Ποιος, αλήθεια, έχει ξεχάσει τη μορφή του πρώτου του δασκάλου;
Επιστήμονας δεν είμαι, τους θαυμάζω, τους βγάζω το καπέλο, κοιτάζω με δέος τα βιογραφικά τους, αλλά δεν έχω δικά μου μεταπτυχιακά και διδακτορικά στη Βιολογία ή την Ιατρική.
Όμως, αν είχα δικαίωμα ψήφου, θα έλεγα “ναι” στο άνοιγμα των σχολείων. Και να ξεκαθαρίσω, όσο άδικο και αν είναι να κατηγορούν τους εκπαιδευτικούς ως “τεμπέληδες”, τόσο σκληρό και κυνικό είναι να λένε οι δάσκαλοι και οι καθηγητές ότι οι γονείς ψάχνουν απλώς για μία baby sitter.
Αυτή η κατηγορία γυρνάει πίσω σε όσους την εξαπολύουν. Εκείνοι, με αυτή τη λογική, θεωρούν τους εαυτούς τους απλώς παιδονόμους και όχι λειτουργούς, όπως τους αρέσει να αυτοαποκαλούνται.
Δεν είναι ότι δεν φοβάμαι, αν και θεωρώ ότι το να ζεις μέσα στον φόβο, να κλείνεσαι στο καβούκι σου για να μην κινδυνεύσεις, είναι απλώς επιβίωση, όχι ζωή, που πρέπει να την πίνεις μέχρι την τελευταία γουλιά, που λέει και το τραγούδι.
Δεν θέλω να στείλω τα παιδιά μου σε αποστολή αυτοκτονίας, αλλά “καίγομαι” να αρχίσουν κι εκείνα πάλι να ζουν. Να αποκτήσουν ξανά το πρόγραμμά τους, να δουν τους φίλους τους, να θυμηθούν πώς είναι το σχολείο. Το “πρωτάκι” μου θέλω να αντικρίσει ξανά έστω και για λίγες μέρες την δασκάλα του, αναπληρώτρια, που μπορεί να μην την ξαναδεί ποτέ στη ζωή της. Ποιος, αλήθεια, έχει ξεχάσει τη μορφή του πρώτου του δάσκαλου; Για τα σημερινά “πρωτάκια”, αυτή η μορφή θα είναι πιο θαμπή με το πέρασμα των χρόνων από όσο θα ήθελε κανείς.
Από όσα άκουσα τις τελευταίες βδομάδες, κρατάω τρία πράγματα. Τον καθηγητή που συγκινήθηκε επειδή συνάντησε στο σούπερ μάρκετ ένα μαθητή του και μου είπε «θέλω να κάνω ξανά μάθημα, φέτος δίνουν πανελλήνιες, τόσα χρόνια τους προετοίμαζα και τώρα δε θα πω ένα ’αντίο”»; Την καθηγήτρια αναπληρώτρια, που λέει, «αν δεν ανοίξουν τα σχολεία εγώ του χρόνου θα πάω να τους δω, να δω αν είναι καλά, δεν μπορώ να μην τους αποχαιρετήσω».
Και αυτό που πρέπει να προβληματίζει, όχι ότι δεν το ξέρουμε, κάθε χρόνο το κάνω ρεπορτάζ και ας με πειράζουν στο γραφείο ότι επαναλαμβάνομαι. Οι υποψήφιοι για τους οποίους ανοίγουν πρώτα τα σχολεία, θέλουν να γυρίσουν μόνο για συναισθηματικούς λόγους, χάρηκαν που μπήκε λουκέτο στα σχολεία γιατί είχαν χρόνο να διαβάσουν. Γιατί η προετοιμασία γίνεται στα φροντιστήρια και όχι στο σχολείο. Απλά τέλεια…
Από τη χθεσινή ημέρα, η εικόνα που με γύρισε πολλά χρόνια πίσω είναι το θρανίο με το αυτοσχέδιο ημερολόγιο της μαθήτριας που σημείωνε τις απουσίες της, ήθελε και εκείνη, όπως οι περισσότεροι υποψήφιοι, να εξαντλήσει το περιθώριο που της δίνει ο νόμος. Η “κοπάνα” είναι μέρος της ζωής ενός μαθητή, άλλοι τις κάνουν για να διαβάσουν, άλλοι γιατί το πάπλωμα είναι πολύ βαρύ για να είσαι εκεί την πρώτη ώρα και άλλοι για να δουν λίγο παραπάνω τους φίλους τους. Όλα γνώριμα, θεμιτά, μέχρι ενός ορίου, και από εκείνα που πάντα νοσταλγείς με χαμόγελο. Γιατί ένα άλλο τραγούδι που αγαπώ, λέει «γλυκές ρυτίδες να μου χαράξεις, όπως εκείνες που μου χάραξαν οι σχολικές μου τάξεις».