Τα συνθήματα του λαού για κείνους που φεύγουν γελαστοί και ο φόβος στα μάτια των τυράννων
Καθώς αποχαιρετάμε το lockdown και παίρνουμε γρήγορες ανάσες από την παραλυτική ασφυξία αιχμαλωσίας της καραντίνας, αναπόδραστα η σκέψη ταξιδεύει στην αποκλεισμένη από αέρα και θάλασσα λωρίδα της Γάζας, ίσως τη μεγαλύτερη ανοιχτή φυλακή του κόσμου, που ζει τον εφιάλτη ενός νέου ανελέητου αιματοκυλίσματος.
Αν εμάς, η κόπωση του κόστους της ανελευθερίας που επέβαλλε το υγειονομικό πρωτόκολλο αποδείχθηκε μια πραγματική δοκιμασία ορίων σε σχέση με τις αντοχές μας, ποιο είναι άραγε το αντίστοιχο κόστος των ανθρώπων αυτών που χρόνια τώρα ζουν το μαρτύριο του αποκλεισμού και της αδιάκοπης γενοκτονίας, κουβαλώντας το τραύμα της χαμένης πατρίδας; Φλέγεται ο νους και μόνο στη σκέψη του μεγέθους της υπέρβασης των ορίων των ανθρώπινων αντοχών και της γενναιότητας του λαού των Παλαιστινίων, που μάχονται με την αποικιοκρατία τη φυσική και ιστορική εξόντωση.
Η νέα αιματοχυσία, που εξελίσσεται με την απροκάλυπτη στήριξη των ΗΠΑ, η οποία αναγνωρίζει στο Ισραήλ το «δικαίωμα αυτοάμυνας», υιοθετείται πολιτικά και από την κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη, που δεν είχε δισταγμό να προσχωρήσει με χαρακτηριστική ευκολία στη «λογική» εξίσωσης θύτη – θύματος, την ώρα που μεγαλώνει ο αριθμός των άμαχων νεκρών των βομβαρδισμών.
Το οποίο σημαίνει -για να το κάνουμε και εικόνα- ότι στον πατέρα που έχει παραλύσει από την οδύνη κρατώντας στα χέρια του το νεκρό παιδί του, και στο πιτσιρίκι που προσπαθεί να ξυπνήσει τη νεκρή μάνα του η απάντηση που δίδεται είναι ότι οι δολοφονίες αυτές νομιμοποιούνται από το «δικαίωμα αυτοάμυνας» του Ισραήλ. Αυτό λέγεται και χαριστική βολή. Μιλάμε για έναν λαό, τον οποίο το ισραηλινό κράτος εδώ και δεκαετίες συρρικνώνει με φονικούς όρους περιορίζοντας όλο και πιο ασφυκτικά τη γη του, για να ελέγχει τις πλουτοπαραγωγικές πηγές του.
Μιλάμε για ένα λαό, που την τελευταία δεκαετία φυλακίστηκαν περίπου 12.000 παιδιά ανήλικα, μαζί με ενήλικες κρατουμένους. Μικρά παιδιά που κρατούνται και ανακρίνονται για μέρες, χωρίς να μπορούν να έχουν επαφή με την οικογένεια τους, και βιώνουν την κακοποίηση την ψυχική βία μέσα από τις συνθήκες κράτησης τους. Κι όμως μέσα από την απερίγραπτη αυτή φρίκη των δολοφονιών και του όλεθρου, ο λαός αυτός στέκεται όρθιος και αποφασισμένος…
Ποιος ξεχνά τη συγκλονιστική εικόνα του παλικαριού που έχασε και τα δύο πόδια του στη διάρκεια βομβαρδισμού και συνέχιζε από το αναπηρικό καρότσι να πετροβολά τα αεροπλάνα που εκτελούσαν δολοφονικές επιδρομές σκοτώνοντας το λαό του. Στο πρόσωπο του νεαρού άνδρα, που ακόμα και μετά τον ακρωτηριασμό του συνέχιζε να μάχεται ενσαρκώνεται η περήφανη αντοχή ενός λαού που έμαθε να μη σκύβει το κεφάλι γιατί όπως είχε περιγράψει ο κορυφαίος ποιητής της Παλαιστίνης, Μαχμούντ Νταρουίς (1941-2008). «Σ’ αυτή τη γη υπάρχει κάτι που αξίζει να το ζήσεις…
Η ώρα του ήλιου στη φυλακή. Σύννεφα που σχηματίζουν πελώριες μορφές. Τα συνθήματα του λαού για κείνους που φεύγουν γελαστοί και ο φόβος στα μάτια των τυράννων. Σε αυτή τη γη υπάρχει κάτι που αξίζει να το ζήσεις. Σε αυτή τη γη, την Κόρη της Γης τη μάνα όλων των ξεκινημάτων τη μάνα όλων των τελειωμών. Τη λέγαν Παλαιστίνη. Παλαιστίνη τη λένε ακόμα Αγαπημένη μου, μου δόθηκε η ζωή γιατί σε αγαπώ».