Κανένας Αμίρ δεν απειλεί τους προγόνους και την ιστορία μας. Και αν θεωρείται απειλή τότε είμαστε άξιοι της μοίρας μας
Σκέφτομαι τον 11χρονο Αμίρ και τα αδελφάκια του, τις στιγμές τρόμου που έζησαν μέσα στον ύπνο τους, όταν κάποιοι “υπερπατριώτες“(πιθανολογώ πιτσιρικάδες) έσπασαν με πέτρες και μπουκάλια τα τζάμια του σπιτιού τους για να τους διαμηνύσουν να γυρίσουν στη «σκατοχώρα» τους.
Φέρνω στο μυαλό και την εικόνα του μικρού Αμίρ από την παρέλαση να κρατάει αυτό το πλακάτ… Μου θύμισε σκηνή από παλιά ελληνική ταινία με τον Βασιλάκη Καϊλα. Μόνο το κασελάκι του λουστραδόρου τού έλειπε. Ακόμα όμως και αυτή η πονεμένη ταινία είχε χάπι εντ.
Ένα παιδί είναι μόλις 11 ετών. Πού να καταλάβει από σημαίες, πλακάτ, αντιπαραθέσεις, κηρύγματα μίσους και πατριωτισμού. Δεν ξέρω και τι πραγματικά ένιωσε μέσα του όταν του έδωσαν εκείνο το τραγικό πλακάτ και το περιέφεραν δημόσια για να «σώσουν» το εθνικό μας φρόνημα και όλα τα άλλα περί αριστείας.
Ένα παιδί είναι που παίζονται στις μικρές του πλάτες επικίνδυνα παιχνίδια. Ένας μικρός «πρίγκιπας» (αυτό σημαίνει το όνομα του στα αραβικά) που ξεριζώθηκε από την πατρίδα του και παραμένει εκδιωκόμενος τι τραγική ειρωνεία στη χώρα που δίδαξε τη δημοκρατία και τον πολιτισμό.
Κανένας Αμίρ δεν απειλεί τους προγόνους και την ιστορία μας. Και αν θεωρείται απειλή, τότε είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Σημαίνει ότι έχουμε χάσει τις ρίζες μας, την ταυτότητά μας, τον προσανατολισμό μας και αναζητούμε διακαώς άλλοθι, ακόμα και στο πρόσωπο ενός μικρού Αφγανού.
Και αναπόφευκτα σκέφτομαι τον Έλληνα «Αμίρ» που ζει στη Γερμανία. Βλέπετε, έχω και εγώ έναν «Αμίρ» που η μητέρα του τον πήρε από το χέρι μαζί με τα μικρότερα αδέλφια του για να ζήσουν εκεί, ελπίζοντας σε μία καλύτερη ζωή. Και τρέμει το φυλλοκάρδι μου μήπως κάποια νύχτα Γερμανοί “υπερπατριώτες” σπάσουν με πέτρες τα τζάμια του δικού τους σπιτιού.
Ο Αμίρ και ο κάθε Αμίρ -βάλτε όποιο όνομα θέλετε στην θέση του- είναι παιδιά και τα παιδιά δεν έχουν αμαρτίες. Ακόμα και έτσι όμως, «ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω».