Εν, δυο, εν, δυο, ένα στ’ αριστερό… μπας και συντονιστούμε και γλυτώσουμε τα χειρότερα στην παρέλαση
Η τάξη αποκαταστάθηκε και βαίνουμε ομαλώς στην τελική ευθεία για το εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου. Πλέον, παραστάτες και σημαιοφόροι δεν θα ενδύονται οι τυχάρπαστοι μα οι άριστοι. Η Νίκη Κεραμέως παίρνει την εκδίκησή της από κάτι… Φίληδες, Γαβρόγλου και Μπαλτάδες, που είχαν τη γνωστή ΣΥΡΙΖΑϊκή ιδεοληψία (και) με την αριστεία…
Των εχθρών τα φουσάτα περάσαν- σκέφτηκε η υπουργός Παιδείας- και συνέχισε αγέρωχη : «…Μα οι εχθροί μας πια τώρα σκορπίσαν και ξανάρθε για μας λευτεριά για να φτιάξουμε τα όσα γκρεμίσαν ας κοιτάξουμε τώρα μπροστά»!
Ένα τραγουδάκι προφανώς επηρεασμένο από άλλο γνωστό σουξεδάκι… «Σε περιμένω να ’ρθεις και πάλι μαζί να φτιάξουμε μια Ελλάδα μεγάλη, ζήτω η Ελλάδας μας, ζήτω η θρησκεία ζήτω η ΝΔ.» Ας είναι… αφού κατά βάθος η Ελλάδα παραμένει μια συντηρητική χώρα, όπως μαρτυρούν και τα νούμερα που κάνουν «Το Κόκκινο Ποτάμι» και οι «Άγριες Μέλισσες», που έρχονται από την εποχή της βαθιάς συντήρησης.
Τι και αν ζήσαμε την Αλλαγή του Ανδρέα, τη μεταρρύθμιση του Λαλιώτη (όταν έβαζε τα άλογα στις αφίσες), τον εκσυγχρονισμό του Σημίτη, την επανάσταση του αυτονόητου με τον ΓΑΠ και τη δημιουργική ασάφεια του ΣΥΡΙΖΑίου τότε υπουργού Οικονομικών Γιάνη Βαρουφάκη, που μεταξύ μας την είχε κλέψει από τον πρώην Αμερικανό ΥΠΕΞ Χένρι Κίσινγκερ;
Αλλά το θέμα μας δεν είναι η παρέλαση προσώπων, τα περισσότερα εκ των οποίων έχουν αποχωρήσει από την πολιτική σκηνή, μα η επερχόμενη, η μαθητική, που στοιχηματίζω ότι αν αυτοί οι αναρχοκομμμουνισταί του ΣΥΡΙΖΑ παρέμεναν ή επανέλθουν, μπορεί και να την καταργούσαν!
Οι δοκιμές για την παρέλαση εντείνονται από σήμερα κι εγώ θα έχω τη χαρά να ξυπνώ κάθε πρωί με τη σφυρίχτρα του δασκάλου, καθώς το σπίτι μου γειτνιάζει με σχολείο. Εν, δυο, εν, δυο, ένα στ’ αριστερό… μπας και συντονιστεί το βήμα των πιτσιρικάδων και γλυτώσουμε τα χειρότερα στην παρέλαση. Δεν είναι ώρα να μας πάρουν και με τα στραγάλια, όπως γινόταν την εποχή των τεντιμπόηδων.
Θυμάμαι τα μικράτα μου στο σχολείο με τα κεραμίδια (που διατηρεί ακόμα στη στέγη του) και την αυλή, που κάναμε πρόβες για την παρέλαση. Ήμουν κι εγώ μια εποχή και… παραστάτης και σημαιοφόρος. Δεν κληρώθηκα στη λοταρία, μα ούτε και άριστος ήμουν. Πάντα τύχαινε στις τάξεις και τα τμήματα που φοιτούσα να μην υπάρχουν άριστοι.
Δεν ξέρω αν τα κοπέλια στην εποχή μου ήταν «στραβά», αλλά ακόμα και σε αυτή την περίπτωση στη σημαία ή δίπλα στη σημαία, πήγαιναν οι… μονόφθαλμοι! Γι’ αυτό και μια φορά στην Έκτη του Δημοτικού μπαίνοντας στον Άγιο Μηνά με κρύο ιδρώτα και τη γαλανόλευκη, «βρήκα» με τον κοντάρι τον πολυέλαιο!
Ακόμα ντρέπομαι για την αδεξιότητά μου, την χαλαρότητα του σώματος και την ασυνεννοησία των ποδιών μου… Αυτά ήταν που μου στέρησαν τη συμμετοχή δίπλα στη σημαία, όταν πια μπήκα στο Γυμνάσιο, καθώς έθεσε βέτο ο γυμναστής, που δεν έβλεπε πάνω μου εκείνο το αγέρωχο παλικάρι, που επέβαλαν τα εθνικοσυντηρητικά του στάνταρς.
Ας είναι… Πάλι καλά που δεν μας έμεινε και κανένα κουσούρι με τη σημαία, τους παραστάτες, τους δακτυλοδεικτούμενους, τους επιφανείς. Η ζωή στη συνέχεια μας έφερε πιο κοντά με τους αφανείς και τους παραστρατισμένους.
Τουλάχιστον μάθαμε τα στοιχειώδη γράμματα, αδιαφορήσαμε για το «φεγγαράκι μου λαμπρό φέγγε μου να περπατώ να πηγαίνω στο σχολειό να μαθαίνω γράμματα του θεού τα πράματα….» και κυρίως δεν ντρεπόμαστε για τα γραπτά μας.
Σιγά το πράμα; Άμα δείτε γραπτά των σημερινών «άριστων» που έχουν πάρει πτυχία Φιλοσοφικής και άλλων συναφών σχολών, θα καταλάβετε. Και θα πιάσετε το κοντάρι, σκέτο, χωρίς τη σημαία…