Δεν ξέρω αν το φετινό Πάσχα μάς έκανε σοφότερους, αλλά αν πήραμε ένα μάθημα αυτό ήταν ότι ο παραδοσιακός οβελίας χρόνο με το χρόνο χάνει την κλασικότητά του – τουλάχιστον για μας εδώ στην Κρήτη. Το αντικριστό κερδίζει έδαφος και τείνει να εδραιωθεί στην συνείδηση των νεότερων Κρητικών, σαν το απόλυτο πασχαλινό must. Η προεργασία είχε γίνει από γάμους, βαφτίσια, γλέντια, κουρές, ορεινό και ημιορεινό Μυλοπόταμο. Και τα τελευταία χρόνια μπήκε για τα καλά στο πασχαλινό τραπέζι. Ψήνεται καλύτερα, είναι νοστιμότερο και πιο διαχειρίσιμο γουλίδι με γουλίδι.
Προφανώς δεν είναι ώρα να ανοίξουμε κουβέντα για την πατρότητά του. Θεωρώ ότι από τότε που ο άνθρωπος ξεκίνησε να κυνηγά, το ψήσιμο του θηράματος περασμένο σε ξύλινες βέργες, είχε κάτι από αντικριστό. Το φάγαμε Κυριακή ψημένο στη βροχή, Δευτέρα του Άι Γιώργη και Τρίτη μεταφερόμενη Πρωτομαγιά. Νισάφι πια! Σε λίγο δεν θα μπορούμε να αντικρίσουμε ο ένας τον άλλο, από τις τύψεις και τις ενοχές. Αν είμαστε και χριστιανοί φάγαμε και του φτωχού το αρνί! Δεν το κλέψαμε, θα πει κάποιος, δε μας έπιασαν και με την γίδα στην πλάτη!
Μα με τόσο αρνί χάσαμε την Ανάσταση στην πραγματική της διάσταση, χάσαμε τον Άι Γιώργη που νίκησε το δράκο, χάσαμε την Πρωτομαγιά με τα μηνύματα και τα νοήματά της. Όλα έγιναν ένα γουλίδι που ποτίζει με λίπος τη γη. Εκεί που φύτρωνε φλισκούνι και άγρια μέντα, τώρα οι ψήστες μας αφήνουν ντοκουμέντα! Ναρκοθετούν το μέλλον ζαρζαβατικών και λαχανικών και λιπαίνουν το χώμα με κορεσμένα και ακόρεστα λιπαρά.
Χαρμολύπη! Από το τετέλεσται στο Χριστός Ανέστη, 3 μέρες δρόμος. Η χαρά του θεού και η κατάρα του βίγκαν. Στη θέα του αντικριστού εν βράσει, τα σάλια του κανονικού χριστιανού τρέχουν από λαχτάρα να δοκιμάσει. Μα του βίγκαν γίνονται εισρόφηση από την αναγούλα και στην καλύτερη θα τη βγάλει με ένα βαρύ πλάνταγμα!
Καιρός να μπει στο λεξιλόγιό μας η συγχωρητικότητα. Μπουχτίσαμε πια με την συμπερίληψη. Όχι άλλο κάρβουνο, όχι άλλο Νταλάρα, Πάριο και Αλεξίου! Φτάνει πια με την ενσυναίσθηση, την εμπεδώσαμε. Καιρός να πάμε παρακάτω. Και η συγχώρεση είναι ένα ασφαλές όχημα. Εκεί θα φανεί ο καλός χριστιανός και όχι στην υποδουλικότητα, όπως ανερυθρίαστα προτρέπει ο Απόστολος των εθνών Παύλος στην προς Εφεσίους επιστολή.
Η σταύρωση του Χριστού και η συμπεριφορά του πάνω στο σταυρό είναι η προσωποποίηση της συγχώρησης. Και μην την συγχέεται με την περίπτωση Βαραββά. Η αποφυλάκισή του έχει να κάνει με το νόμο Παρασκευόπουλου!
Και την ώρα που εμείς καταναλώνουμε με μανία τα σφάγια, αντικριστά ή χωριστά, η σφαγή της Γάζας δεν αγγίζει το πετσί μας. Αυτό που τρέφεται με την τραγανή την πέτσα και μπουχτίζεται με λαδωμένα χέρια. Κάποια άλλα χέρια στάζουν αίμα και δεν είναι από τους αμνούς. Αυτοί έχουν σωπάσει από τότε που ο Χάνιμπαλ Λέκτερ άλλαξε τις γαστρονομικές επιλογές του.
Και έχουν μείνει οι γραφικοποιημένοι φοιτητές σε πανεπιστήμια των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής και εσχάτως της Ευρώπης, που διαμαρτύρονται για την σφαγή των Παλαιστινίων στη Γάζα. Βάζω στοίχημα ότι είναι τίποτα χορτοφάγοι που τα έχουν βάλει με κάτι ανθρωποφάγους…