Κάθε ζήτημα εξετάζεται όχι στην ουσία του, αλλά ιδεοληπτικά και με παρωπίδες.
Πώς καταλαβαίνεις ότι επιστρέφουμε με βήμα ταχύ στην κανονικότητα αφήνοντας πίσω την συζήτηση για την πανδημία, τα εμβόλια, τους ψεκασμένους και τους υποστηρικτές του 5G;
Για τους μη έχοντες πολιτικές ανησυχίες, τους φανατικούς των πρωινάδικων κάνει μπαμ… καθώς πια η κουβέντα και το ενδιαφέρον περιστρέφονται στο πόσες τρίχες επιθυμεί να έχει στην μασχάλη η Λατινοπούλου- έγινε κι αυτή διάσημη εν μία νυχτί! – εάν ο Καφετζής ή ο Τριαντάφυλλος έπρεπε να φύγουν από το Survivor , πως ο Κωστόπουλος επιστρέφει με το Nitro, ενίοτε μπαίνει στο κάδρο και η «ψυχολόγος» -με δίπλωμα… μαιευτικής!- που ξαφνικά έγινε το κεντρικό πρόσωπο μετά την τραγική κατάληξη της ληστείας στα Γλυκά Νερά.
Είναι και οι άλλοι, όσοι έχουν ταυτίσει τη ζωή τους με μια ιδεολογική και πιο πολιτική προσέγγιση των πραγμάτων. Το κυρίως μενού αφορά σε πολιτικούς διαξιφισμούς με τις χρηματοδοτήσεις των δεξιών ή αριστερών εργολάβων, τις εργατικές κατακτήσεις με το 8ωρο και τα ρεπό του Χατζηδάκη, το εάν ο Ντιόρ θα πάει Ακρόπολη, εάν η Σοφία θα επισκεφτεί το Τατόι.
Πώς και εάν τα δυτικά Νεώρια του Ηρακλείου μπορούν να αξιοποιηθούν, γιατί τα κεντρικά κτήρια της πόλης βγουν στο σφυρί και περάσουν στους ιδιώτες.
Και καλά στις πρώτες… ανησυχίες το πολύ να πεις: «τρίχες»! Εάν φυσικά σου επιτρέψει το lifestyle που επιβάλλει ο νεοκωστοπουλισμός. Στη δεύτερη περίπτωση όλα -αν και σοβαρά- καταλήγουν… σοβαροφανή. Η συζήτηση δεν εξαντλείται στην ουσία μιας υπόθεσης που μπορεί να απασχολεί τον κόσμο, αλλά γίνεται μόνο υπό το πρίσμα της ιδεοληψίας μας.
Δηλώνεις αριστερός και είσαι έτοιμος να…κατακεραυνώσεις το εργατικό νομοσχέδιο χωρίς να το έχεις διαβάσει! Δηλώνεις δεξιός και…υπερασπίζεσαι το «νομοσχέδιο Χατζηδάκη» ως το καλύτερο που έγινε ποτέ χωρίς να έχεις κολλήσει ποτέ σου ένα ένσημο. Κι αν το έχεις κάνει δεν μπαίνεις καν στον κόπο να του ρίξεις μια ματιά.
Εάν τοποθετείσαι στην Αριστερά- χωρίς να μας λες πως… όπως βγαίνεις ή όμως μπαίνεις- κι ακούς ότι οίκος υψηλής ραπτικής θα κάνει φωτογράφιση σε ένα μνημείο, αισθάνεσαι υποχρεωμένος να μιλήσεις για τον καπιταλισμό, την αλλοτρίωση των αξιών, πετάς και ένα…δεκάρικο για την επάρατη Δεξιά που καταπιέζει τις Καρυάτιδες.
Όταν είσαι από την πλευρά των δεξιόστροφων βλέπεις μόνο…λεφτά και ανάπτυξη, όλα τα άλλα είναι «αριστερές μπαρούφες» που αρνείσαι και να συζητήσεις. Το αυτό ισχύει για το Τατόι που «δεν είναι της Σοφίας, αλλά του λαού» και αυτός ο…ιδιοκτήτης το έχει αφήσει να ρημάξει.
Οι απέναντι φαντάζονται άλογα και πρίγκιπες, στέμματα και κορώνες. Ξεπερασμένα πράγματα ή όπως θα έλεγε κι γιαγιά μου «οι πιο πολλοί αισθάνονται πιο άνετα με παλιά προβλήματα, παρά με καινούργιες λύσεις».
Μια τέτοια συζήτηση τώρα γίνεται και για τα μνημεία του Ηρακλείου. Να αφήσουμε τα γήπεδα τένις στα Τείχη; Να αξιοποιήσουμε τα Νεώρια, να δώσουμε κεντρικά κτήρια της πόλης στους ιδιώτες; Οι απαντήσεις έχουν να κάνουν με την… ιδεολογική τοποθέτηση του καθενός, τις φαντασιώσεις που έχουμε, εξαρτάται από το εάν κοιμόμαστε με τον Μαρξ στο προσκεφάλι, εάν υποστηρίζουμε ότι οι θεωρίες του Κέινς είναι… υπέρ του σοσιαλισμού ή απλώς… έκανε κριτική στους φιλελεύθερους υπέρμαχους της «ελεύθερης αγοράς»;
Επί της ουσίας κουβέντα του τίποτα. Μόνο να συζητάμε και τα πάντα να ρημάζουν. Ακινησία. Κατάρρευση. Το μόνο που μένει είναι μια ατέρμονη συζήτηση, ένα βαρετό μπλα μπλα χωρίς πώς και το γιατί χωρίς ποτέ να πράττουμε κάτι. Πίσω από όλα αυτά κρύβεται μια τεράστια υποκρισία, μια «υποκρισία που είναι τόσο παλιά όσο το δέντρο της Εδέμ».