Θέματα που νομίζαμε ότι είχαν λυθεί ή τουλάχιστον περιοριστεί με πολύ αίμα και ιδρώτα, επανέρχονται ως φαντάσματα
Αν ήταν τόσο εύκολο, θα παραφράζαμε το γνωστό σύνθημα «σκότωσε τον μπάτσο που κρύβεις μέσα σου» και θα τελειώναμε με τους φασίστες. Δεν είναι όμως, και αυτό κάνει την κατάσταση που βιώνουμε περίπλοκη και επικίνδυνη. Η σύγχυση είναι τέτοια που όλα πλέον μοιάζουν δυσδιάκριτα.
Από πού και ώς πού όποιος ανεβάζει στο σπίτι του τη γαλανόλευκη είναι εθνικόφρονας ή φασίστας; Γιατί όποιος επικροτεί τη λύση στο Μακεδονικό είναι προδότης; Πού είναι γραμμένο ότι ο Κατσίφας είναι ήρωας και ως τέτοιος πρέπει να μνημονεύεται; Γιατί οι ρασοφόροι έχουν πάντα δίκιο;
Γιατί ο δικέφαλος αετός κοσμεί τις εκκλησίες και συνοδεύει τα παιδιά της Original 21 σε σκεπαστές και ξεσκέπαστες θύρες; Γιατί όποιος μιλά με το Βερολίνο είναι γερμανοτσολιάς; Και ακόμα, γιατί αυτός που θέλει αποδυνάμωση του ρόλου της οικογένειας λέγεται προοδευτικός και δημοκράτης; Και γιατί αυτός που χαλούσε παρελάσεις με νερά, γιαούρτια και μούντζες είναι ο μεσσίας που μετουσιώνει το δίκιο σε πράξη;
Προφανώς και η κρίση στην Ελλάδα δεν είναι μόνο η οικονομική. Απλά, το οικονομικό σκέλος ήταν η αφορμή για την επιστροφή στο παρελθόν. Το μαύρο παρελθόν. Θέματα που νομίζαμε ότι είχαν λυθεί ή τουλάχιστον περιοριστεί με πολύ αίμα και ιδρώτα, επανέρχονται ως φαντάσματα και μας απειλούν με αλληλοσπαραγμό.
Όταν σε μια χώρα τα σχολεία κλείνουν για λόγους, εγώ δεν θα πω εθνικιστικούς αλλά εθνικούς (για να μην θιχτούν κάποιοι), το πράγμα έχει στραβώσει και μάλιστα άσχημα. Όταν σε κάποια σχολεία αναρτώνται πανό για τη «δημοκρατία που πούλησε τη Μακεδονία» υπάρχει θέμα σοβαρό.
Και όταν κάποιοι κουκουλοφόροι ξεκρεμούν πανό που γράφουν ότι «ο φασισμός δεν χωράει στα σχολεία» το πράγμα έχει παραβρωμίσει. Ο διχασμός απειλεί τους μαθητές και τα μεγάλα κόμματα έχουν τον δικό τους χαβά, την εξουσία, που για να κατακτήσουν ή να διατηρήσουν ρίχνουν νερό στον μύλο του διπολισμού.
Και για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, όποια αντίδραση δεν αρέσει στον ΣΥΡΙΖΑ, ελαφρά τη καρδία τη χαρακτηρίζει φασίζουσα και εθνικιστική δείχνοντας με το δάχτυλο τη ΝΔ. Και η αξιωματική αντιπολίτευση από την πλευρά της έχει ένα πρόβλημα με τα αντανακλαστικά της.
Εκεί που πρέπει να καταδικάσει, δεν το πράττει φοβούμενη απώλειες από ένα ακροατήριο που νομίζει ότι είναι συντηρητικό αλλά δεν είναι. Είναι ακραίο δυστυχώς. Το ίδιο κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ που έχει μια αδυναμία επίσης ν’ αποκηρύξει τους «μπαχαλάκηδες» του δημόσιου βίου, λες και τους χρωστά για την άνοδό του στην εξουσία.
Και έχεις μετά αυτόν, που όχι μόνο κρύβει τον φασίστα μέσα του αλλά τον έχει βγάλει έξω και τον περιφέρει, να κάνει τα μύρια όσα και να σου λέει ότι είναι και αντισυστημικός από πάνω!
Το κακό είναι ότι η ΝΔ που από τη Λάρισα και πάνω έχει πρόβλημα θα πάει σε μια ρητορική κοντά στην ακροδεξιά και ο ΣΥΡΙΖΑ θα περιφέρει πρώην υπουργούς με χειροπέδες για παραδειγματισμό, μα πιο πολύ για να ικανοποιήσει ένα ακροατήρια που θέλει… κάγκελα παντού και που αισθάνεται δικαιωμένο που κάποτε τραγουδούσε: «Να καεί, να καεί το μπουρδέλο η Βουλή!».
Το κακό με τον φασισμό είναι ότι πάει και στα δύο άκρα. Και το μόνο παρήγορο είναι ότι δεν αποτελεί ιδεολογία αλλά μια νοοτροπία που πρέπει να κατασβολώσουμε, για να χρησιμοποιήσω κι εγώ μια βαρύγδουπη έκφραση, αφαιρώντας φυσικά την όποια βιαιότητά της.