Το κινούμενο τζατζίκι είχε καθίσει μπροστά και οι δικές μας θέσεις ήταν πίσω
Πριν μερικά χρόνια κόντεψα να χάσω την πτήση για Βερολίνο εξαιτίας ενός… σκορδοφάγου. Πέρασε από δίπλα μου ο Γερμανός και ένιωσα τα σωθικά μου να ασφυκτιούν. Γούρλωσα τα μάτια μου σαν τον είδα να επιβιβάζεται στο ίδιο αεροσκάφος με μένα. «Δεν μπορεί να συμβαίνει πάλι αυτό σε μένα την γκαντέμα».
Ο Γιάννης και η Νίκη προσπαθούσαν να με ηρεμήσουν. Και αυτοί ζορίστηκαν, αλλά ως πιο ανθεκτικοί οργανισμοί έκαναν την καρδιά τους πέτρα. Αλλά η δική μου η καρδιά είχε γίνει… τυροζούλι. Μία ακατάσχετη σκορδίλα αναδυόταν μαζικά από τους πόρους του σώματός του, θανατηφόρος συνδυασμός με την απλυσιά και το αλκοόλ που είχε καταναλώσει πρωί-πρωί.
Η αεροσυνοδός που στεκόταν στην πόρτα του αεροσκάφους θεώρησε ότι είχα πάθει κρίση πανικού. Το παραδέχομαι. Η υστερία με είχε χτυπήσει αλύπητα. Δεν κατάφερα να συγκρατήσω τα σωθικά μου. Τα μάτια μου είχαν πεταχτεί έξω από το ζόρι. «Πώς το επιτρέπετε αυτό; Να τον κατεβάσετε! Εγώ εκεί δεν μπαίνω, δεν θα τη βγάλω».
Γνωστός ευρωβουλευτής που έτυχε να περνάει μπροστά μου με κοίταζε αποσβολωμένος. Το πιθανότερο ήταν να με πέρασε για ολότελα τρελή. Και ήμουν τη δεδομένη χρονική στιγμή. Δεν είναι παραξενιά. Κάποιοι οργανισμοί δεν αντέχουμε. Ρωτήστε και τη Σταυρούλα που γνωρίζοντας την «ευαισθησία» μου, τρέχει πολλές φορές να με προειδοποιήσει στα δικαστήρια «Stop! Ναρκοπέδιο».
«Έλα καλή μου, έλα χρυσή μου» προσπαθούσε η παρέα μου να με καλμάρει. Η αεροσυνοδός σχεδόν απολογητικά μού πρόσφερε αρωματικά μαντηλάκια που τα έχωσα στη μύτη μου και δεν τα έβγαλα από ‘κει μέχρι που προσγειωθήκαμε. Το κινούμενο τζατζίκι είχε καθίσει μπροστά και οι δικές μας θέσεις ήταν πίσω και ευτυχώς το αεροσκάφος ήταν μεγάλο. Τους ταλαίπωρους τους διπλανούς του σκέφτηκα.
Και για να μην θεωρήσετε ότι είμαι παλιοπαράξενη, σας λέω την εξής ιστορία: Δύο μεγαλοκοπέλες από το Ηράκλειο είχαν πάει στην Αιδηψό για τα καθιερωμένα τους λουτρά, Αύγουστο μήνα. Έκαναν τη λουτροθεραπεία τους και μετά κάθισαν σε ταβερνάκι και μεταξύ άλλων «τσάκισαν» δύο πιάτα τζατζίκι.
Πήραν ταξί για να επιστρέψουν στο ξενοδοχείο. Ντάλα μεσημέρι, καύσωνας, ο έρμος ο ταξιτζής δεν άντεξε. Τις κατέβασε και τις δύο στη διαδρομή. Αν και επαγγελματίας, έστειλε στο διάολο την κούρσα αφού κόντεψε να λιποθυμήσει στο τιμόνι. Και εκείνες ακόμα μνημονεύουν τον άξεστο και αγενή ταξιτζή- τρομάρα τους!
Περιττό να σας πω πόσο χάρηκα διαβάζοντας τις προάλλες ότι σε πόλη της Ρουμανίας σχεδιάζεται η επιβολή προστίμων σε όσους κυκλοφορούν άπλυτοι και με βρόμικα ρούχα στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Φυσικά εγώ θα συμπεριλεάμβανα και το σκόρδο. Γιατί όταν οι άλλοι λένε «φτου, φτου σκόρδα», εγώ αυτό το «φτου» το εννοώ.