Ποταμάκια που είχαν νερό και το Καλοκαίρι, πλατάνια, δροσερές σκιές, πηγές που ανάβλυζαν νερό και πηγάδια που δεν στέρευαν. Οι προαναφερόμενες εικόνες δεν είναι η αρχή ενός παραμυθιού για το πόσο όμορφο και διαφορετικό μπορεί να κάνει τον κόσμο μας το νερό.
Είναι μια πραγματικότητα που βίωσαν οι μεγαλύτερες γενιές στον τόπο μας που αν και εξακολουθεί να είναι ευλογημένος είναι πλέον στα όρια της ξηρασίας.
Τι εποχές όμως ήταν εκείνες που στη Μεσαρά οι αγρότες πότιζαν με το σκαπέτι και τον καταπότη. Άραγε έχουν δει τα σημερινά παιδιά καταπότη; Δύσκολο μετά την εφαρμογή της «στάγδην άρδευσης» που επιβλήθηκε στην χρήση του νερού μήπως τελικά και τα πράγματα πάνε καλύτερα.
Αλλά πόση οικονομία να κάνει κανείς σε κάτι που δεν υπάρχει. Όσο κι αν το προσέχεις, που δεν το προσέχουμε τελικά, το νερό τελειώνει.
Τα αποτελέσματα της λειψυδρίας τραγικά. Ήδη αυτήν την περίοδο και για λίγες ακόμα μέρες, που μπορεί για γίνουν τελικά και περισσότερες, το Ηράκλειο και άλλοι Δήμοι δεν παίρνουν νερό από το φράγμα Αποσελέμη.
Το όνειρο ζωής τη δυτική Μεσαρά, το φράγμα Φανερωμένης είναι εκεί και δεν είναι απλώς «μήλον της έριδος» αλλά έγινε και αντικείμενο εκμετάλλευσης με κλοπές νερού.
Οι Δήμοι που είναι αγροτικοί πήραν ήδη αυστηρά μέτρα ενώ το ίδιο κάνουν και οι Τοπικοί Οργανισμοί Εγγείων Βελτιώσεων όπου υπάρχουν.
Ο φόβος, στους ανθρώπους που μεγάλωσαν αλλά είναι δεμένοι με τη γη τους, για τις περιουσίες τους γίνεται βάσανο. Πως να δεις την ελιά που ο παππούς ή ο προπάππους σου φύτεψε να «στρουφίζει» από την ξηρασία και στο τέλος να ξεραίνεται; Πως να δεις τις κουρμούλες σου απότιστες;
Οι βροχοπτώσεις κάθε χρόνο λιγοστεύουν. Η αλήθεια είναι πως θυμάμαι και παιδί μια περίοδο ξηρασίας, που δεν ξέρω πόσο κράτησε.
Μου είχε κάνει εντύπωση τότε το γεγονός πως ο κεντρικός δρόμος των Μοιρών είχε γεμίσει με πολίτες που έκαναν λιτανεία για να βρέξει.
Στην κορυφή της πομπής ήταν ο αείμνηστος πλέον και τότε Μητροπολίτης Γορτύνης και Αρκαδίας και μετέπειτα Αρχιεπίσκοπος Κρήτης Τιμόθεος.
Είδα και τα τελευταία χρόνια κληρικούς να κάνουν δεήσεις να βρέξει.
Μάλιστα πριν από λίγες μέρες δημοσιεύθηκε μελέτη που δείχνει λέει ότι διαχρονικά δεν έχουν μειωθεί οι βροχοπτώσεις στην Μεσόγειο, αλλά έχει αυξηθεί η θερμοκρασία. Το αποτέλεσμα δυστυχώς είναι το ίδιο.
Στην εποχή της κλιματικής κρίσης χρειάζονται μέτρα αλλά και γενναίες χρηματοδοτήσεις. Ακόμα και στροφή των καλλιεργειών, ακόμα και άλλες μεθόδους καλλιέργειας. Όπως κάποτε ο κάμπος της Μεσαράς στον οποίο καλλιεργούνταν σιτηρά και στις όχθες του Γεροπόταμου ρύζι άλλαξε και έγινε ένας τόπος εντατικής καλλιέργειας θα μπορούσε να ξαναλλάξει.
Αυτό που κανείς δεν μπορεί αν διασφαλίσει είναι η βιωσιμότητα των καλλιεργειών και η επιβίωση των ανθρώπων.
Σίγουρα θα βοηθούσαν εγγειοβελτιωτικά έργα που δεν έγιναν εδώ και δεκαετίες ενώ οι επιστήμονες έκρουαν « τον κώδωνα του κινδύνου».
Παγκόσμια μέρα νερού χθες και κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά αν ο πλανήτης μας και η περιοχή μας είναι πολύ ή λίγο πριν από την ξηρασία.
Σίγουρα όμως αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα λειψυδρίας το οποίο δυστυχώς δεν λύνεται ούτε με μηνύματα, ούτε με ευχές.
Ωσπου πάντως να ξεκαθαρισει η κατάσταση οι παλιοί θα μπορούν να θυμούνται τότε που τα ποτάμια και οι πηγές ανάβλυζαν νερό ενώ οι νεώτεροι θα μπορούν να τα βλέπουν μόνο σε εικόνες.