Έχασα τον πόλεμο από τα πατατάκια της πισινής μου!
Τι κοινό μπορεί να έχει η μαντάμ Σουσού του Ψαθά, το θρυλικό Μάμμα Μία και το κλασικό έργο του Σοφοκλή «Αντιγόνη»; Μην βιαστείτε να απαντήσετε αρνητικά, ναι, συνδέονται! Είναι ένα καλό τεστ για τους ΩΡΛ γιατρούς που ισχυρίζονται πως δεν ακούς τίποτα όταν τρως παξιμάδι και πατατάκια-τσιπς !
Κι όμως! Καταρρίφθηκε ένα από τα μοντέλα τους… Όχι μόνο ο άνθρωπος… ακούει μασώντας, αλλά απολαμβάνει κιόλας- ίσως με τις άλλες αισθήσεις του- αλλά καμία αμφιβολία δεν έχω πια…
Διότι, πώς δεν ακούς τον ηθοποιό, τον τραγουδιστή, τον καλλιτέχνη όταν καλοπληρώνεις 20 ευρώ ανά άτομο στην παράσταση συν τρία ευρώ τη σακούλα τα πατατάκια; Αυτό δεν γίνεται! Μπορεί να μην ακούει ο μπροστινός, ο διπλανός και ο πισινός σου, αλλά αυτό δεν ενδιαφέρει εσένα! Άρα… ακούς, δεν μπορεί!
Το έζησα πρόσφατα σε μερικές από τις παραστάσεις που είχα την τύχη-ατυχία να παρακολουθήσω φέτος: ένα ελαφρύ μιούζικαλ, μια έξυπνη φαρσοκωμωδία και ένα τεράστιο κείμενο από το οποίο δεν θέλεις να χάσεις ούτε λέξη.
“Έρως ανίκατε μάχαν, Έρως, ός εν κτήμασι πίπτεις, ός εν μαλακαίς παρειαίς νεάνιδος εννυχεύεις”, έγραψε ο Σοφοκλής… Το άκουσα; Δεν είμαι καθόλου σίγουρος. Κάτι για… μάχαν έπιασε το δικό μου αυτί, αλλά έχασα τον πόλεμο από τα πατατάκια της πισινής μου! Χρατς, χρουτς… Ούτε μια στιγμή δεν σταμάτησε να μασουλάει!
Ούτε για μια στιγμή! Στην αρχή λέω: δεν μπορεί… θα σταματήσει για να ακούσει. Μετά δεν σταμάτησε. Είπα: θα τελειώσουν τα πατατάκια. Δεν τελείωσαν. Μετά δεν μπορεί… θα σκάσει με τόσα που τρώει. Δεν έσκασε! Τόσο που σκέφτηκα να της προτείνω να πάμε το πρωί μαζί για εξετάσεις χοληστερίνης- νομίζω ότι ανέβηκε και η δική μου με τόσα τσιπς που …έφαγε!
Μην μου πείτε ότι η επιστήμη δεν σηκώνει τα χέρια ψηλά. Δεν είναι δυνατόν αυτή η ευειδής κυρία που φαινόταν καλλιεργημένη, πριν ανοίξει η αυλαία, να έδωσε τζάμπα τα λεφτά της!
Όπως η άλλη -δικηγόρος παρακαλώ- που δεν σταμάτησε στη μαντάμ Σουσού ούτε στιγμή να μιλάει ή να παίζει με το κινητό της. Μόνο κάποιες στιγμές άκουγε μια από τις χαζές ατάκες του έργου (έχει και τέτοιες…) και γελούσε σαν να της καθάριζαν αυγά. Στα ωραία του Ψαθά χαμπάρι δεν έπαιρνε. Απαντούσε απλώς στα μηνύματα!
Ποτέ δεν ξέρεις πού μπορεί να σταματήσει η ανθρώπινη ανοησία. Θεωρείς ότι οι τέχνες θεραπεύουν την ψυχή μας. Αναμένεις από εκείνον που, τουλάχιστον, πηγαίνει να δει «Αντιγόνη» ότι έχει ένα καλό όπλο, το μυαλό του.
Αλλά είχε δίκιο όποιος έλεγε ότι το μυαλό ενός έξυπνου ανθρώπου είναι σαν μυδραλιοβόλο: Είναι ένα καλό όπλο, αλλά είναι άχρηστο χωρίς πυρομαχικά, δηλαδή γνώσεις και παιδεία.