρίως γι’ αυτό το βλέμμα της προέδρου. «Πώς είναι δυνατόν, κύριε, να μην γνωρίζετε τον νόμο;».
«Πώς είναι δυνατόν να πιστέψω πως υπάρχουν άνθρωποι σε θέσεις ευθύνης που κάνουν νόμο την ανομία;» σκέφτομαι μέσα μου και το αίμα ανεβαίνει στο κεφάλι.
Μετά σκέφτομαι να πάω να κάψω κι εγώ το αυτοκίνητο του γείτονα, αφού αυτό στην ουσία με προτρέπουν να κάνω κυβέρνηση και Δικαιοσύνη. Έτσι κι αλλιώς δεν τρέχει τίποτα.
Όμως όχι. Όσο κι αν θέλουν όμοιός τους δεν θα γίνω. Κι ας αφήνουν στάχτη καθημερινά.