Τελικά στον βυθό της νότιας Κρήτης κρύβεται ένας θησαυρός ή μια κατάρα ικανή να κατασπαράξει το νησί;
Απλά, οι εκδηλώσεις της Greenpeace σε Χανιά και Ηράκλειο έδωσαν το ερέθισμα, ή την αφορμή αν θέλετε, σε πολλούς να εκδηλωθούν κατά της εξόρυξης των υδρογονανθράκων από τη νότια και δυτική Κρήτη.
Και δυστυχώς για κάποιους θιασώτες τους εγχειρήματος δεν ήταν οι γνωστοί οικολόγοι, πράσινοι και εναλλακτικοί, που αντιδρούν σε κάθε επένδυση που γίνεται στην Κρήτη και δεν το έχουν σε τίποτα να κάνουν προσφυγές.
Μου φαίνεται τούτη τη φορά ότι οι αντιδράσεις έχουν να κάνουν με περισσότερο κόσμο, που ακόμα και οι καλοθελητές δεν μπορούν να τον εντάξουν στην κοινότητα των γραφικών. Κόσμο που μέχρι τώρα δεν είχε δείξει τέτοια αντανακλαστικά ούτε είχε κολλήσει ένσημα σε αγώνες για την προστασία του περιβάλλοντος. Κόσμο που δεν ανήκει ούτε στην Πρωτοβουλία για τη Διάσωση της Πεδιάδας ούτε στις Φυλές του Πάρκου.
Κόσμο που δεν είναι στους Antifa ούτε και πασχίζει για τα δικαιώματα των Ρομά. Κόσμο που δεν εναντιώθηκε στην επένδυση του Κάβο Σίδερο, ούτε έκανε παραστάσεις διαμαρτυρίας για την προοπτική των αιολικών πάρκων- μαμούθ στα βουνά της Κρήτης. Μπορεί κατά των υδρογονανθράκων να τάσσονται όλοι οι παραπάνω αλλά δεν είναι μόνο αυτοί. Είναι πολλοί περισσότεροι!
Τελικά στον βυθό της νότιας Κρήτης κρύβεται ένας θησαυρός ή μια κατάρα ικανή να κατασπαράξει το νησί; Ο Φώσκολος λέει ότι εκεί κρύβονται κοιτάσματα τέτοια και τόσα που το δημόσιο χρέος της Ελλάδας μπροστά τους φαντάζει με αριθμητική πράξη του δημοτικού. Προφανώς και το δίλημμα να καταστραφεί η Κρήτη για να σωθεί η Ελλάδα δεν υφίσταται.
Για την οικονομία της συζήτησης πρέπει να παραδεχτούμε δυο πράγματα σε περίπτωση που οι έρευνες ευδοκιμήσουν και πάμε στην εξόρυξη. Κανόνας πρώτος: όπου υπάρχουν πετρέλαια γίνονται πόλεμοι. Και ήδη η Τουρκία εμφανίζει αλλόκοτους χάρτες σε μια απέλπιδα προσπάθεια να συμμετέχει στις ενεργειακές εξελίξεις.
Κανόνας δεύτερος: όπου γίνεται θαλάσσια εξόρυξη παύει να υπάρχει θάλασσα για τα ψάρια και τους κολυμβητές. Κι εγώ δεν πάω καν στο σενάριο του πολέμου. Πάω στο άλλο, το εξίσου απευκταίο: σε μια… νεκρά θάλασσα κατά μήκος της νότιας Κρήτης, στον χάρτη της οποίας δεν θα υπάρχουν ή δεν θα είναι προσβάσιμα τέλος πάντων ο Ξερόκαμπος, το Κουφονήσι, η Χρυσή, ο Κερατόκαμπος, ο Τσούτσουρας, τα Μάταλα, τα Σχοινάρια, τα Σφακιά, το Λουτρό, η Γαύδος και η Αγιά Ρουμέλη! Τότε θα μιλάμε γα μια Κρήτη κολοβή, για μια Κρήτη με λιγότερη Κρήτη. Και δεν «είναι (μόνο) η οικονομία ηλίθιε!»
Τι και αν στη νότια Κρήτη δημιουργηθούν νέες πόλεις με πετρελαϊκούς εργάτες και μάνατζερ; Τι και αν το χρήμα ρέει άφθονο και προφανώς όχι από τα δικά μας μπατζάκια; Η θάλασσα, όπως μου έλεγε και ο ξάδερφος Χάρης που έζησε χρόνια στο Κουβέιτ, θα γίνει κίτρινη, αποκρουστική και απόκοσμη.
Η περιοχή σαν τουριστική θα σβηστεί από τον χάρτη, αφού θέλετε να μιλήσουμε για οικονομία. Και εμείς οι λάτρεις των βυθών και της αλμύρας θα μείνουμε με την ανάμνηση: «…στα πνεύματα τα στείρα χωρίς αναπνευστήρα να πέφτουμε γι’ αχινούς». Θα είμαστε ξένοι στον τόπο μας. Θα είμαστε αυτοί που… τους διώχνουν ως και οι θάλασσες, για να λυθεί και η απορία της Ρένας.