Μέσα σε λίγα λεπτά η μακριά μου κόμη θυσιάστηκε σε μια κοντή κουπ
Τον γνώρισα εκεί στο μακρινό 1989, όταν το Ηράκλειο είχε σινεμά μέσα στην πόλη, θερινούς κινηματογράφους και γκαλερί, ναι γκαλερί που παρουσίαζαν τη δουλειά καταξιωμένων αλλά και νέων ανερχόμενων καλλιτεχνών. Μια απ’ αυτές ήταν η “Αριάδνη” της Δέσποινας Περτσελάκη, που στεγαζόταν σε έναν υπόγειο χώρο της οδού Αλμυρού κοντά στο Επιμελητήριο.
‘’Θα παρουσιάσει τα έργα του ο Κάρολος Καμπελόπουλος, ένας διάσημος καλλιτέχνης που ήταν για χρόνια κομμωτής στο Παρίσι κι έχει χτενίσει τις πιο διάσημες γυναίκες, Ελληνίδες και ξένες” μού είπε η Δέσποινα στο τηλέφωνο εξάπτοντας την περιέργειά μου.
Το ίδιο μάλλον συνέβη απ’ ό,τι φάνηκε εκ των υστέρων με τις περισσότερες συναδέλφους, ανεξαρτήτως αν έκαναν πολιτιστικό” ρεπορτάζ ή όχι, με αποτέλεσμα μια κοσμοσυρροή άνευ προηγουμένου στη συνέντευξη Tύπου.
Το πρώτο που σου έκανε εντύπωση ήταν η μορφή του, δωρική, φερμένη λες στον κόσμο τούτο από τα χρόνια του Βυζαντίου. Το αμέσως επόμενο ήταν η απλότητα, η προσήνειά του και το καθόλου …τουπέ που συναντούσες σε λιγότερο χορτασμένους ανθρώπους από ό,τι ήταν ο ίδιος.
Ξεδίπλωσε την ιστορία του από το Κάιρο όπου γεννήθηκε, τις κρητικές του ρίζες, την απόφασή του να ρίξει άγκυρα στο νησί μας, τις διάσημες που κούρεψε και συνέχιζε εκείνη την εποχή να κουρεύει, όπως η Μελίνα: Μαρία Κάλλας, Σοφία Λόρεν, Μπριζίτ Μπαρντό, Κατρίν Ντενέβ, Τζουλιέτα Μασίνα, πριγκίπισσες και προσωπικότητες του διεθνούς jet set αφέθηκαν στα μαγικά του χέρια.
Όταν τέλειωσε η συνέντευξη Τύπου ο ίδιος προσφέρθηκε να κουρέψει κάποιες κυρίες που ήταν στη συνέντευξη Τύπου, ανάμεσα τους και κάποιοι δημοσιογράφοι. Μια απ’ αυτές ναι ήμουν κι εγώ…
Μετά από μερικά “μα δεν χρειάζεται, δεν είναι απαραίτητο” και τις λοιπές κοινωνικές αβρότητες, νίκησε η γυναικεία ματαιοδοξία και σκέφτηκα ότι αυτό θα είναι μια ιδιαίτερη εμπειρία που δεν πρέπει να χάσω. Το ραντεβού μας δόθηκε στο σπίτι της αγαπημένης του ξαδέλφης, κάπου πίσω από τον ΟΤΕ.
Όταν άκουσε η φίλη μου Χρυσούλα που τότε σπούδαζε κομμωτική ότι θα με κουρέψει ο περίφημος Κάρολος ’’φαγώθηκε” να έρθει μαζί μου για να δει από κοντά αυτό τον δάσκαλο της τέχνης της να δημιουργεί. Όταν με φόβο τον ρώτησα στο τηλέφωνο αν δέχεται, χωρίς κανένα δισταγμό μού είπε ‘’Ναι, μετά χαράς”.
Μέσα σε λίγα λεπτά η μακριά μου κόμη θυσιάστηκε σε μια κοντή κουπ ενώ η φίλη μου για αρκετό καιρό μιλούσε για τα ταχυδακτυλουργικά σχεδόν τρικ του Καρόλου με τα ψαλίδια. Πιστεύω ότι ένα μεγάλο μέρος της προίκας που μας δίνει αυτή η δουλειά είναι οι άνθρωποι που γνωρίζουμε.
Ο Κάρολος ήταν ένας από αυτούς που μου έδωσε ένα μάθημα με την απλότητά του. Ένας χορτασμένος άνθρωπος, χωρίς τον κομπλεξισμό ανθρώπων που δεν έχουν ούτε το μισό του ταλέντο.
Καλό ταξίδι, Κάρολε.