Η κοινωνία μας είναι θυμωμένη, πολύ θυμωμένη! Ξεσπά με κάθε αιτία ή και απλώς αφορμή κατά δικαίων και αδίκων. Τα δελτία ειδήσεων, τα site και οι εφημερίδες κατακλύζονται καθημερινά από ειδήσεις που είτε αφορούν το γενικότερο κοινωνικό σύνολο, είτε προέρχονται από το αστυνομικό δελτίο και αφορούν σε προσωπικές διαφορές που κάποιες φορές γίνονται δράματα πίσω από κλειστές πόρτες.
Την ίδια ώρα βλέπουν το φως της δημοσιότητας στοιχεία από επίσημους φορείς όπως το Περιφερειακό Κέντρο Κρήτης για την κακοποίηση ή το SafeLine.gr, και έπονται ακόμα περισσότερα, για την αύξηση καταγγελιών και γεγονότων.
Αύξηση καταγράφεται στην παιδική κακοποίηση, στην ενδοοικογενειακή βία, στην παιδική πορνογραφία, το grooming και το sexting, στην σεξουαλική παρενόχληση, στην παραβατικότητα ανηλίκων, στην παραβίαση προσωπικών δεδομένων.
Κοντά σε αυτά που αφορούν σε προσωπικές διενέξεις ή και προσωπικές διαστροφές έρχονται να απασχολήσουν την κοινωνία μας βασικά ζητήματα που έχουν γενικότερο χαρακτήρα αλλά και διακριτές ευθύνες.
Η ακρίβεια που δεν επιτρέπει στους πολίτες να σηκώσουν κεφάλι, οι συνθήκες που δεν επιτρέπουν στους νέους να ονειρεύονται, η έλλειψη εμπιστοσύνης του πολίτη στους πολιτικούς αλλά και στο επιτελικό κράτος και τη δικαιοσύνη είναι ζητήματα που κυριαρχούν στη ζωή μας και «μαυρίζουν» την καθημερινότητά μας.
Όλα τα προαναφερόμενα είναι σοβαρά και προφανώς δεν μπαίνουν στο ζύγι της βαρύτητας, αλλά καταδεικνύουν όλα μαζί κι ένα – ένα χωριστά την κατήφεια, τη συλλογική θλίψη και την έλλειψη ελπίδας για το αύριο.
Οι μελέτες και οι καταγραφές που γίνονται -και πρέπει να γίνονται- είτε με τη μορφή δημοσκοπήσεων, είτε με τη συλλογή στατιστικών στοιχείων, απλώς διαπιστώνουν τα προβλήματα. Σημαντικό, σημαντικότατο βήμα στην περίπτωση που κάποιος ενδιαφερόταν να βρει και τις λύσεις.
Γιατί είναι ακριβώς το σημείο που έχουμε το πρόβλημα: ενδιαφέρεται το κράτος, ενδιαφέρεται η κοινωνία, ενδιαφέρεται ο καθένας από ‘μας να προχωρήσει σε ανατροπή και εξυγίανση της όποιας κατάστασης.
Μπορεί το περιστατικό των Τεμπών να χαρακτηριστεί μεμονωμένο, ωστόσο αποτελεί μια περίπτωση μελέτης εξαιρετική για όσα λέμε. Το κράτος τι έκανε ως σήμερα; Δεν έδωσε την κάθαρση, μέσα από συγκαλύψεις και έλλειψη πολιτικής βούλησης, χωρίς καν να αναφερθούμε στα αίτια που οδήγησαν στην τραγωδία.
Η κοινωνία από την πλευρά της έδειξε να έχει αντανακλαστικά αυτή την φορά και όλοι εύχονται να συνεχίσουν οι πολίτες να βγαίνουν στους δρόμους. Σε προσωπικό επίπεδο, ο καθένας από ‘μας, είχε τη δική του αντίδραση κάνοντας τα Τέμπη δική του υπόθεση.
Αλλά γιατί άραγε θα πρέπει να είναι τόσο τραγικό το γεγονός που θα μας κάνει να αντιδράσουμε; Μόνο για τις δεκάδες ζωές που χάθηκαν στα Τέμπη θα έπρεπε να αντιδράσουμε; Οι εκατομμύρια ζωές που εξαιτίας των συνθηκών είναι καθηλωμένες, η ελπίδα που νιώθουμε κάθε μέρα να σβήνει, το οξυγόνο του μέλλοντός μας που καθημερινά εξαντλείται δεν είναι σοβαροί λόγοι άραγε;
Ακόμα και οι περιπτώσεις αυτές σαν του Άγγελου και των δραμάτων πίσω από κλειστές πόρτες δεν θα έπρεπε να μας κινητοποιήσουν; Τα ανήλικα που δέρνονται και βιντεοσκοπούνται δεν είναι δικό μας θέμα; Τα ψιλά που θα μετράμε στο τέλος του μήνα για να τα καταφέρουμε είναι αλλουνού υπόθεση;
Ο καναπές, η αλήθεια είναι βολικός και το τηλεκοντρόλ στο χέρι εύκολη υπόθεση. Μήπως όμως θα πρέπει να ξανασκεφτούμε τη ρήση του παγκόσμιου Κρητικού, του Νίκου Καζαντζάκη: «ο σωστός δρόμος είναι ο ανήφορος», χωρίς υποσημειώσεις, αστερίσκους και άνω τελείες. Γιατί είναι σημαντικό να κοιμόμαστε ήσυχοι κι όσο αδιαφορούμε αυτό δεν μπορεί να συμβεί.