Πριν από μερικές ημέρες το μάτι μου έπεσε σε μια είδηση που ήρθε από την Γιούτα στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και συγκεκριμένα από την κομητεία Κλίαρφιλντ.
Η 11χρονη Ρόζιλι ζωγράφισε την «τέλεια παιδική χαρά» σύμφωνα με τα θέλω της και πήγε μαζί με τη μητέρα της στο Δημαρχείο κρατώντας τις ζωγραφιές της.
Το δε κίνητρο της Ρόζιλι ήταν αξιοσημείωτο και κάπως… προχωρημένο ακόμα και για διάφορους άρχοντες εντός και εκτός εισαγωγικών, καθώς η 11χρονη συνειδητοποίησε ότι η παιδική χαρά δίπλα στο σπίτι της ήταν μεν κατάλληλη για ηλικίες 5 έως 12 αλλά δεν απευθυνόταν στις μικρότερες αδερφές της.
Στην περιοχή είχε προγραμματιστεί έτσι κι αλλιώς η κατασκευή μιας νέας παιδικής χαράς.
Οι αρμόδιοι της πόλης αποφάσισαν να ακολουθήσουν το σχέδιό της με αποτέλεσμα το όνειρό της να γίνει αληθινό.
Μάλιστα, κατά τη διαδικασία των εργασιών η μικρή Ρόζιλι και ο επικεφαλής της κατασκευής συναντήθηκαν τέσσερις ή πέντε φορές, μέχρι την τελετή κοπής της κορδέλας του Μπαϊσεντένιαλ Παρκ στις 24 Σεπτεμβρίου.
Μαζί με τον συνειρμό που μου γεννήθηκε διαβάζοντας την είδηση, ακολούθησε και το ερώτημα: πώς θα ήταν οι πόλεις μας αν τις σχεδίαζαν (μικρά) παιδιά;
Θα είχαν σίγουρα περισσότερο πράσινο, περισσότερα πάρκα και παιδικές χαρές, περισσότερα πεζοδρόμια και δεδομένα πολύ λιγότερο γκρίζο.
Εξάλλου τις πόλεις «πρέπει» να τις σχεδιάζουν αυτοί που τις χρησιμοποιούν στην καθημερινότητά τους.
Αλήθεια, πόσο ιδανικό θα ήταν να τις σχεδιάζουν τα παιδιά στα οποία η φαντασία και η δημιουργικότητά τους είναι στην καλύτερη στιγμή τους, τα οποία δεν έχουν μπει ακόμα στον κόσμο των «μεγάλων», αυτόν τον γεμάτο με υποχρεώσεις και χρονοδιαγράμματα;
Έχουν καταγραφεί σε όλο τον κόσμο κατά καιρούς εγχειρήματα για την συμμετοχή νέων ανθρώπων στη λήψη αποφάσεων, όπως οι «Επιτροπές Νεότητας» ή τα «Δημοτικά Συμβούλια Νέων» στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, αλλά πιο πολύ μοιάζουν με πυροτεχνήματα.
Τις αποφάσεις πάλι τις λαμβάνουν οι κατά τόπους αιρετοί αποκλειστικά με βάση το δικό τους σκεπτικό.
Αν όμως ήθελαν οι «μεγάλοι» να κάνουν στην άκρη, θα μπορούσε να γίνει πράξη ένα τέτοιο μοντέλο διοίκησης και θα βρίσκονταν και οι απαραίτητες πλατφόρμες λειτουργίας ενός τέτοιου συστήματος.
Θέλουν όμως;