Η Ελλάδα του 2021 δεν είναι απλώς απαίδευτη. Είναι αγράμματη
Ευτυχώς σήμερα θα μπορέσω να πάω για «σωματική άσκηση 6» μερικά χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι μου, για να δω το μπλε της θάλασσας και να μυρίσω ιώδιο, χωρίς να με περιβάλουν ποδήλατα, μηχανάκια, δρομείς, καρότσια και σκύλοι.
Κι αυτό θα συμβεί σήμερα, διότι με βάση τους «αρνητές», «μας τα πήραν όλα για να μας τα επιστρέψουν πίσω ως παροχές». Προφανώς και δεν ασπάζομαι την άποψη τους, όμως είναι θλιβερό να μετατρέπεις την αυτονόητη βόλτα σου σε επιχείρηση.
«Σημασία δεν έχει ο προορισμός. Σημασία έχει να μη σε πιάσει η αστυνομία» θα έλεγε κάποιος άλλος «αρνητής» προκειμένου να απαντήσει στην οικογενειακή ανάγκη μου για μικρή βόλτα που τυπικά ξεπερνά κάποια διοικητικά όρια, τα οποία δεν θυμάμαι να έχω δει και ποτέ.
Και τώρα ερχόμαστε στο άλλο το… καλό. Από σήμερα μπορώ να περάσω τα διοικητικά όρια του δήμου μου για να δω λίγη θάλασσα χωρίς συγχρωτισμό, αλλά πρέπει να είμαι προετοιμασμένος. Αν χρειαστώ βενζίνη στο αυτοκίνητο, δεν γίνεται να βάλω. Αν χρειαστώ νερό γιατί πνίγηκα από την… πολλή σωματική άσκηση με τη μάσκα Ν95 στο πρόσωπο, πρέπει να έχω πάρει από το σπίτι.
Αν νιώσω την ανάγκη για καφέ εκεί που θα βρίσκομαι και κάνω το λάθος να αναζητήσω κάποιο σημείο Take Away, μπορεί και να έρθουν τα ΤΑΕ με σχοινιά και όπλα να με συλλάβουν.
Όλα αυτά τα παράδοξα, δεν είναι παράδοξα στην Ελλάδα του 2021. Προκύπτουν από την ελληνική πραγματικότητα. Και από το γεγονός πως η Ελλάδα του 2021 δεν είναι απλά απαίδευτη. Είναι αγράμματη. Έχει επιστρέψει στις εποχές πριν από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και στην άτυπη ολιγαρχία των ισχυρών, που κρατούσαν και μαχαίρι και καρπούζι και το λαιμό μας κάτω από τις μπότες τους.
Κι όλο αυτό δεν έγινε τυχαία. Πέρασε από στάδια. Γιατί στην αρχή χάθηκε η παιδεία, η οποία δεν διδάσκεται απλά στα σχολεία, αλλά υπαγορεύεται από την οικογένεια και συντηρείται από την κοινωνία. Σε ένα διαλυμένο όμως σύστημα, με διαλυμένη οικογένεια και κοινωνία σε κατάρρευση, πώς να μιλήσει κανείς για Παιδεία;
Μετά από αυτό, φυσικό επακόλουθο ήταν η απαξίωση. Η απαξίωση στα «τζάκια», στην πολιτική, στη Δημοκρατία. Γίναμε αδιάφοροι για τη ζωή κι επιθετικοί προς τους άλλους. Γιατί το αίμα τους, απλά μας ευχαριστούσε. Μετά ήρθε το διαδίκτυο και τα μέσα του. Για να επέλθει η πλήρης αποξένωση. Και να γράφουμε με σύμβολα ξεχνώντας ακόμα και την απλή χρήση των γραμμάτων.
Έτσι φθάσαμε να γιορτάζουμε την Επανάσταση μας, γνωρίζοντας ενδεχομένως λιγότερα πραγματικά «κωλυβογράμματα» κι έχοντας πιθανά λιγότερη παιδεία από αυτούς που μας λύτρωσαν. Οπότε πατάμε μια «σωματική άσκηση 6» σε ένα δήμο λίγο μακριά από τον δικό μας και δεν το ψάχνουμε πολύ. Δεχόμαστε το «λίγο» και πορευόμαστε στο «κάτι τι» για σήμερα.