Μόλις μια μέρα μετά την 25η Μαρτίου και η επίκληση της «εθνικής παλιγγενεσίας» η οποία έχει συνδεθεί με την έναρξη της επανάστασης του 1821, μοιάζει με ιστορικό ανέκδοτο. Εκτός και αν μιλάμε για την ποδοσφαιρική εθνική Ελλάδος (γεια σου), όπου έχουμε την απόλυτη παλιγγενεσία με τον Γιοβάνοβιτς (σαν άλλο μέλος της Φιλικής Εταιρείας) και τα τρομερά μωρά του.
Αλλά κάπου εδώ η παλιγγενεσία στερεύει, καθώς η Ελλάδα του ζόφου, της παρακμής και της αμφισβήτησης των θεσμών, βιώνει τη δυσκολότερη φάση της μεταπολιτευτικά.
Όσες φουστανέλες και αν φορέσουμε, όσα τσαρούχια και αν καταλύσουμε, η κατάσταση πάει από το κακό στο χειρότερο. Και όσοι θέλουν να ψωνιστούν ή να ψωνίσουν με το εθνικό φρόνιμα, καταδεικνύουν περίτρανα ότι στερούνται δικού τους…
Πολιτικά και κοινωνικά η χώρα είναι στα τάρταρα και η Κυβέρνηση σύρεται πίσω από τις εξελίξεις, τις οποίες δεν μπορεί να ελέγξει όπως… έστρωσε, παρακολούθησε, μπάζωσε, μεθόδευσε, απέκρυψε, συγκάλυψε, ιδιωτικοποίησε.
Ο ανασχηματισμός ούτε καν έπιασε τόπο και η δημοσκοπική κατρακύλα συνεχίζεται σε ιστορικά χαμηλά για τη δεξιά παράταξη. Όσο και αν προσπάθησε να ξορκίσει τα Τέμπη, αυτά ορθώνονται μπροστά της και 57 ψυχές ζητούν δικαίωση μαζί με εκατομμύρια Έλληνες που απαιτούν δικαιοσύνη.
Ο χειρισμός του σιδηροδρομικού δυστυχήματος ακόμα και δυο χρόνια μετά είναι προκλητικά τραγικός και η κοινωνία απερίγραπτα θυμωμένη. Η Κυβέρνηση είναι πιο στριμωγμένη από ποτέ και όχι τόσο λόγω αντιπολίτευσης στη Βουλή.
Η πιο σκληρή αντιπολίτευση γίνεται εκτός Βουλής από την αεικίνητη χαροκαμένη μάνα, Μαρία Καρυστιανού, που σηκώνει στους ώμους της το βάρος της άδικης απώλειας των 57 -στην πλειοψηφία τους- παιδιών.
Περιοδεύοντας ανά την Ελλάδα για να κρατήσει σε εγρήγορση το κίνημα των Τεμπών, πέρασε και από πάρκο «Γεωργιάδη», επιτιθέμενη σε Κυβέρνηση και Δικαιοσύνη, ενώ παράλληλα τράβηξε και το φύλλο συκής από τα ευαίσθητα σημεία της αντιπολίτευσης, την οποία εγκάλεσε για τη στάση της δυο χρόνια μέσα στη Βουλή.
Δεν παρέλειψε επίσης να δώσει και ένα χαστούκι στο σύστημα. Αλήθεια τι είναι σύστημα; Μάλλον πρέπει να ξαναμάθουμε τα βασικά… Να επαναπροσδιοριστούμε ένα πράγμα. Ανισυστημικοί δηλώνουν η Ζωή, ο Βελόπουλος, η Λατινοπούλου, το ΚΚΕ, οι Σπαρτιάτες και η Νίκη.
Και προφανώς δεν είναι όλοι ίδιοι και αλίμονο αν είχαν ανάλογες πεποιθήσεις. Αυτά τα έρμα τα ποσοστά να αυξήσουμε και ας πάει και το σύστημα… Η αλήθεια είναι ότι με τα συστημικά κόμματα να εναλλάσσονται στην εξουσία ή να συμμετέχουν φτάσαμε ως εδώ.
Άρα είναι φυσικό αυτοί που θέλουν τα σκήπτρα να εμφανιστούν ως εχθροί του συστήματος. Ενδεχομένως και κατά της δημοκρατίας με τη σημερινή της μορφή, που κι αυτή συστημική είναι!
Η κυρία Κωνσταντοπούλου διεκδικεί τη δεύτερη θέση από το ΠΑΣΟΚ, χωρίς να έχει κόμμα με την ευρύτερη έννοια. Αυτή κάνει για όλους και για όλα. Και πλεύση και ελευθερία. Άλλοι προσπαθούν να την ερμηνεύσουν, άλλοι να την αποδημήσουν και να την απαξιώσουν.
Και κανείς δεν θέλει να δει το απλό. Είναι η μόνη μέσα στη Βουλή που με περίσσια άνεση μπορεί να τρίψει στα μούτρα κάθε υπουργού και βουλευτή αυτά που του καταλογίζει ο κόσμος από το καφενείο ή τον καναπέ του.
Μένει όμως να δούμε αν αυτή η τακτική μπορεί να κεφαλαιοποιηθεί στην κάλπη και πολύ περισσότερο να μετατραπεί σε κυβερνητική πρόταση.
Η Κυβέρνηση εκτός από συστημική δηλώνει και γενναία. Εδώ γελάμε! Χωρίς παρένθεση και εισαγωγικά. Το αίτημα Τριαντόπουλου να παραπεμφθεί απευθείας στον φυσικό δικαστή, για να αποφύγει τη βάσανο της Προανακριτικής που με συντριπτική πλειοψηφία αποφάσισε η Βουλή, όσο και αν ερίζουν οι συνταγματολόγοι για τη νομιμότητά του, παραπέμπει σε υποκριτές και Φαρισαίους. Τελεία!
Είναι η συνέχεια μιας τακτικής και φρασεολογίας που θέλει όσους βγήκαν στα συλλαλητήρια να είναι είτε «ψεκασμένοι» είτε «για τα μπάζα». Αυτές οι τακτικές είναι που έχουν φέρει ένα κόσμο στα κάγκελα και κάνουν το ελληνικό κλίμα από εύκρατο… τοξικό. Και με την ευκαιρία της χθεσινής εθνικής επετείου, ας αποτίσουμε φόρο τιμής στον μεταγενέστερο αλλά αξεπέραστο Γιώργο Σουρή, που αν και δεν χρίστηκε εθνικός ποιητής, θα είναι πάντα διαχρονικός με το πόνημά του «Ω Ελλάς ηρώων χώρα…».