…που ήταν και προαπαιτούμενο προς τους γονείς μου για να σπουδάσω στην Αθήνα
Δεν ξέρω πόσο άβολα αισθάνθηκε ο Κυριάκος Μητσοτάκης τις προάλλες στη Φωκίωνος Νέγρη, όταν νεαρή μητέρα σάστισε μπροστά στα (κοντά) διακόσια εκατοστά του και άρχισε να τσιρίζει … «τι γκόμενος είσαι εσύ», αλλά έχω άλλη άποψη για τον εμβληματικό πεζόδρομο τω Αθηνών.
Παιδί νόμιζα πως ήταν ένας κακόφημος δρόμος, που κυκλοφορούσαν μόνο ρεμάλια σαν τον Άλκη Γιαννακά που γεννήθηκαν για να ταλαιπωρούν κορίτσια, όπως η Αλεξάνδρα Λαδικού.
Μεγαλώνοντας είχα την ευκαιρία να γνωρίσω από κοντά τον ιστορικό δρόμο, καθώς έζησα δύο χρόνια πέριξ της Φωκίωνος Νέγρη, που ήταν και προαπαιτούμενο προς τους γονείς μου για να σπουδάσω στην Αθήνα. Καλή του ώρα του κυρίου Αντύπα, που με φιλοξένησε στη γκαρσονιέρα του πρώτου ορόφου στην πολυκατοικία των αριθμών 7-9 επί της οδού Καστελορίζου.
Η δημοτική αγορά της Κυψέλης, μεταξύ της Φωκίωνος και της οδού Ζακύνθου, ήταν μια δρασκελιά από το σπίτι μου και λογικά η πρώτη μου βόλτα. Εκεί πήγε και ο Κυριάκος μεσοβδόμαδα, όπως του υπέδειξαν οι επικοινωνιολόγοι του. Η αλλοτινή στοά με τα μανάβικα και τα μπακάλικα ανακαινίστηκε, εξευμενίστηκε και απέκτησε νέο ύφος για να ανταπεξέλθει στις επιταγές της εποχής. Η δική μου (πρώτη) επίσκεψη ήταν λίγες εβδομάδες μετά τη στυγερή δολοφονία ενός Ρώσου μαφιόζου έξω από την αγορά.
Ήταν τότε που η Φωκίωνος Νέγρη είχε αρχίσει την κάτω βόλτα και δεν ήταν πια στέκι διανοούμενων, ηθοποιών, καλλιτεχνών και πλείστων όσων τύπων μποέμ. Κάποια εμβληματικά καταστήματα εξακολούθησαν να λειτουργούν, μα η Φωκίωνος Νέγρη δεν θα ήταν ξανά ή ίδια. Το υπόγειο της «Κουίντα» είχε ήδη κλείσει, και τα πρώτα Goody’s στη συμβολή με τη Δροσοπούλου είχαν κάνει την εμφάνισή τους, σηματοδοτώντας τη νέα εποχή.
Τι και αν ο Paezano με τη μαϊμού του και τα υπερμεγέθη γυαλιά με το λευκό σκελετό ήταν κάθε βράδυ έξω από την ομώνυμη πιτσαρία; Παραδίπλα ήταν το Sotris πριν καν ανοίξει υποκατάστημα στη Μύκονο. Παραπάνω ο Σαράφης, που ήταν και στα Τρίκαλα και στη Λάρισα και στο Παρίσι. Σα να είναι ψες που αγόρασα την πρώτη μου και τελευταία καπαρντίνα.
Χακί, χωρίς ζώνη στη μέση, και από τότε πέρασαν σχεδόν 30 χρόνια. Παραπάνω το ιστορικό Select, από τα εμβληματικά καφέ της Αθήνας που λειτουργεί έως και σήμερα. Ακόμα μακαρίζω την τύχη μου που μια μέρα με δυνατό άνεμο εκείνη η ζαρντινιέρα από το μπαλκόνι του, έκανε φτερά και έσκασε στα πόδια μου και όχι στο κεφάλι μου.
Και ακόμα πιο πάνω το εστιατόριο «Το σπιτικό». Αδιαπραγμάτευτα έτρωγα εκεί κάθε μεσημέρι Κυριακής και συνήθως μόνος. Πόσο λάτρευα τα ηλικιωμένα ζευγαράκια της αστικής Αθήνας που γευμάτιζαν στα διπλανά τραπέζια, με κυριακάτικα φαγητά που ήταν πάντα ξεχωριστά; Μάλιστα το φετινό καλοκαίρι σε μια παρέα μού γνώρισαν την κόρη του σημερινού ιδιοκτήτη, που όταν εγώ πήγαινα στα μαγαζί τους, που τότε φαντάζομαι έκανε ο παππούς της, αυτή ίσα που μπουσουλούσε.
Η προ τριαντακονταετίας Φωκίωνος μπορεί να είχε χάσει τη λάμψη της, αλλά μια γοητεία τη διατηρούσε ακόμα. Και όταν στο πλακόστρωτο έβγαιναν μαμάδες με τα καροτσάκια απολάμβανα τη λιακάδα και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Δύσκολα πολιτικά χρόνια και τότε με το «βρώμικο ’89» να δεσπόζει και τις απανωτές εκλογές να μας ταλαιπωρούν, μέχρι να βγει ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, που σε κάθε περίπτωση δεν σύχναζε σε πάρκα και πλατείες για άγρα ψήφων.
Υ/Γ: Και επειδή τίποτα δεν είναι τυχαίο, τη δολοφονία του Γιακουμάκη στην Αλικαρνασσό κατά την αλήστου μνήμης επίσκεψη του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη στο Ηράκλειο, την είχα πληροφορηθεί ένα πρωί ως λαθραναγνώστης των πρωτοσέλιδων σε περίπτερο που βρισκόταν στη νοητή ευθεία της δημοτικής αγοράς προς τη Φωκίωνος Νέγρη!