Τα θυμάστε; Για να τρολάρουμε τους (πανέξυπνους) Πόντιους συνηθίζαμε να λέμε ανέκδοτα γι’ αυτούς. Σε ένα από αυτά αναφερόμασταν δήθεν στην ομάδα πόλο που έπαθε πανωλεθρία αλλά κανένας δεν ήταν κατσούφης στην κερκίδα. Μάλιστα μετά πανηγύριζαν όλοι μαζί στην πισίνα.
– Γιατί πανηγυρίζετε; ρώτησε ένας θεατής. Αφού φάγατε… δέκα!
– Πάντα τρώμε πολλά, απάντησε ο ευτυχής Πόντιος προπονητής. Αλλά τουλάχιστον δεν πνίγηκε κανείς. Την τελευταία φορά είχαμε και… δύο πνιγμένους!
Αυτό το ξεπερασμένο ανέκδοτο ήταν για χρόνια… συμβατό με τα σχόλια που γίνονταν κάθε φορά που ένας Έλληνας κολυμβητής πήγαινε σε μεγάλους αγώνες και έπεφτε στην πισίνα. Θυμάμαι το πανηγύρι που γινόταν όταν είχαμε σε ευρωπαϊκούς- παγκόσμιους- Ολυμπιακούς αγώνες έναν αθλητή μας, μια αθλήτρια στην… 16άδα!
Ο αείμνηστος Στράτος Σεφτελής ακουγόταν μέχρι τις Πατέλες. Πανηγύριζε για την μεγάλη αυτή επιτυχία, όπως κι εμείς άλλωστε! Και θυμάμαι τον χαμό που έγινε όταν η θρυλική Έλλη Ρουσσάκη, έγινε η πρώτη Ελληνίδα κολυμβήτρια που αγωνίστηκε σε Τελικό Παγκοσμίου πρωταθλήματος το 1986, ενώ άγγιξε το Μετάλλιο το 1987 στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα.
Επίσης θυμάμαι και τον τεράστιο Χαράλαμπο Παπανικολάου που σάρωνε στους νέους, πήγε σε μεγάλους αγώνες, αλλά χρυσά μετάλλια μόνο στους… Μεσογειακούς είχε.
Αργότερα ήρθε η άνθιση: Σπύρος Γιαννιώτης, Μαριάννα Λυμπερτά και Άρης Γρηγοριάδης, η Νιαγκουάρα και πήραν θέσεις, άρχισαν να φέρνουν μετάλλια. Κάτι φαινόταν ότι ερχόταν με τις νέες γενιές. Και πετάχτηκε τότε η Ντουντουνάκη, ο Χρήστου, η Δράκου… Αλλά αυτό που έγινε τώρα στο Βελιγράδι δεν έχει προηγούμενο.
Η Ελλάδα να αναδεικνύεται σε υπερδύναμη της κολύμβησης, να είναι δεύτερη μετά την ασυναγώνιστη Ουγγαρία με 17 μετάλλια! Το λες και δεν το πιστεύεις! Όσα δεν είχαμε σχεδόν όλες τις προηγούμενες δεκαετίες τα πήραμε σε ένα ευρωπαϊκό! Απίστευτο εάν μας το έλεγε κάποιος πριν λίγο καιρό… Και αυτοί που ξέρουν λένε ότι έρχεται με φόρα μια ακόμη καλύτερη γενιά που περιμένει τώρα να αναδειχθεί…
Πραγματικά εντυπωσιακό σε ένα άθλημα που δεν είχαμε διακρίσεις, αν και θέλαμε να λέμε ότι έχουμε παράδοση με τόση… θάλασσα δίπλα μας. Την έχουμε αλλά δεν την ξέρουμε. Δεν την ξέραμε, γιατί τα νέα παιδιά αποδεικνύουν ότι μπορούν πια να διακριθούν σε παγκόσμιο επίπεδο και να φέρουν μετάλλια και στους Ολυμπιακούς Αγώνες! Ό,τι και να συμβεί στο Παρίσι δεν πρέπει πια να είναι έκπληξη.
Στην πραγματικότητα σε μια μίζερη και γκρινιάρα χώρα η κολύμβηση δείχνει τον δρόμο της δουλειάς, της εντατικής προπόνησης, του σχεδίου, της θέλησης και της διάκρισης. Ακόμη και από μια μικρή χώρα όπως εμείς, με όχι σπουδαίες υποδομές, αλλά με ταλέντο που επιτέλους αξιοποιείται στο έπακρον!
Έρχεται ως συνέχεια της μεγάλης και… αέναης επιτυχίας του πόλο και άλλων αθλημάτων όπως το μπάσκετ (μάλλον από εκεί ξεκίνησαν όλα το 1987…), του στίβου- πόσες χώρες έχουν Τεντόγλου;-, του τένις όπου τα τελευταία χρόνια παρακολουθούμε δύο ελληνόπουλα να διαπρέπουν, αλλά και αθλημάτων που δεν είναι τόσο δημοφιλή όπως η ξιφασκία, πολεμικές τέχνες κ.λπ., όπου χιλιάδες παιδιά καθημερινά προπονούνται για να διακριθούν κι έχουν δίψα να ανέβουν ψηλά, να ανεβάσουν και την πατρίδα.
Ξέρω τα επιχειρήματα ορισμένων μεμψίμοιρων. Λένε ότι «δεν είναι κάτι ο αθλητισμός που μπορεί να μας κάνει περήφανους». Λάθος κάνουν. Δεν μιλάμε για αυτό που έχουν αυτοί οι ολίγιστοι στο μυαλό τους. Φτιάχνουμε μια ομάδα γιατί ο πρόεδρος έχει λεφτά και παίρνει ένα πρωτάθλημα με 15 ξένους.
Αναφερόμαστε στα ελληνόπουλα που εργάζονται πρωί- βράδυ για να βελτιωθούν, ασκούνται, προπονούνται με τις χειρότερες συνθήκες, ακολουθούν το επιστημονικό-προπονητικό σχέδιο και δεν έχουν ούτε στιγμή σκεφτεί να τα παρατήσουν και να παραιτηθούν.
Φέρνουν διακρίσεις και πρωτοπορούν παγκοσμίως σηκώνουν ψηλά τη σημαία. Εάν αυτά τα παιδιά δεν είναι πρότυπο ποιοι είναι; Αυτοί που καίνε τη σημαία; Οι πολιτικάντηδες, οι ρεμπεσκέδες και οι δήθεν αγωνιστές που αναλώνονται στις καταλήψεις και το πολύ μπλα-μπλα; Οι αφισοκολλητές των κομμάτων που σιγοντάρουν την ήσσονα προσπάθεια.
Εμείς προτιμάμε την Ελλάδα του Χρήστου, του Μακρυγιάννη, του Μπίλα, του Γκολομέεφ και της Ντουντουνάκη. Αφήστε τους άλλους να φιλάνε κατουρημένες ποδιές για μια θέση στο γραφειάκι του ρουσφετιού και της υπόγειας εξουσίας!