Ο χάρτινος Σεπτέμβρης της καρδιάς μας δεν μπορεί να είναι ο τρέχων. Δεν είμαστε καν στο ταραγμένο καλοκαίρι του 1974, με την εγκαθίδρυση της τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας και την έναρξη της Μεταπολίτευσης.
Και ούτε καλούμαστε να πάρουμε αποφάσεις «ψημένων» για μια σειρά κοσμοϊστορικών αλλαγών που ξεδιπλώνονταν στον μικρόκοσμό μας, όπως περιγράφει στο ομώνυμο βιβλίο του ο Γιάννης Ξανθούλης, παρουσιάζοντας μια κατάσταση της Ελλάδας πριν ακριβώς 50 χρόνια.
Παραμείναμε ωστόσο οι «της Μεταπολίτευσης καημένη γενιά», την οποία εύγλωττα περιγράφει ο Νίκος Πορτοκάλογλου στο τραγούδι των Φατμέ «Υπάρχει λόγος σοβαρός (που ήμουν νέος χλιαρός)».
Ο Σεπτέμβρης που βιώνουμε είναι καυτός και υγρός. Και όχι μόνο μετεωρολογικά, μα και πολιτικά. Η Μεταπολίτευση και οι παθογένειές της τρέφουν ακόμα τα κόμματα και μάλιστα τα λεγόμενα προοδευτικά! Οξύμωρο αλλά όλα έχουν το τίμημά τους, μηδέ της Μεταπολίτευσης και της δημοκρατίας εξαιρουμένων.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα που ξεκίνησε από τα αριστερά, έχει τα χάλια του. Το επιθεωρησιακό δράμα που βιώνει δεν έχει προηγούμενο και ο διάλογος ξεπερνά το ξεκατίνιασμα.
Ανταλλάσσουν επιχειρήματα και ύβρεις με στιλ «ποιος πήγε κι άπλωσε τα ρούχα στην ταράτσα». Ίντριγκα, παρασκήνιο, εκτροπές, ανατροπές, ολίγο Πούτιν και πολύ Ρασπούτιν! Αριστερή νομενκλατούρα, κομματική γραφειοκρατία και κατακερματισμένη κορεκτίλα.
Το ότι ο Κασσελάκης δεν κάνει για τη δουλειά, δεν φταίει αυτός. Μια βάση τον εξέλεξε, που πλέον αγνοείται από τα κορυφαία κομματικά όργανα. Κάποια στελέχη του κόμματος δεν τη σεβάστηκαν ποτέ.
Ο Στέφανος κατέπεσε, ξεπέζεψε με τρόπο βίαιο, σαν σε ανατροπή από τα καπούλια ατσούμπαλου γαϊδάρου! Και στη Θεσσαλονίκη πήγε για τη ΔΕΘ «ο όλος ΣΥΡΙΖΑ», όπως διάβασα σε κάποιο έντυπο! Μέχρι τώρα γνωρίζαμε «το όλον ΠΑΣΟΚ» για τις ανάγκες της ψευδεπίγραφης ενότητας και τώρα χρησιμοποιείται, έστω και αδόκιμα, για τα συριζαϊκά δρώμενα.
Ο χορός των υποψηφιοτήτων για τη διαδοχή ξεκίνησε. Μετά τον Γκλέτσο, και ο Παπανώτας έχει σκέψεις και βλέψεις. Όλοι το ξέρουν, βρε καρδιά, πως είσαι εδώ αριστερά και σε κτυπάνε φανερά!
Και το ΠΑΣΟΚ ξανά στο ψάξιμο… Ο Ανδρουλάκης τούς ξίνισε στα 2,5 χρόνια, γατί δεν πρόλαβε να κάνει το κόμμα κυβέρνηση. Τουλάχιστον εκεί η κούρσα της διαδοχής δεν θυμίζει «περιοδεύοντα θίασο». Κάποιες προβοκάτσιες έμειναν εκτός αφετηρίας. Κάτι είναι και αυτό.
Στη Μεταπολίτευση κυβέρνησε πολύ ΠΑΣΟΚ, αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ, που ξεκίνησε ως Συνασπισμός του 3%, πήρε την ευκαιρία του, πήγε στο 36% plus και μετά άρχισε να διαλύεται εις τα εξ ων συνετέθη. Αργά αλλά σταθερά. Ο έρπητας του Τσίπρα άφησε άλαλα τα χείλη των ασεβών.
Μα ο Τσίπρας γλυκάθηκε να ξαναέλθει, σαν το κοπέλι. Μόνο που για να ευοδωθεί η επιθυμία του, πρέπει να φτάσουν στο σημείο τήξης ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ. Η κλιματική αλλαγή βοηθά. Το ΠΑΣΟΚ δείχνει αντιστάσεις ωστόσο. Τον Οκτώβρη θα δούμε και τι προοπτικές έχει για να τα καταφέρει…
Θα αντέξει ο ΣΥΡΙΖΑ μέχρι τα τέλη Νοεμβρίου, που είναι η πρώτη κάλπη για τον νέο πρόεδρο, ενώ θα έχει προηγηθεί και το έκτακτο συνέδριο; Κανείς δεν παίρνει όρκο για τις διασπάσεις που έπονται….
Ο Μητσοτάκης απλώς χρειάζεται να το πάρει λίγο πιο δεξιά. Σε έναν κόσμο που γίνεται όλο και πιο ακροδεξιός, ο Μητσοτάκης και βασικά η ΝΔ έχει τη μικρότερη απόσταση να διανύσει. Και το «ω τι κόσμος μπαμπά» μπορεί να το λέει και στον αείμνηστο ως φάρσα…
Μεγαλώνοντας πια και επιστρέφοντας στον χάρτινο Σεπτέμβρη του Ξανθούλη, μπορώ να πω σχεδόν με βεβαιότητα ότι μάθαμε επιτέλους ποιο ήταν το άλλοθι για τα τόσα «συναισθηματικά τιμήματα» που πληρώσαμε από τα χρόνια της αθωότητας.
Όσο για το σήμερα, μας διδάσκει ότι ο Σεπτέμβρης από συνήθεια και μόνο λογαριάζεται σαν μήνας του Φθινοπώρου…