«…που θα θέλουν να ελέγξουν από την πρόσληψη της τελευταίας καθαρίστριας μέχρι τον ενοικιαστή των κυλικείων του φουαγιέ»
Με απόσταση ασφαλείας πια από τη διπλή «πρώτη» του Πολιτιστικού Κέντρου Ηρακλείου και αφού καταλάγιασε ο θόρυβος από τα παρατεταμένα και θερμά χειροκροτήματα, τολμώ να εκφράσω κάποιες μύχιες σκέψεις που μου δημιουργήθηκαν μεταξύ αιθούσης, φουαγιέ, αυλής και δαιδαλωδών διαδρόμων.
Το ποιος οραματίστηκε, σχεδίασε, υλοποίησε, πολέμησε, αγκάλιασε το Πολιτιστικό Κέντρο δεν με αφορά, καθώς το θέμα έχει εξαντληθεί από τους προλαλήσαντες και ούτε έχω διάθεση να μπω σε μια άγονη πολιτική αντιπαράθεση ή να καταπιαστώ με τον επώδυνο διαχωρισμό των παραπάνω σε φιλόμουσους και άμουσους.
Προφανώς και μέσα μου γνωρίζω ποιοι είναι ή ποιοι θα ήταν οι παράταιροι της κεντρικής σκηνής και μουσικά και ακουστικά και αισθητικά, αλλά το κρατάω για μένα και δεν είναι για λαϊκή κατανάλωση.
Το ζητούμενο είναι πώς το μεγάλο αυτό έργο θα συντηρηθεί, θα έχει συνέχεια και απόδοση για το Ηράκλειο και την Κρήτη. Και μεταξύ μας, ο Δήμος από μόνος του δεν μπορεί να επωμιστεί όλο το βάρος. Έκανε πολλά μέχρι τώρα, ξεκινώντας από τα θεμέλια, κέρδισε το μεγάλο στοίχημα της έναρξης, τοποθέτησε τον κατάλληλο διευθυντή, μα
-πιστέψτε με- τα στοιχήματα δεν τελειώνουν εδώ. Τώρα ξεκινούν και θα είναι διαδοχικά. Μόνο το ετήσιο κόστος συντήρησης, για να μη σκουριάσουν σίδερα και μηχανήματα, ξεπερνά τις 600.000 ευρώ. Δεν μιλάμε καν για το προσωπικό που απαιτείται.
Και μπορεί στην παρούσα φάση οι υπάλληλοι της ΔΕΠΤΑΗ να δούλεψαν και εθελοντικά πέρα από τις υπερωρίες (και ας τις υπενθύμιζαν στους άνωθεν το βράδυ του Σαββάτου για να καταγραφούν), αλλά θα χρειαστεί κάτι πιο μόνιμο και διαχειρίσιμο σε ειδικές καταστάσεις.
Και μην ξεχνάμε ότι ακόμα εκκρεμεί στο Ελεγκτικό Συνέδριο η απόφαση για το ποιος θα πληρώσει το μάρμαρο της απένταξης της πρώτης φάσης του έργου, που αν είναι σε βάρος της Λότζια το ταμείο της θα… μαρτυρήσει.
Το βέβαιο είναι ότι κάποια στιγμή θα χρειαστεί η συνδρομή των επιχειρηματιών και εδώ φαντάζομαι είναι το κρίσιμο ζήτημα. Από τη ζάλη των συνεχών ομιλιών, πριν «μιλήσει» η μπαγκέτα του Μιχαηλίδη, δεν θυμάμαι αν ο ίδιος ο καλλιτεχνικός διευθυντής του ΠΣΚΗ ήταν αυτός που έκανε αναφορά στους επιχειρηματίες.
Και είμαι βέβαιος ότι στο μυαλό του είχε σεμνούς χορηγούς και όχι πάτρωνες και «νταβατζήδες», που θα θέλουν να ελέγξουν από την πρόσληψη της τελευταίας καθαρίστριας μέχρι τον ενοικιαστή των κυλικείων του φουαγιέ ή να βάλουν τους δικούς τους «στρατούς».
Γι’ αυτό πρέπει να μπουν και κάποιες σταθερές σε αυτή τη διαδικασία, κάποιες δικλίδες ασφαλείας. Ο Αλέξης Καλοκαιρινός, γόνος του οραματιστή του έργου αλλά και χρηματοδότης του μέσω των Ιδρυμάτων Ανδρέου και Μαρίας Καλοκαιρινού, ορθώς είπε στην ομιλία του για μη αποκλεισμούς, ως χρυσό κανόνα λειτουργίας του Πολιτιστικού Κέντρου.
Μα φαντάζομαι ότι εννοούσε θεατές και καλλιτέχνες και όχι επιχειρηματίες- πάτρωνες που μεθαύριο στα δύσκολα θα εμφανιστούν για ν’ αγκαλιάσουν το «κόσμημα» αλλά στην ουσία θα θέλουν να χρησιμοποιήσουν τη λάμψη του για αλλότριους σκοπούς.
Το Ίδρυμα, είπε ο Αλέξης Καλοκαιρινός, έστω και με εκείνη την αυστηρή έκφραση στο πρόσωπό του (που κάπου κάπου τον αδικεί), σεμνύνεται μπροστά στο δημιούργημα και όλους όσοι συνετέλεσαν να φτάσουμε ώς εδώ.
Θα περιμένω αυτή η σεμνότητα να εκφραστεί και από τους αιρετούς που θα κληθούν στο άμεσο και το απώτερο μέλλον να πάρουν δύσκολες αποφάσεις.
Και να μην ξεχάσουν -ούτε και ο κ. Λαμπρινός φυσικά- αυτό που είπε ο ίδιος περί προαγωγής και παραγωγής πολιτισμού, αναδεικνύοντας την ειδοποιό διαφορά.