Φέρνω στιγμιαία την εικόνα στο μυαλό μου και την αποδιώχνω με ανατριχίλα
Ήταν ένα ηλιόλουστο Σάββατο. Ξεκινούσε το τριήμερο της Καθαρής Δευτέρας και κάποιοι έκαναν όνειρα για εκδρομές και κραιπάλες. Μετά από μία παρατεταμένη κακοκαιρία (μούλιασαν και τα κόκκαλα μας) μύριζε επιτέλους άνοιξη!
Κάτι όμως «τσιμπούσε» μέσα μου! Ήταν αυτή η έρμη η διαίσθηση που κατά καιρούς με «σκοτεινιάζει». Την προηγούμενη ημέρα το Μαυριδέλη μου ήταν ασυνήθιστα αδιάθετο.
Πριν από ένα χρόνο, μεσημέρι καλοκαιριού, κατάλαβα ότι κάτι δεν πάει καλά με την όρασή του. Πέταξα προς το μέρος του μία «λιχουδιά» που υπό άλλες συνθήκες θα την καταβρόχθιζε στον αέρα. Και όμως δεν πήρε χαμπάρι. Ήταν ακριβώς δίπλα του και εκείνο προσπαθούσε να την εντοπίσει με την όσφρηση.
Είχε τυφλωθεί λόγω σακχαρώδη διαβήτη. Η «μαύρη γαζέλα» είχε βυθιστεί στο σκοτάδι. Το παλέψαμε όμως. Ινσουλίνη πρωί και βράδυ. Και εκείνο να σουλατσάρει αέρινα μέσα στο σπίτι και να παρακάμπτει τα φυσικά εμπόδια (καρέκλες, τραπέζια, πολυθρόνες, πόρτες) με χειρουργική ακρίβεια.
Είχε τρομακτική φωτογραφική μνήμη. Την «πατούσε» μόνο όταν η ελαφρόμυαλη ξεχνούσα κάποιο κουβά του σφουγγαρίσματος στη μέση του πουθενά με αποτέλεσμα το στουκάρισμα να είναι αναπόφευκτο. Και με έπιαναν τα γέλια την άκαρδη.
Ο Μαυρίδης γεννήθηκε ξημερώματα της 30ης Σεπτεμβρίου του 2009. Ήταν το προτελευταίο από τα επτά κουτάβια που γέννησε η Ίρμα μου. Το πιο φοβικό και πιο τρυφερό. Ακόμα και σήμερα αναρωτιέμαι τι με έπιασε και ονόμασα «Μαυρίδη» ένα πανέμορφο θηλυκό με μαύρο στιλπνό τρίχωμα, σχεδόν μεταξωτό.
Το τριήμερο της Καθαρής Δευτέρας ήταν μπροστά, όμως η καρδιά μου «πονούσε». Ο Μαυρίδης λοιπόν διαγνώστηκε με μία σπάνια επιθετική μορφή καρκίνου, μη χειρουργήσιμη, με κεραυνοβόλα εξέλιξη. Το προσδόκιμο ζωής 30-35 ημέρες, εκτός απροόπτου. Την ίδια ημέρα έγινε και η πρώτη νύξη για ευθανασία.
Έκλαιγα σε όλο το δρόμο. Σήμερα βρισκόμαστε στην 26η ημέρα. Βαδίζουμε πλάι-πλάι σε αυτήν την οδυνηρή διαδρομή… Παυσίπονες, αντιεμετικά, χάιδεμα και γλυκόλογα για να δω την ουρίτσα του να χορεύει σαν τρελή.
Στην άκρη αυτού του διαδρόμου υπάρχει το αμυδρό φως της λύτρωσης. Όμως σκίζεται η καρδιά μου να την αποφασίσω εγώ. Φέρνω στιγμιαία την εικόνα στο μυαλό μου και την αποδιώχνω με ανατριχίλα. Πώς να «σκοτώσω» τόση αθωότητα;