Οι εικόνες της πυρκαγιάς του γνωστού εργοστασίου στη ΒΙ.ΠΕ. άρχισαν να κυκλοφορούν στο διαδίκτυο πολύ λίγη ώρα από τη στιγμή που οι φλόγες υψώθηκαν προς τον ουρανό. Πολύ σύντομα τα μέσα ενημέρωσης και τα κοινωνικά δίκτυα κατακλύστηκαν από φωτογραφίες και βίντεο από το σημείο.
Αυτές οι εικόνες όμως δεν ήταν αρκετές για να κορεστεί η ανάγκη κάποιων να καταναλώσουν βουλιμικά την καταστροφή. Μόλις το γεγονός έγινε ευρύτερα γνωστό, στη βιομηχανική περιοχή άρχισαν να συρρέουν από όλο το Ηράκλειο διάφοροι περίεργοι με σκοπό να δουν από κοντά τη φωτιά και να την καταγράψουν με τα κινητά τους τηλέφωνα.
Άνθρωποι που βρέθηκαν από πολύ νωρίς στο σημείο για επαγγελματικούς λόγους επιβεβαιώνουν αυτή την εικόνα. Μάλιστα, ενώ κάποιοι βασικοί δρόμοι έκλεισαν από την Τροχαία με σκοπό να περιοριστεί η πρόσβαση όσων δεν είχαν δουλειά εκεί, αλλά και να διευκολυνθεί η κίνηση των πυροσβεστικών οχημάτων, οι προσερχόμενοι δεν αποθαρρύνθηκαν.
Αντίθετα, σαν καλά παλικάρια, βρήκαν… άλλα μονοπάτια. Εκμεταλλευόμενοι εναλλακτικές διαδρομές ή σταθμεύοντας τα αυτοκίνητα μακριά και περπατώντας, συνέχισαν να καταφθάνουν μπροστά στο φλεγόμενο εργοστάσιο. Για ποιο λόγο ακριβώς; Κύριος οίδε… Για να μην χάσουν το θέαμα, θα πω εγώ!
Άλλωστε, βόλευε και το… τάιμινγκ, όπως λέμε στα σύγχρονα ελληνικά. Αργία, απογευματάκι, ό,τι πρέπει ήταν για μια βόλτα, να κάψουμε και τον μπακαλιάρο σκορδαλιά, που όσο να πεις είναι και λίγο βαρύς ως πιάτο… Πρόκειται για ιλαροτραγική συμπεριφορά, κι όμως φανερώνει πολλά. Ιδίως μερικές λεπτομέρειες.
Πρώτα απ’ όλα, αρκετοί δεν έρχονταν μεμονωμένα, αλλά συν γυναιξί και τέκνοις, φαμίλιες ολόκληρες! Μη χάσουν και τα παιδιά την ευκαιρία να νιώσουν λίγο Νέρωνες, καμαρώνοντας τη φωτιά να κατατρώει την περιουσία των συμπολιτών μας. Και όλα αυτά, τη στιγμή που είχε ήδη νωρίτερα σταλεί μήνυμα από το 112, για περιορισμένη κίνηση εκτός σπιτιού, λόγω του πιθανού κινδύνου για την υγεία από εισπνοή βλαβερών ουσιών που καίγονταν.
Εκεί όμως, αταλάντευτοι, μη χάσουν την παράσταση, το σόου. Όλοι σχεδόν βέβαια αξιοποιούσαν την ευκαιρία να τραβήξουν και φωτογραφίες και βίντεο, να μην πάει χαμένο το πρώτο τραπέζι, όχι στην πίστα, αλλά στην καταστροφή. Κάποιοι έφτασαν στο σημείο να κάνουν βιντεοκλήση σε φίλους τους και να γελάνε με όσα έβλεπαν, σαν ήταν χολιγουντιανή ταινία κι όχι μια οδυνηρή για άλλους πραγματικότητα.
Τα ίδια συνέβαιναν, σύμφωνα με μαρτυρίες, και σήμερα το πρωί που παρέλασαν οι πλείστοι όσοι από τον τόπο της πυρκαγιάς για να βρουν την ευκαιρία να δουν από πρώτο χέρι την εικόνα, μην τους ξεφύγει κάτι…
Δεν ξέρω αν ήμασταν πάντα έτσι. Δεν ξέρω αν μας έχει ποτίσει και μας έχει εκπαιδεύσει έτσι η δημοσιογραφία της κλειδαρότρυπας στην οποία μας εθίζουν χρόνια τώρα. Δεν ξέρω και σε ποιο βαθμό ευθύνεται η σοσιαλμιντιακή κουλτούρα που τείνει να καταπιεί τα πάντα, από την καθημερινή ζωή μέχρι την πολιτική.
Ξέρω όμως ότι αυτές οι συμπεριφορές είναι ατομιστικές, νοσηρές, είναι αντικοινωνικές και στο βάθος τους απάνθρωπες. Χάνουμε την συναίσθηση των γεγονότων και των στιγμών. Επιδεικνύουμε μηδενική ευθύνη. Στην περίπτωση δε που μιλάμε για την παρουσία και των παιδιών, εκεί το πράγμα γίνεται κυριολεκτικά απερίγραπτο.
Επείγει να ξαναδούμε τις προτεραιότητές μας, να σταθμίσουμε τα θέλω και τα πρέπει. Να βρούμε τον τρόπο ίσως να ξαναγίνουμε περισσότερο άνθρωποι. Ίσως ένας τρόπος, μια καλή αρχή είναι να αφήνουμε το μυαλό μας να δουλέψει πριν το σμάρτφοουν μας. Ας ζήσουμε και με λίγες εικόνες λιγότερες…