Έχω πολλές φορές αναρωτηθεί ποια θα είναι η σταγόνα που θα ξεχειλίσει το ποτήρι, σ΄ αυτό τον τόπο όπου τα επαναλαμβανόμενα λάθη ανακυκλώνονται όλο και πιο εφιαλτικά, σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία.
Αδιάκοπες φωτιές, πλημμύρες, καταστροφές και το ερώτημα είναι πόσα βαριά πλήγματα θα καταντήσει να πληρώνει αυτός ο τόπος από τη βίαιη αποδόμηση αυτού του κράτους, που «σβήνει» από τις απώλειες των ανθρώπων που το κρατούν όρθιο με τη δύναμη των χεριών τους, την επιστημονική γνώση και την τεχνογνωσία τους.
Ποιο κράτος θα σβήσει τις φωτιές και θα προστατεύσει το φυσικό πλούτο του; Αυτό που δεν προσλαμβάνει μόνιμους πυροσβέστες ή αυτό που αποδομεί τις δασικές υπηρεσίες του;
Αυτό που δεν εκσυγχρονίζει τα τεχνικά μέσα και τον εξοπλισμό του, ή αυτό που αφήνει όλο τον πλούτο του επιστημονικού δυναμικού του να αποδημήσει σε άλλες χώρες του εξωτερικού, αφού η ζωή εδώ έχει γίνει αβίωτη.
Ποιο κράτος θα αναχαιτίσει τις πλημμύρες; Αυτό που αποδομεί τις τεχνικές υπηρεσίες και τις πολεοδομίες του, ή αυτό που βαπτίζει «ανάπτυξη» τις καταπατήσεις σπάνιων βιοτόπων, των παραλιών και των δασών του;
Πόσες τραγωδίες φωτιάς και πλημμύρας θα επιτρέψουμε να συμβούν σε αυτό τον ευλογημένο τόπο που ζει αδιάκοπα τον εφιάλτη των φυσικών καταστροφών, ενώ η κυβέρνηση των αρίστων αναδιατυπώνει ξεδιάντροπα τραγελαφικές δικαιολογίες και χειριστικά αποποιείται των ευθυνών της και των συνειδητών πολιτικών επιλογών της που μας οδηγούν στον όλεθρο.
Δεν εκδικείται η φύση, όπως προσπαθούν να μας πείσουν, εμείς την συντρίβουμε…
Αλλά και εδώ στο κάδρο της δικής μας πραγματικότητας, πού θα πάει η βαλίτσα με την ντροπιαστική και βαθιά κυνική επίκληση δικαιολογιών για τα έργα που σχεδιάζονται από τη 10ετία του ΄90 (μην πω και παλαιότερα) και μένουν στα χαρτιά, αφού ακόμα δε βρέθηκε ο δρόμος για την υλοποίησή τους.
Ποιος Ιορδάνης ποταμός θα ξεπλύνει τις ευθύνες όλων αυτών που το πέρασμά τους από την αυτοδιοίκηση συνδέθηκε με υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα για έργα που έπρεπε να έχουν γίνει για λόγους πολιτικής ασφάλειας, αντιπλημμυρικής προστασίας αλλά και αντιμετώπισης της λειψυδρίας που μας έχει κυκλώσει και ανοίγει το δρόμο της ερημοποίησης;
Δεν είναι κατάντια να συζητάμε ακόμα για την οριοθέτηση του Γιόφυρου και του Ξηροποτάμου; Πότε θα γίνουν τα αντιπλημμυρικά έργα στη Νέα Αλικαρνασσό και στην περιοχή του Καρτερού που γίνεται ποτάμι σε κάθε νεροποντή;
Τα φράγματα των Δαφνών και Ασιτών Πρινιά που δεν απουσίασαν από κανένα χάρτη προεκλογικών δεσμεύσεων, θα προχωρήσουν;
Πόσα χρόνια δικαιολογιών έχει χορτάσει αυτός ο τόπος βλέποντας τους πρωταγωνιστές της αυτοδιοίκησης να επικαλούνται τις δυσκολίες για να μη λύσουν το πρόβλημα, και την ίδια ώρα να μη σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους για την απογοητευτικά θλιβερή (το λιγότερο) διαχείρισή τους, που μας αφήνει ανοχύρωτους και εκτεθειμένους;
Και κυρίως μέχρι πότε στις πλάτες της δικής μας ανοχής, θα εξελίσσονται όλα αυτά τα αδιέξοδα των απαράδεκτων πολιτικών που όσο ανακυκλώνονται απαξιώνουν την ίδια την αξία της ανθρώπινης ζωής την οποία ούτε καν υπερασπιζόμαστε…
Όπως είχε πει ο αθάνατος Bertolt Brecht:
“Οι άνθρωποι παραείναι ανθεκτικοί, αυτό είναι το πρόβλημα. Είναι σε θέση να κάνουν υπερβολικά πολλά σε βάρος του εαυτού τους. Αντέχουν υπερβολικά πολύ”.