Το Κράτος και οι Δήμοι κοιμούνται βλέποντας ως όνειρο καθημερινό την καλύτερη διαχείριση μιας τρύπιας καρέκλας
Εν αρχή ήταν τα έργα που έφερναν την Ανάπτυξη. Απ’ όσο μπορώ να θυμάμαι, όταν ακόμα άλλαζαν οι δίσκοι στο υποφωτισμένο υπόγειο του «Απόλλων FM», τη Χάνδακος από το μέσον της και κάτω δύσκολα την περπατούσες.
Κάποια παλιά «Τζασμίν» και «Ρόδον» είχαν συνδεθεί μάλλον ακραία και άκυρα με μια ροκ κουλτούρα παραβατικότητας και… μαλλιάδων, η οποία φιλτράρονταν με άκρατο σκεπτικισμό από την αστική τάξη. Η «Ίντριγκα» στην αρχή και στη συνέχεια η «Ουτοπία» έμοιαζαν να ξεπροβάλουν παράφωνα, μέσα στο ροκ πνεύμα των ημερών και στα φοβικά σύνδρομα των απόμερων πεζοδρομίων.
Κάποια χρόνια μετά ωστόσο ήρθαν τα έργα μαζί με τους Ολυμπιακούς Αγώνες και οι πεζόδρομοι μαζί με τις αντιδράσεις. Κανείς δεν ήθελε πεζούς αντί για αυτοκίνητα έξω από την επιχείρησή του κι όλοι πίστευαν πως οι κυβόλιθοι αντί της ασφάλτου αποτελούν καταστροφή. Με τον καιρό όμως μάθαμε και συμβιβαστήκαμε. Δεχτήκαμε τελικά πως η ανάπτυξη φέρνει τη… ανάπτυξη κι όχι την καταστροφή. Κι αν κάποιος θυμάται τη Χάνδακος του 1998 για παράδειγμα και τη συγκρίνει με τη Χάνδακος σήμερα, με βεβαιότητα θα ισχυριστεί πως δεν γίνεται λόγος για διαφορά δύο δεκαετιών, αλλά αιώνα.
Πάνω σε αυτό το μοντέλο οικοδομήθηκε η ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας γενικά. Το Κράτος και ο Δήμος δημιουργούσαν. Οι επιχειρήσεις αναπτύσσονταν. Το χρήμα κινούνταν. Στη σημερινή εποχή βέβαια η λογική έχει αλλάξει. Το Κράτος και οι Δήμοι κοιμούνται βλέποντας ως όνειρο καθημερινό την καλύτερη διαχείριση μιας τρύπιας καρέκλας. Η ανάπτυξη παίρνει τη θέση κάποιου άλλου ονείρου θερινής νυκτός κι οι επιχειρηματίες πασχίζουν να βρουν τις ιδανικές λύσεις για… αυτοανάπτυξη.
Κι όπως φαίνεται, το μοντέλο προχωρά. Ακόμα και μέσα στην κρίση υπάρχουν επιχειρηματίες που παίρνουν τις τύχες στα χέρια τους, γνωρίζοντας πως η δική τους ανάπτυξη συνεπάγεται μια ανάπτυξη συνολική και πως το 80% των νόμιμων κερδών τους θα τα ζητήσει το Κράτος επιτακτικά.
Πιο παράξενο απ’ όλα είναι το γεγονός πως αυτά τα «καπιταλιστικά τερατουργήματα», όπως θέλουν να τα αποκαλούν κάποιοι σύντροφοι, συμβαίνουν με «αριστερή» διακυβέρνηση. Θα μπορούσαμε να ονοματίσουμε το φαινόμενο λοιπόν «υγιή αριστερό καπιταλισμό». Και να το αξιοποιήσουμε για να πάμε μπροστά.