Απομακρυνθήκαμε μόλις δύο ημέρες από του Αγίου Πνεύματος και η επιδραστικότητά του ήδη χωλαίνει. Ο πατήρ και ο υιός άρχισαν πάλι τις φασαρίες και η αγία τριάς είναι έτοιμη να διαλυθεί εις τα εξ ων συνετέθη.
Ούτως ή άλλως το θέρος δεν μας αφήνει ν’ αγιάσουμε. Το λέει και ο ποιητής: «στα πνεύματα τα στείρα χωρίς αναπνευστήρα θα πέφτω για αχινούς». Και που θα πέφτω… Οι ξενιστές εισέβαλαν απρόσκλητοι στα ύδατά μας και συρρικνώνουν τους πληθυσμούς των εχινοδέρμων που προσφέρουν τη μοναδική σαλάτα, ειδικά όταν το φεγγάρι είναι στη γέμωση.
Η αχινοσαλάτα, που λέτε, είναι ο καλύτερος ουζομεζές ή και ρακομεζές και- μεταξύ μας- φαντάζομαι δεν αφήνει ασυγκίνητο κανένα είδος οινοπνεύματος.
Και αφού πολλοί μάς αποκλείουν από τη συζήτηση περί πνεύματος, νομίζοντας πως έχουν το προνόμιο του μονοπωλίου, ας το ρίξουμε στο οινόπνευμα, που το απεχθάνονται και το θεωρούν πολύ μπανάλ.
Αυτοί που δεν μπορούν ούτε να το μυρίσουν αγνοούν ότι διαχρονικά πολλοί μεγάλοι του πνεύματος το έτσουζαν συχνά πυκνά. Κοινώς… είχαν το αλκοολίκι τους! Δεν είναι της παρούσης να τους απαριθμήσουμε, αλλά ουκ έστιν αριθμός… Κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια. Από αρχαιοτάτων χρόνων.
Στα συμπόσια το κρασί και το νέκταρ έρρεαν άφθονα, ενώ οι αμπελοφιλόσοφοι είχαν πει σπουδαία πράγματα σκαμπίλιπάνω στο τσακίρ κέφι ή όταν από το πολύ κρασί γίνονταν… σκαμπίλι τση μεθιάς! Και ο οινοχόος ήταν επάγγελμα περιωπής. Κάτι σαν τον σομελιέ της εποχής (μας), που δοκιμάζει, προτείνει και σερβίρει με ύφος χιλίων καρδιναλίων.
Το ζητούμενο στην κουβέντα μας είναι ο συνδυασμός του πνεύματος με το οινόπνευμα και του διαλόγου ανάμεσα σε ανθρώπους του πνεύματος και λάτρεις του οινοπνεύματος. Δεν είναι δύσκολο φαντάζομαι ή τουλάχιστον όχι πιο δύσκολο από τις πραγματικές συγκλίσεις για την Κεντροαριστερά των ονείρων μας.
Αυτή που συχνάζει ως μεθυσμενάκι στα καπηλειά. Ή μήπως νομίζετε ότι έγινε τυχαία ύμνος του ΠΑΣΟΚ το εμβληματικό «θα τον μεθύσουμε τον ήλιο, σίγουρα ναι…»; Γιατί, αν το ΠΑΣΟΚ του ’81 δεν ήταν η απόλυτη ενσάρκωση της Κεντροαριστεράς, τότε τι ήταν; Η απόλυτη πλάνη, στην οποία έριξε τον κόσμο ο Ανδρέας, όπως του καταλογίζουν οι από κεντροδεξιά και πέρα; Ξέρω ότι αυτό, περί ενσάρκωσης ή ακόμα και ονείρωξης, χαλάει κάποιους, αλλά καλούνται να το αποδεχτούν.
Διότι αυτή η στάνη αυτή την Κεντροαριστερά βγάζει. Προφανώς και δεν τυγχάνει της απόλυτης αποδοχής του χώρου, αλλά ούτε και είναι σωστό κάποιοι να συνιστούν… ξίδι σε αυτούς που διαφωνούν. Τα «ξίδια» είναι για τους μη μυημένους και προκαλούν έμετους και κεφαλαλγίες… Είναι σαν τους πνευματοπώληδες, που πουλούν φύκια για μεταξωτές κορδέλες.
Αυτούς που δεν το έχουν, αλλά προσποιούνται ότι το έχουν…
«Μα πού πήγαν οι άνθρωποι του πνεύματος, γιατί σιωπούν στην εποχή μας;» ακούμε πολλούς ν’ αναρωτιούνται τελευταία, θέλοντας να καταδείξουν μια γενικότερη αδυναμία παρέμβασης στη δημόσια σφαίρα. Κάποιοι ψάχνουν την απάντηση… μες στην υπόγεια την ταβέρνα του Βάρναλη: «Έτσι στη σκοτεινή ταβέρνα πίνουμε πάντα μας σκυφτοί.
Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα, όπου μας βρίσκει, μας πατεί. Δειλοί μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα»! Και όσο το… κατόρθωμα του νεοελληνικού λυρισμού που μελοποίησε ο Μίκης Θεοδωράκης παραπέμπει στον χώρο μιας παραπέουσας και ξεπεσμένης Κεντροαριστεράς, τόσο η αλαζονική εξουσία θα πίνει σαμπάνια από κρυστάλλινα ποτήρια ιριδίζοντος μπλε.
Και θα μας πουλάει και πνεύμα!