“Προσπάθησε να γίνεις χρήσιμη για τους άλλους”
Πω, πω πώς περνά ο καιρός! Σαν αστραπή είναι… Σαν χθες ήταν που συνοδέψαμε την κόρη μας στο δημοτικό της σχολείο όπου θα πήγαινε στην Α’ τάξη, και χθες, μετά από έξι χρόνια, την είδαμε να αποχωρίζεται φίλες (όσες δεν θα συναντήσει στο επόμενο… τρένο), δασκάλες, δασκάλους, διευθυντές και… κτήριο με κλάματα. Αχ, αυτά τα κτήρια (δύο αλλάξαμε εμείς) πόσα έχουν ακούσει αλλά δεν μαρτυράνε!
Τόσα πέρασε, όπως όλοι οι συμμαθητές της, και δικαιολογημένη αυτή η αντίδρασή τους. Πρέπει να δώσει κανείς το “παρών” σε μια τέτοια αποχαιρετιστήρια εκδήλωση έκτης τάξης που κάνουν όλα τα σχολεία για να καταλάβεις πόσα… κιλά υγρών τρέχουν από τα μάτια των παιδιών αλλά και πολλών γονέων.
Ναι, και γονείς κλαίνε βλέποντας το μαγευτικό αυτό ταξίδι των πρώτων έξι χρόνων των παιδιών να φτάνει στο τέλος του. Είτε με λόγια είτε με ματιές όλοι ξετυλίγουμε το κουβάρι των αναμνήσεων και βουρκώνουμε.
Σαν χθες ήταν που κρατώντας τη μικρή από το χέρι, φοβισμένη για το άγνωστο, με αγωνία και λαχτάρα, την περάσαμε στην αυλή του σχολείου και βλέποντας τόσο κόσμο πήγε σε μια μεριά και χωρίς να αφήσει το χέρι μας παρατηρούσε χωρίς να γυρίζει το κεφάλι της.
Μόνο τα μάτια της «έπαιζαν» δεξιά και αριστερά. Χτύπησε το πρώτο κουδούνι και μετά ακολούθησαν εκατοντάδες χτυπήματα… Πρώτη στη σειρά στην αρχή, μετά όσο μεγάλωναν οι τάξεις ολο και πιο πίσω τη βλέπαμε.
Για να… μιλάει στην προσευχή αν και φώναζε η διευθύντρια. Από την προσευχή έμαθε και το «Πάτερ ημών..». Φώναζε και για τις πρωινές καθυστερήσεις αλλά πού να ήξερε ότι σπαταλούσε χρόνο για να βρει τα ρούχα της, αφού αυτά που διάλεγε το προηγούμενο βράδυ το πρωί τα απέρριπτε.
Για πρωινό; Αφήστε. Δύσκολη υπόθεση. Όπως και τα πρώτα μαθήματα. Από το πώς να πιάσει το μολύβι έως την προπαίδεια. Αχ, αυτές οι ζωγραφιές στα δάχτυλα για να μάθει την προπαίδεια…
Και μετά άντε, ιστορία, γεωγραφία, αγγλικά… Τα εξωσχολικά και το τρέξιμο ήταν καθημερινό. Τα θυμάται, όπως και εμείς… Ήρθαν οι παρέες, οι φιλίες, τα πάρτι, οι σκανταλιές, οι μικροτσακωσμοί, τα διαλείμματα, οι αγωνίες, οι συγκινήσεις που μοιραζόταν με τις φίλες, οι εκδρομές, το κινητό (πού το πάτε αυτό;) και τελευταία το φλερτ.
Ναι, ναι κι αυτό είναι μέρος των αναμνήσεων (;) του δημοτικού αν και προβλέπεται να συνεχιστεί στο Γυμνάσιο…
Νέος κόσμος από Σεπτέμβριο… Νέοι δρόμοι ανοίγονται… Και η παραπαιδεία μέσα σε αυτόν.
Από το δημοτικό ξεκινάει. Η ευχή μία.
“Προσπάθησε, κόρη μου, να γίνεις χρήσιμη για τους άλλους, κι εμείς μαζί σου θα είμαστε όσο ζούμε.
Χωρίς να κρατάμε το χέρι σου, γιατί μεγαλώνεις ή θα είναι το κρυφό μυστικό μας;”