Τελικά με ποιους θα συνεργαστεί το ΠΑΣΟΚ για την επιστροφή στην εξουσία; Με την επάρατο Δεξιά ή με τα ρετάλια της Αριστεράς;
Και οι δύο χαρακτηρισμοί που συνοδεύουν τους συγκεκριμένους κομματικούς χώρους, εφόσον εκπορεύονται από την Χαριλάου Τρικούπη είναι τουλάχιστον απαξιωτικοί και εν δυνάμει πολωτικοί, γεγονός που δεν ωφελεί ένα κόμμα που θέλει να ξαναγίνει κυβέρνηση ή συγκυβέρνηση, 13 χρόνια μετά την εποχή των Σαμαροβενιζέλων.
Αλλά μήπως το ΠΑΣΟΚ κατά καιρούς δεν έχει εισπράξει τη χλεύη και την απαξίωση και από τα αριστερά και από τα δεξιά; Συνεπώς ξέρει…
Αν μια συγκεκριμένη παράμετρος είναι ιδιαίτερα θετική για το ΠΑΣΟΚ στην τρέχουσα πολιτική συγκυρία, έχει να κάνει με το γεγονός ότι τα media ασχολούνται μαζί του, αναγνωρίζοντας τη δυναμική του.
Η εδραίωσή του στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, παρά τη διαφορά από τη ΝΔ (μεγάλη αλλά όχι χαώδη), το επανακαθιστά βασικό «παίκτη» του πολιτικού συστήματος. Έχει την πολυτέλεια το ΠΑΣΟΚ να λέει «όχι» δεξιά και αριστερά αφού μόνο του, τουλάχιστον τώρα, δεν μπορεί να κατοικήσει στο Μαξίμου;
Κάποια στιγμή πρέπει να επιλέξει με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει. Ναι άλλα όχι τώρα. Και ας το βάζουν εκβιαστικά, από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο Παύλο Μαρινάκη μέχρι τον Σωκράτη Φάμελλο. Και οι δύο έχουν τους λόγους τους: να το μικρύνουν! Η ΝΔ για να το ξεφορτωθεί και ο ΣΥΡΙΖΑ για να κοντοζυγώσει.
Θεμιτό πολιτικά. Το θέμα είναι γιατί «τσιμπάει» το ΠΑΣΟΚ, δημιουργώντας μια αχρείαστη εσωστρέφεια σκιαγραφώντας μια εικόνα διχασμού, που βολεύει κομπάρσους και πρωταγωνιστές της πολιτικής σκηνής.
Το ΠΑΣΟΚ πλήρωσε τα μνημόνια περισσότερο από κάθε κόμμα και η συγκυβέρνηση με τη ΝΔ το οδήγησε στα μονοψήφια νούμερα – και ας είχε κάνει το «εθνικό χρέος» του, κατά τον Ευάγγελο Βενιζέλο.
Οπότε κάποια στελέχη λογικό είναι να μην θέλουν ν’ ακούσουν κουβέντα για επανάληψη μιας τέτοιας συνεργασίας, την οποία μάλιστα η Άννα Διαμαντοπούλου χαρακτηρίζει «αυτοκτονική». Αυτό το έχει ξεκαθαρίσει εσχάτως και ο Νίκος Ανδρουλάκης, αλλά με την τελευταία του δήλωση αφήνει ανοιχτό παράθυρο: «Το δικό μου υπουργικό συμβούλιο δεν θα έχει ούτε ακροδεξιούς ούτε δραχμιστές».
Υπάρχουν όμως και κορυφαία στελέχη μέσα στο Κίνημα, που απορρίπτουν κάθε σενάριο συνεργασίας με τα κόμματα της Αριστεράς, ενθυμούμενα προφανώς πως αυτά τα κόμματα συμπεριφέρθηκαν στο ΠΑΣΟΚ. Ωστόσο οι δυο αρνήσεις δεν κάνουν μια κατάφαση, στην προκειμένη περίπτωση.
Το ΠΑΣΟΚ προφανώς και δεν λέει όχι στην αμφίπλευρη διεύρυνση, αλλά θέλει να την πέτυχει με τους δικούς του όρους, γι’ αυτό και ο εκπρόσωπος Τύπου, Κώστας Τσουκαλάς, επισημάνει ότι «η ανασύνθεση της κεντροαριστεράς γίνεται μέσα στο ΠΑΣΟΚ». Πολύ καλό για να είναι αληθινό.
Στην παρούσα φάση το ΠΑΣΟΚ φαίνεται να έχει πιάσει ταβάνι. Το ζητούμενο είναι αν μπορεί να το τρυπήσει; Σε αυτό το ερώτημα καλείται να απαντήσει εμπράκτως η Χαριλάου Τρικούπη και πρωτίστως ο Νίκος Ανδρουλάκης. Το ΠΑΣΟΚ πρέπει να κάνει το κλικ, το μπραφ, το γκελ, περνώντας μια ακόμα πίστα και μάλιστα από τις δυσκολότερες.
Τώρα πορεύεται με καύσιμο τις τροπολογίες που αποδεικνύονται πολλών οκτανίων. Δεν αρκούν από μόνες τους, όμως, για να φτάσει μέχρι το τέρμα. Δυστυχώς, όπως είναι διαμορφωμένο το πολιτικό μας σύστημα, η κατάληψη της εξουσίας είναι μια ακριβή υπόθεση.
Τα οικονομικά των κομμάτων δεν είναι καθόλου καλά, πλην του κυβερνώντος που βρίσκει ευκολότερα πηγές εσόδων. Οι χορηγίες και οι συνδρομές τύπου Αμερικής, δεν ευδοκιμούν στα μέρη μας. Την κρίσιμη στιγμή το χρήμα είναι αυτό που θα σου δώσει την ώθηση για την κορυφή. Κακώς, κάκιστα αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα.
Μια πραγματικότητα που ανατρέπεται μόνο με την αψεγάδιαστη κυβερνητική πρόταση, αμπαλαρισμένη με μπόλικη ελπίδα. Μπορεί να φτιάξει το ΠΑΣΟΚ αυτό το ολοκληρωμένο πακέτο;