Λαχταρά μια βόλτα στον «έξω κόσμο», όμως είναι αδύνατον να κατέβει την αναθεματισμένη σκάλα
Θα στο πω όσο πιο ψύχραιμα μπορώ. Δεν ντρέπομαι να σε παρακαλέσω κιόλας.
Όσο εσύ σχεδιάζεις γλέντια με κλαρίνα και λαϊκά πάνω από τη σούβλα στο χωριό, ρίχνεις… σουβλιά στη μάνα, στον πατέρα, στο παιδί, στον αδερφό κάποιου.
Τρομοκρατείς, φίλε μου, εκείνους που η ζωής τους είναι πραγματικά εύθραυστη. Τρομοκρατείς άθελά σου, αλλά όχι εν αγνοία σου, όλους όσοι δίνουν σκληρό και οδυνηρό αγώνα με αιμοκαθάρσεις, χημειοθεραπείες, ακτινοβολίες…
Εσύ, φίλε μου, που με την απαλάδα της χέρας σου, όπως λέμε και εδώ στην Κρήτη, αψηφάς τα καρδιοχτύπια όλων αυτών των ανθρώπων επειδή μπούχτισες, κάνε μία βόλτα από κάποιο νοσοκομείο.
Μην ρωτήσεις τίποτα. Μόνο δες. Και τότε ίσως συναισθανθείς τη γ@@@@@νη απόγνωση.
Νιώθεις άνετος, γιατί δεν σε έχει αγγίξει η μυρωδιά του θανάτου που έχει «ποτίσει» άλλες χώρες, άλλους λαούς, άλλες οικογένειες…
Όχι, φίλε μου, μην παίρνει ο κ@λος σου αέρα.
Δεν είσαι ο μάγκας της υφηλίου. Ένα μόνο λάθος μπορεί να αποβεί ολέθριο και τότε θα κλάψεις και εσύ και όλοι εμείς που παραμένουμε κλεισμένοι για να προστατεύσουμε αυτούς που μας έχουν ανάγκη, όσους ξέρουμε και όσους δεν ξέρουμε.
Τι σημασία έχει άλλωστε… Όλοι είμαστε ένας ανθρώπινος κρίκος. Σου στέλνω, φίλε μου, μήνυμα από τη γιαγιά Ανθούλα που ζει σε καραντίνα καιρούς και ζαμάνια.
Λαχταρά μια βόλτα στον «έξω κόσμο», όμως είναι αδύνατον να κατέβει την αναθεματισμένη σκάλα. Τα κινητικά προβλήματα, βλέπετε…
Με μεγάλη δυσκολία κατάφεραν να βάλουν ένα αναβατόριο, το οποίο κατά τραγική ειρωνεία τοποθετήθηκε εν μέσω πανδημίας. Και πού να πάει τώρα;
Ο άνδρας της ξεκίνησε πριν από μια εβδομάδα ακτινοβολίες. Προσέχουν, προσεύχονται, ελπίζουν. Παρακολουθεί τις ειδήσεις ανελλιπώς. Πάντα το έκανε.
Κλαίει για τις ζωές που έχουν χαθεί και χάνονται ανά τον κόσμο, στη γειτονική μας Ιταλία, στην Ισπανία, στην Κίνα, στην Αμερική.
Τις προάλλες δεν μιλιόταν από τη στενοχώρια. «Τα χελιδόνια… πέθαναν τα χελιδόνια…». Χιλιάδες χελιδόνια που μόλις είχαν φθάσει εξαντλημένα στην Ελλάδα από την Αφρική τσακίστηκαν από την κακοκαιρία και πέθαναν εν μέσω πανδημίας.
Τα χελιδόνια, φίλε μου! Η ελευθερία, η ελπίδα…