Για να επιβιώσουμε αύριο, πρέπει να δούμε «πόσες φωλιές νερού πρέπει να συντηρήσουμε μέσα στις φλόγες»
Δρασκελίζουμε πια την εβδομάδα των Παθών, κουβαλώντας τον δικό του Σταυρό ο καθένας, μέσα στον παγκόσμιο εφιάλτη της πανδημίας που σαρώνει τον πλανήτη και κάθε μέρα αριθμεί χιλιάδες νέα κρούσματα και χιλιάδες νέα θύματα. Αυτές οι μέρες, οι ώρες, οι στιγμές που ζούμε, ο χρόνος παίρνει άλλη διάσταση μέσα μας, άλλοτε συστέλλεται και άλλοτε διαστέλλεται μέσα στην ασφυξία του εγκλεισμού, την πυκνή ροή της πληροφορίας των ανθρώπινων δραμάτων και των ανακοινωθέντων που έπονται και δείχνουν ότι οι ζωές μας αλλάζουν για πάντα…
Ο ιδιότυπος πόλεμος με αυτόν τον αόρατο εχθρό που μας καταδιώκει, μας «τρέχει» σε ταχύρρυθμα μαθήματα επιβίωσης, σε μια νέα πραγματικότητα όπου όλα αλλάζουν καταιγιστικά.
Ανεργία, λουκέτα, φτώχεια, πείνα, που γιγαντώνονται θεαματικά, απαιτούν αναπόδραστα την ευθύνη της συλλογικής δράσης… απέναντι σε εκείνους που βλέπουν σαν ευκαιρία τη νέα αυτή κρίση για να εξελίξουν τις δεξιότητες του μαυραγοριτισμού τους. Και ακριβώς εδώ έρχεται η πιο μεγάλη αντίφαση της νέας πραγματικότητας την οποία πρέπει να διαχειριστούμε.
Για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε σήμερα, οφείλουμε να προσαρμοστούμε σε ένα σκηνικό απομόνωσης και να τηρήσουμε μια αποστειρωμένη στερεοτυπία προφύλαξης, που ακρωτηριάζει τις αισθήσεις, τις ανθρώπινες ανάγκες, τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τον άλλο, ακόμα και τον τρόπο που κοιταζόμαστε στα μάτια…
Όμως για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε αύριο, πρέπει να βρεθούμε όλοι μαζί ενωμένοι και αποφασισμένοι να «μην παραδεχτούμε την ήττα», να δούμε «πόσες φωλιές νερού πρέπει να συντηρήσουμε μέσα στις φλόγες». Τα σκεφτόμουν όλα αυτά σε ένα πρόσφατο μικρό περίπατο, που παλαιότερα λειτουργούσε τόσο εκτονωτικά (καθώς ανατροφοδοτούσε τις αισθήσεις με ήχους, ερεθίσματα και εικόνες), όμως πλέον έχει αλλάξει ο καμβάς σε ό,τι αφορά στις προσλαμβάνουσες.
Όχι μόνο επειδή οι δρόμοι έχουν αδειάσει, οι ρυθμοί έχουν φρενάρει, και ο κόσμος αισθάνεται ότι πορεύεται σε μια απέραντη κινούμενη άμμο… Στον βηματισμό του κάθε περαστικού μπορείς πια να διακρίνεις πως έχει «γράψει» μέσα του ο πανικός και ο φόβος της πανδημίας. Οι περισσότεροι κινούνται αγχωμένοι να φτάσουν γρήγορα στον προορισμό τους, αφήνοντας μια αίσθηση ότι ακόμα και ο αέρας που τους αγγίζει απαλά στο μάγουλο συνιστά απειλή.
Κινήσεις προσεκτικές, βλέμματα κοφτά, ίσως και εχθρικά για τον διπλανό τον οποίο κοιτάμε σαν να είναι ο κοροναϊός προσωποποιημένος… Και μια φοβερή αγωνία να παρακάμψουμε τον γνωστό, για να αποφύγουμε ακόμα και την καλημέρα…
Αυτή η υποταγή στις συνθήκες της κοινωνικής αποξένωσης, αυτή η απόσταση από τον διπλανό, που ενεργοποιεί η φραγή στη φυσική επικοινωνία, όσο αναγκαίο είναι να τηρηθεί σήμερα τόσο αναγκαίο είναι να μην επισκιάσει την επόμενη μέρα από τη λήξη της επιβολής των μέτρων.
Οι συνέπειες του ιού και των μέτρων της καραντίνας δεν είναι αθώα και τα όσα διαδραματίζονται εν μέσω της πανδημίας κάνουν την περίοδο των Μμνημονίων να ωχριά… Καθώς λοιπόν πορευόμαστε την εβδομάδα των Παθών, να μοιραστούμε την προσδοκία του αγώνα, που πρέπει να μας βρει ενωμένους, για Ανάσταση των Ζωντανών… Καλή Λευτεριά!